Hot as hell in Lovina... but very very special

Hey ya'll (deze aanhef weerspiegelt mijn gemoedstoestand totaal niet, maar vond het wel leuk klinken ;)

Al een tijd niets meer van me gehoord, maar dat komt enerzijds omdat het een heel gedoe was met wifi in Ubud en ik wel wat beters te doen had dan elke keer een hotspot op te zoeken. Afgelopen woensdag ben ik in Lovina aangekomen en daar is geen wifi in het hotel en ik ga het ook niet opzoeken ook niet. Even me time hoor, maar wil jullie dan wel tegemoet komen met een nieuwe update (wat ben ik toch lief, he).

Laatste dagen Ubud:
Ik heb echt hele leuk tijd in Ubud gehad en ben om die reden ook langer gebleven dan ik van te voren dacht. De laatste dag voordat ik zou vertrekken wilde ik nog een walking tour doen, zo eentje die in de Lonely Planet staat (voor de kenners: de Campuan route). Ik was van plan maar een klein stukje te doen, gewoon nog ff Ubud opsnuiven en doorleven en dan weer terug voor een massage of whateva. Ben om die reden ook pas laat vertrokken,11.30 of zo, en wilde de trip echt "Bali style" doen. Alle Balinezen doen hier namelijk alles op flip flops (Wayan nr 67 deed zelfs de jungle tocht op z'n 30 cent slippertjes), dus dat dacht ik ook wel even te fixen. Nu heb ik natuurlijk geen cheap ass flip flops, maar een luxer en eleganter exemplaar... zoals het een ware backpacker on high heels betaamt (krijg er erg veel complimenten over.... maar eerlijk gezegd zijn het best ondingen, maar goed).
Nou, zoals op elke trip heb ik van die acties die minder verstandig blijken te zijn dan mijn ietwat naieve geest had kunnen inschatten... ik noem het voortschrijdend inzicht. Begonnen met de toch en dat bleek een 2 km lang paadje omhoog te zijn, dwars door de rijstvelden met een prachtig uitzicht op de creme de la creme casas van Ubud. Een flinke klim, maar zoooo mooi. Eenmaal boven aan gekomen bedacht ik me al even, poehee tis toch wel heet. En wat minder verstandig dat ik mijn zonnebrandcreme niet mee heb genomen, die koperen ploert brandt toch wel erg hard zo midden op de dag. Maar goed, wat sunblock op m'n neus (wat een rooie neus is natuurlijk het meest voorschut :-)) en gewoon doorgaan. Inmiddels had ik de Campuan Walking ridge afgelopen en kwam ik helemaal boven op de berg bij een prachtig eethuisje. Daar even wat gedronken en gegeten en genoten van het prachtige uitzicht. En toen weer "terug" naar Ubud. Onderweg nog even check check double check of ik ook de goeie kant op ging, maar dat was inderdaad het geval (al was ik wel de lange route aan het nemen; de korte was namelijk diezelfde Campuan weer af, maar vind herhaling ontzettend vervelend, dus besloot de andere route terug te nemen... daarmee heb ik uiteindelijk toch de gehele Lonely Planet route gelopen). Ach, deze lange route bleek slechts 6 km lang te zijn, dus met een beetje geluk zou ik dan over een dik uur in Ubud zijn.... NIET DUS! Het was wederom een prachtige toch, alleen wist ik niet dat het voor mensen fysiek mogelijk was om zo steil omhoog te lopen als ik daar heb moeten doen. De weg kronkelde eerst lekker gemoedelijk omhoog, maar was het echt nie normaal meer nie. Had natuurlijk nog wat spierpijn van eerdere avonturen en dit omhoog klauteren op mijn overigen erg mooi in de zon schitterende elegant schoeisel was geen pretje. Daarom besloot ik op een bepaald moment om achterstevoren omhoog te lopen (ja, u leest dit goed), dat doet immers minder pijn. Met als gevolg dat ik uiterst vreemd werd aangekeken en nagekeken door het voorbij komende verkeer. Maar vond het zelf wel grappig, had lekker muziekje op en heb gewoon vriendelijk gedag gezegd en gezwaaid wat uiteindelijk een hilarisch tafereel werd. Al met al zo'n kleine 6 uur onderweg geweest, maar uiteindelijk volledig op eigen kracht (no, I don't want transport, I can do this) mijn weg terug gevonden naar Ubud. U gelooft het misschien niet, maar ik heb genoten!

Laatste avond in Ubud nog naar een live optreden in de shisha bar geweest (reden waarom ik langer ben gebleven) en dat was weer erg bijzonder (en gezellig!). De dag erna met de Perama bus naar Lovina, backpacker style. In de brandende hitte sleurden alle medereizigers hun baggage in de (te kleine) bus en propten zich op de (te kleine) stoeltjes (deze stoeltjes zijn op formaat Balinees gemaakt en ik kan je vertellen die mensen hebben heule kleine billen). Geen plekje was er meer over, lekker dicht bij elkaar, gelukkig konden we elkaar zo warm houden. Komt er zo'n gastje aan (vervloekt is de man) dat we in de verkeerde bus zaten (terwijl ie een half uur daarvoor toch echt "Lovina" riep). Aangezien de busapparaten identiek waren, stelde dit slim blondje voor om gewoon van chauffeur te wisselen, maar nee, dat kon ech nie. Dus alle baggage uit de bus, in de andere bus en wederom op de kleine stoeltjes plaats nemen en wachten tot de buschauffeur er goesting in had te vertrekken. Yes, zo hoort een echte reis te zijn. Mooie route onderweg, erg leuke buurvrouw uit Engeland (maar currently woonachtig in Sydney of all places). Route ging flink bergop en het busapparaat liet duidelijk blijken dat ie er eigenlijk geen zin in had, waardoor ik een aantal keren daadwerkelijk op het punt heb gestaan uit te stappen en de bus te duwen; het ding was niet vooruit te branden (en nee, het was geen 107). Uiteindelijk toch veilig in Lovina aangekomen, lekker midden op de dag en het is hier zowaar nog heter dan in Ubud en Sanur bij elkaar. Ongelofeloos. Uitstekende plek om mezelf te challengen. Ik had hier dus niets geboekt, dus met volle backpack (en ja, hij is wederom TE vol... Viool... had je niet ff kunnen zeggen dat dit een 75 liter ding is) door het stadje geslenterd op zoek naar een leuke plekje om m'n tent op te slaan (... geintje natuurlijk...). Uiteindelijk is het een prachtig hotel geworden, vlak bij het strand, met een balzaal van een kamer, een net zo groot balkon en een badkamer waar je mijn hele inboedel in op kunt slaan. Muy bueno, en dat voor de schappelijke prijs van 16 euries per nacht (ook hier op Bali werken vrouwelijke charmes). Voordeel is dat hier geen wifi is, dus loop niet de hele tijd met dat I-ding in m'n hand. En het voelt erg bevrijdend moet ik zeggen.

Even beetje lekker gesetteld en de dag erna ben ik het spiritueel centrum (waar ik voor kwam) gaan opzoeken. Tja, wat ga ik hierover zeggen. Denk weinig op deze site, want dan zit ik morgen nog steeds in dit te gammele internetcafe met een te koude airco aan het verslag te werken. Ik heb in ieder geval een hele (hele, hele, hele) bijzondere tijd gehad met Robert en Lu, ze hebben me echt onder hun hoede genomen, Lovina laten beleven, zelfs in hun gezin opgenomen en een prachtige begeleiding op mijn spirituele reis gegeven. Heb de eerst avond bij hun thuis gemediteerd (jaja, poging 6.000). Heb in het begin weer erg kunnen lachen met mezelf, aangezien ik toch weer de hele tijd in m'n hoofd schoot (nee, heb me niet letterlijk een kogel door m'n pretty face geschoten), maar uiteindelijk verrassend lekker zitten mediteren. Dacht dat ik het toch zeker wel 20-30 minuten had volgehouden. Blijk ik 1 uur en 15 minuten "weg" te zijn geweest. Erg bijzonder.
De dag erna ben ik 's ochtends door Robert en Lu opgepikt en zijn we naar een Buddhistisch klooster buiten Lovina gereden. Aansluitend heeft Lu mijn hand gelezen en dit was de derde handlezer(es) die mijn totally flabbergasted kreeg. Nogmaals, ik ga er hier op het wereldwijde web niet te veel over uitwijden, maar she hit the nail on the head. 's Middags zat ik even in het hotel te lunchen en toen kwam er een Nederlandse hotelgenote (uti Brabant gek, kei leuk man) vragen of ze "even" wat mocht vragen. Uiteindelijk hebben we een paar uur zitten kletsen, zijn we 's avonds nog wat gaan eten, daarna nog wat gaan drinken en hebben we een erg gezellige tijd gehad. We bleken allebei een dolfijnentocht te hebben geboekt voor de ochtend erna, dus om 6.00 stonden we bepakt en bezakt op het strand. Belachelijk mooi om Bali in de vroege ochtend uurtjes te zien, maar dat wist ik al van Ubud en ga ik op de Gili's nog eens flink overdoen (al is dat dan wel Lombok, maar goed). Was wederom weer een beetje sceptisch over de gehele tocht, want gezien de eerdere ervaringen met de Elephant Cave, natuurlijk geen garantie dat we ook daadwerkelijk dolfijnen gingen zien. Maar hell did we see them. We hebben er behoorlijk wat gezien, zo prachtig om in het echt mee te maken. Alleen... er waren natuurlijk meerdere toeristen die dol fijn dolfijnen wilden zien, er konden slechts vier mensen in een bootje, dus u kunt zich voorstellen dat er een behoorlijk aantal bootjes waren. Nu was het geval dat wanneer er dolfijnen werden gespot (hier kwamen mijn in Zuid-Afrika opgedane vaardigheden wel van pas), alle bootjes als een speer naar die plek toe gingen. De dolfijnen gingen dan weer onder water om op een ander plekje boven te komen. Het gevolg hiervan was dat ik het al snel had gezien. Foto's knippen lukt sowieso amper, dus we hebben onze camera's op een gegeven moment weggelegd en gewoon even genoten van deze prachtige beesten. En gelukkig hadden we een schappelijke schipper die besloot de motor uit te zetten, ons ontbijt te geven (verrassing), en zo zaten we daar met de voetjes in het water, kopje thee in de hand en een fried banana in de andere te genieten van het moment. Dolfijnen, gevoelig als ze zijn, voelen dat aan en kwamen ons nog even trakteren door heer relaxt aan ONS voorbij te zwemmen, terwijl de rest als een gek op jacht was. Amazing, heel erg leuk (maar doe het noooooit meer, arme beesten).

Aansluitend nog een healing massage gehad bij Robert en Lu thuis en afscheid genomen. Heb uiteindelijk erg veel tijd met ze doorgebracht, ontzettend veel gepraat en gedeeld en erg bijzondere gesprekken en ervaringen gehad. Ik zal deze mensen nooit vergeten!!! En de kleine Lukas ook niet... the cutest little 9 month old boy on feet you have ever seen!!!

Morgen vertrek ik naar Padangbai om van daaruit naar de Gili's te varen. Ow, wat heb ik daar zin in. Een week alleen maar zijn en genieten op het mooiste bounty eiland in de omgeving hier. Bij deze alvast de mededeling dat jullie waarschijnlijk verrekte weinig van me horen de komende week, aangezien ik bij het denken aan de Gili's al te lui wordt om een poot te verzetten om te trachten een internet cafe op te zoeken. Laatste dag(en) ga ik waarschijnlijk even terug naar Ubud, dus dan laat ik wellicht nog even wat weten. En zo niet, see ya'll back in Blanda!

That's it for now. Nee, even geen wisten-jullie-datjes. Maar die houden jullie tegoed! Heb honger, ga wat eten en de zon opzoeken.

Love,
Inge & Bizarro