On request: adventures from Cambodia

Dag lieve vriendjes en vriendinnetjes,

Jullie kennen mij hopelijk nog wel...ik ben dat blonde stuk gedonder dat jullie een aantal maanden geleden heeft achtergelaten om haar (engelen)vleugeltjes uit te slaan en wat meer van de wereld (en stiekem van haarzelf en haar lover) te gaan ontdekken. Ik leef nog hoor, wellicht meer dan ooit tevoren. En ik weet het... het heeft veel te lang geduurd een nieuw verslag van onze avonturen met jullie te delen. Maar hier dan toch de langverwachte update, om jullie grauwe winterdagen wat meer kleur te geven en hopelijk een glimlach op jullie snoetjes te toveren.

In het laatste verhaal heb ik jullie eigenlijk alleen verteld over de eerste weekjes in Azië en de eerste 1.000 kilometers op twee wielen (Bangkok naar Cambodja). Inmiddels zijn we een aantal duizenden kilometers verder en is mijn bijnaam, Cuki the Rookie, eigenlijk al niet meer van toepassing. Dat rookie is er wel af, maar het bekt zo lekker, hè. Zal me in deze update beperken tot de maand die we in Cambodja hebben doogebracht, van half oktober tot half november, en alle motorische, fysieke en emotionele ontberingen.

Zoals ik al vaker heb aangegeven: ontzettend fijn hoor, al die technologische ontwikkelingen die in een rap tempo ons leven trachten te verrijken en te vereenvoudigen. Maar als die ellende nou eens gewoon werkt zoals het hoort... We gingen om verschillende redenen naar Cambodja, maar een belangrijke reden was om mijn nieuwe beste vriendinnetje op twee wielen naar een fatsoenlijke chirurg te sturen. En een goeie chirurg vind je natuurlijk niet op het platteland. Nee, daarvoor moet je naar de grote stad. We hadden inmiddels al ondervonden dat we elke 50 km haar olie moesten bijvullen, maar met wat goed uitgekiende TLC (tender loving care voor de ongelovigen onder ons) zou ze het zonder verdere kleerscheuren moeten kunnen redden van de grens naar Phnom Penh. Niet dus. De tweede dag in Cambodja gingen we vol goede moed op pad met onze trouwe tweewielers. Shokoofeehtje begon tijdens de eerste kilometers wat tegen te sputteren, maar hey, dat zou ik ook doen als ik zo vroeg op de dag al werd bereden. Ik dacht dat het besje, net als haar baasje, gewoon even rustig wakker wilde worden. Maar bij het aanzien van de eerste grote beklimming van die dag, meldde ik Tom via de intercom dat ik aan mijn water (en uiteraard mijn uiterst goed ontwikkelde technische kwaliteiten) voelde dat Shokoofeh het niet zou halen die berg te bestijgen. En nog voordat we aan de eerste uphill meters begonnen, gooide ze met een abrupt boem paf de handdoek al in de ring. Geen meter meer vooruit te krijgen, het ding. Daar sta je dan, in het midden van nergens: voorrem naar de filistijnen. Dus voorzichtig terug naar Koh Kong gereden en daar een voorrem-dokter-die-geen-voorrem-dokter was opgezocht. De beste man heeft zijn uiterste best gedaan, maar na een hele dag zweten en zwoegen slechts 10% voorrem werking weten te herstellen. Ach ja, beter dan niets. Dus de volgende kilometers moest Cuki de Rookie maar gewoon met de achterrem remmen; je hebt er niet voor niets twee.

De volgende dag belandden we in Sihanoukville, een populair toeristisch stadje aan de kust van Cambodja. In maart 2012 hadden we al een magische week doorgebracht op Otres Beach en dat wilden we nog eens dunnetjes over doen. Uiteindelijk 12 dagen blijven hangen, maar op een of andere manier had het ooit zo relaxte strandje wat van zijn magie verloren (of is het dat het nu een stuk drukker was, ons voormalige guesthouse zijn charme verloren leek te hebben, er in ene allemaal kwallen in het water zwommen die we voorheen nooit hadden gezien of het magische, lichtgevende plankton in geen velden of wegen meer te bekennen was?). Toch hebben we genoten van het niets doen aan het strand en we hebben zelfs enige projectjes nog tot een succes weten te brengen (ziet u, zo’n wereldreis is net een full time job).

Project “Help Tom van zijn oorinfectie (wat?!?) af”: na enkele semi-professionele oor-uit-zuig sessies door de oordokter in het lokale ziekenhuis is dit project al binnen een week succesvol afgerond.
Project “koelkast”: aangezien we veel zelf hebben gekookt deze week, was het natuurlijk wel handig om voedingsmiddelen (*kuch* BIER *kuch*) koel te kunnen houden. Tom had op de markt een piepschuime koelboxje op de kop getikt, dat prima in de realisering van de initiële doelstelling bleek te voldoen.
Gedurende de pilot fase van bovengenoemde project, bleek de inhoud van de koelbox echter wat aan de lage kant te zijn. Aangezien er een kilo of 2 nodig was aan ijsblokjes om producten daadwerkelijk te koelen, bleef er na 8 blikjes bier weinig ruimte meer over voor secundaire voedingsmiddelen (onder meer kaas, ham, bacon, yoghurt en boter). En zo werd op een zeer organische manier project “koelkast upgrade” geboren. Het piepschuime koelboxje bleef bestaan, maar werd nu vergezeld door een exemplaar in plastic uitvoering, met een significant grotere inhoud. Project “koelkast upgrade” bleek geen kans te hebben NIET te slagen. Enkele weken lang hebben we erg veel plezier gehad van ons rode koelmonster, maar op de motor bleek het te veel plek in beslag te nemen en om die reden hebben we op een later moment besloten afscheid te nemen. R.I.P. rode koelbox; voor altijd in onze gedachten.
Project “spark plug”: Ja, Cuki de Rookie kan inmiddels spark plugs verwisselen én schoonmaken. So what?!
Project “do something good for society”: vanuit een maatschappelijke behoefte ontstaan en met veel voldoening succesvol afgerond. Vrouwtje met baby ijsbeert laat op de avond wat op en neer bij een straatrestaurantje. Zodra gasten van het restaurant hun tafel verlaten, stort dit vrouwtje zich op de voedselresten die zijn achtergelaten. Dit raakte ons allebei zo diep, dat we besloten ons zojuist bestelde eten met haar te delen. Zelf deelden we één gerecht en het andere bordje hebben we aan haar gegeven. Zonder ons aan te (durven) kijken, is het vrouwtje op straat gaan zitten en heeft zich te goed gedaan aan het zojuist ontvangen diner. Pas toen ze klaar was, kwam ze naar ons toe gelopen en bedankte ze ons, met een dankbare en voldane glimlach op haar gezicht. Daarna is ze vertrokken. Hopelijk naar haar (t)huis, maar waarschijnlijk naar zomaar-een-plek-om-te-slapen, om de volgende dag verdrietig genoeg waarschijnlijk weer op zoek te moeten gaan naar eten voor haar en haar baby.
Project “get your man to cook”: unexpected very successful. Na enkele dagen zelf gekookt te hebben (lees: vrouw doet werk. Man kijkt toe, drinkt bier en eet), stelde ik Tom voor de uitdaging om eens een week zelf te koken. Niet omdat ik hem aan het koken wilde krijgen, neeee. Maar omdat hij zo eens kon ervaren dat dat (camping-)koken stiekem meer werk was dan je verwacht. En dat hij dan volgende keer in de supermarkt met wat minder geavanceerde ideeën zou komen voor onmogelijk-in-Azië-op-eenvoudige-wijze-in-te-kopen-én-op-één-pitje-te-preparen-gerechten. Hij greep deze uitdaging met twee handen aan en vol enthousiasme heeft hij een week gekookt. Dus ook dit project was geslaagd en resultaat was zelfs tweeledig. Hij is gaan inzien dat je met de beperkt aanwezige resources ook zeer eenvoudige doch overheerlijke gerechten kunt maken. En we hebben een week heerlijk gegeten (waarbij er zonder pardon toch nog aanzienlijk wat taken zijn gedelegeerd naar vrouw, maar ook zij heeft kunnen genieten van het veelal mannelijke principe van “toekijken, bier drinken en opeten”). Meer specifiek heeft dit project geresulteerd in een overheerlijke groene curry (zijn eerste zelluf gemaakte), een heerlijke BBQ op het strand met twee kilogram zelluf in bier gemarineerde garnalen met onze nieuwe vrienden uit Engeland, en nog overheerlijkere zelluf gefileerde en gemarineerde red en white snapper.
Wat ons gelijkt brengt tot ons laatste noemenswaardige project. Project “how to destroy a bungalow” en het opvolgende “how to destroy a second bungalow in even less time”. Bungalow 1 is zo’n 10 dagen door ons bewoond. Naast het gebruikelijke slapen, douchen, toileteren en liefde bedrijven (niet noodzakelijkerwijs in die volgorde), werd er ook gekookt (en afgewassen) in de bungalow. Na een week begon dit zijn sporen achter te laten. De bungalow ging wat vreemdjes ruiken, er lagen etensresten in de wasbak en om die reden begonnen ook onze minder geliefde (gehaat zijn de beesten!) medebewoners zich meer en meer te laten zien. Het spotten van een kakkerlak in onze bungalow begon meer regelmaat dan uitzondering te worden. En geloof me, het helpt niet als je dan vis gaat zitten fileren (zie voorgaande project) recht voor je bungalow, wat natuurlijk een overvloed aan vliegen en mieren opleverde. Daarnaast stonk het kot inmiddels een uur in de wind, zowel van binnen als buiten. Toen op enige nacht meneer kakkerlak besloot om Tom in zijn hoofd te bijten (ja, dat schijnen enige kakkerlak soorten daadwerkelijk te doen), grepen we het aanbod van de guesthouse eigenaar om te verhuizen naar een van de twee zojuist gerenoveerde bungalows met twee handen aan. Right in time! Bungalow 1 naar de klote. Dag bungalow 2. Oww, wat ben je schoon, wat ruik je goed wat voelt het heerlijk om in jou te wonen. Zelfs het kleine kamertje ruikt goed; het is een genot om tijd in jou te verbrengen. Om dit heuglijke feit te vieren, zijn we ‘s avonds romantisch wat gaan eten op het strand. We wilden onze bungalow immers lekker schoon houden, zolang het kon. Bij terugkomst openen we lallig de deur van onze nieuwe bungalow en wat spotten we daar? Een kakkerlak! Levensgroot het ding. WTF?! Dood aan de kakkerlak! No mercy! Bij gebrek aan kakkerlakverdelgingsspray (welke overigens toch niet werkt weet ik nog uit Zuid-Afrika. Die beesten overleven alles. Zelfs na het leegspuiten van een hele bus - right in his face - BAM! - zit het beestje ons provocerend kei hard uit te lachen), hakbijlen, shot guns en granaten, besluit Tom een fles Bacardi (welke voor de gelegenheid gevuld was met benzine) te gebruiken. Hilarisch om te zien hoe deze grote man met zijn fles Bacardi achter die miezerige kakkerlak aan rent. Het beestje (ik noem het de hel op aarde) blijkt hem elke keer nét te snel of te slim af te zijn. Ik zie hem uitdagend gniffelen, elke keer als die grote man met de fles mis slaat. Totdat het onvermijdelijke gebeurd. Als meneer kakkerlak een broekje aan had gehad, had hij vast niet meer bij kunnen komen van het schateren en zijn smerige kakkerlak-pis in zijn belachelijke kakkerlak-broekje laten druipen. Tom haalt nog een keer flink uit en bij het neerkomen van de glazen fles op de stenen vloer, je raadt het al, knalt de fles kei hard kapot. Heel fijn, bungalow vol met benzine. En kakkerlak nog steeds niet dood. Het is even in ons opgekomen om er gewoon een luficer op te gooien en de kakkerlak met een verbrandingsdood weer terug naar de hel te sturen... gevalletje return to sender zeg maar. Maar netjes opgevoed als we zijn, besluiten we de bungalow gewoon even te laten luchten. Een biertje later blijkt het er nog steeds gigantisch naar benzine te ruiken. Na een laatste poging meneer kakkerlak te localiseren, spot Tom ook nog een gigantisch grote spin onder het bed. De maat is vol. In deze bungalow kunnen wij de nacht niet doorbrengen. We verhuizen naar een derde (de andere nieuw gerenoveerde) bungalow en de volgende dag besluiten we dat we genoeg hebben van Otres Beach. See you later... maybe.

Vanuit Sihanouk rijden we de volgende dag naar Kampot, alwaar we enkele nachten onze intrek nemen in een relaxt guesthouse aan de rivier. De eigenaar is Belgisch dus er kan eindelijk weer eens wat Nederlands gepraat worden. Bijkomend voordeel: Belgische frieten. Échte Belgische frieten! Drie dagen lang. Belgische frieten voor ontbijt, lunch én avondeten. Life is good!
Tom haalt zijn hengel voor het eerste tijdens deze trip uit de verpakking (om te vissen mensen, vissen!). En zowaar, binnen 15 minuten heeft-ie beet. De guesthouse eigenaar en enkele locals hadden al laten weten dat er niet vaak wat wordt gevangen in de rivier en zeker niets van enig significant formaat. Maar mijn vriendje krijgt het voor elkaar om in no time een meerval uit de rivier te toveren. In smakelijk formaat; volgens de toekijkers de grootste vis die ze ooit uit de rivier hebben zien komen. De beelden van dit vers gevangen visje in een heerlijke marinade op de BBQ dringen zich dan ook meteen aan ons op. Maar nadat we de vis even tot rust hebben laten komen in een emmertje met water, net genoeg tijd voor mij om emotioneel gehecht te raken aan de vis en hem zowaar een naam te geven, kunnen we het niet over ons hart verkrijgen om Silvio op de BBQ te gooien. Dus na wat bonding en slap geneuzel over het leven en de liefde, sturen we Silvio na enkele uurtjes en een spannende ervaring rijker weer terug naar zijn familie.
In Kampot doen we ook onze eerste échte sightseeing op deze trip. We stappen op onze motoren en rijden naar het verlaten casino op Bokor Mountain. Inmiddels is het hele gebeuren opgekocht door Chinezen die er een gigantische toeristische trekpleister van willen maken, dus veel charme heeft het gebied niet meer. Maar de route ernaartoe was prachtig; de bergen in, lekker bochtjes maken, oefenen op mijn tweewieler en genieten van het uitzicht. Voorlopig is deze trip nog enigszins de moeite waard, maar dat zal helaas snel niet meer het geval zijn (de Chinezen zijn langzaam maar zeker de hele wereld over aan het nemen).

Dit was ook te zien toen we de volgende dag vanuit Kampot naar Phnom Penh reden. Net voordat we de stad binnen reden, waren we getuige van de “wisseling van dienst”. Er zijn, wederom door de Chinezen, gigantische fabrieken rondom Phnom Penh gebouwd, wat uiteraard enerzijds goed is voor de werkgelegenheid. Maar het was indrukwekkend om te zien hoe er honderden vrachtwagens volgestouwd waren met duizenden werknemers die danwel klaar waren met werken en naar huis werden gebracht of stondig aan hun dienst gingen beginnen.
Wij kwamen net voor zonsondergang de stad binnen en aangezien mijn Shokoofeehtje destijds nog behoorlijk verhitte in stadsverkeer, besloten we even te stoppen voor een drankje en een sigaretje. Een kwartiertje later stappen we weer op de motoren en gaan we op zoek naar het guesthouse. Fijn, midden in de spits in Phnom Penh rijden. Echte aanrader. Not! Het was gigantisch druk op de weg. Bij elk stoplicht waar we moesten stoppen (al staat een rood stoplicht niet voor elke Cambodjaan gelijk aan stoppen), zag het binnen enkele seconden zwart van scootertjes, hier en daar een auto. Bij groen licht schieten de scooters je als kogels om je horen; links voorbij, rechts voorbij, boven en onder. Overal waar je kijkt, zie je scootertjes. En het was heet, verdomde heet. En een motorpak aan je lijf en een oververhitte motor onder je kont, draagt nu niet echt bij aan rij comfort. Maar goed, heb in de praktijk ondervonden dat er maar één manier is om met dergelijke situaties om te gaan: aanpassen! Wat zij kunnen, kan ik ook. En zelfs beter. Algemene verkeersregel in Cambodja lijkt “degene met de grootste cojones wint”. En mijn motor is lekker toch groter (en mijn cojones ook), dus hop hop, gas erop. Als een kamikaze hebben we ons door het drukke stadsverkeer gebandjerd, waar nodig achter de scooters aan op het voetpad. Ik kreeg er uiteindelijk zowaar nog lol in ook. Het was minder leuk om te moeten zien dat er op een van de drukke kruispunten een busje kei hard op een tiental scooters (en hun bestuurders) in reed, slechts 2 meter van ons af. De goede man was blijkbaar afgeleid door onze “big bikes” en was zowaar vergeten te remmen. We maakten dat we weg kwamen (in een dergelijk land wil je niet met de schuld opgescheept worden) en uiteindelijk kwamen we op plaats van bestemming aan. Ware het niet dat dit guesthouse vol zat en we op zoek moesten naar wat anders.
In het eerste hotel dat we bekeken, leek wat vreemds aan de hand. Ze noemden het een karaoke avond, maar toen ik de kamer ging bekijken was ik bij elk openen van de liftdeuren getuige van tientallen belachelijk schaars geklede meisjes die vrolijk om wat manvolk heen dartelden. Enkele zojuist gevormde setjes stapten in de lift en gingen naar een andere etage... ja, vast om samen een liedje te gaan zingen.
Buiten het feit dat ik me volledig underdressed voelde in mijn ongelofelijk vrouwelijke motorpak tussen al deze opgedirkte meisjes, was het ook niet echt een geruststellend gevoel dat de kamer die ze me lieten zien nog even snel werd schoon gemaakt (om 21.00 ‘s avonds? Riekt naar “rooms for an hour”) en er kei maar dan ook kei harde muziek door het gehele hotel galmde. Het hotel zag er verder prima uit, maar we besloten toch een ander guesthouse op te zoeken. Uiteindelijk zo’n beetje hetzelfde verhaal, maar dan zonder veel té schaars gekleed vrouw volk en harde muziek. De dames in dit guesthouse slash massage salon besprongen Tom (en mij!) over-enthousiast, maar we kregen een erg goede deal als we langer bleven, dus we besloten in dit Tha La Ly Guesthouse (de naam alleen al) onze intrek te nemen voor een week.

Shokoofeh is tijdens deze week goed onder handen genomen door de chirurg en zowaar heeft het besje nu geen olie problemen meer. Ook wat andere mankementjes zijn kundig verholpen. Wat een opluchting! We hebben verder onze tijd verbracht met het maken van een reisplanning voor de komst van Tom’s moeder, het bezoeken van Security Office 21 (erg, heel erg indrukwekkend; depressive eigenlijk), ijskoffie drinken en getuige zijn van een spelletje Khmer chess op een willekeurige straathoek. En highlight van de week was toch wel het bezoek aan Leon en Dara (en hun placenta etende hondje Pitchu met haar vier puppies...en ‘gelukkig’ hebben we de beelden ook gezien). We hebben genoten van een heerlijke, zelf klaar gemaakte Cambodjaanse lunch, lekker bij kunnen kletsen, ‘s avonds nog genoten van een vuurwerk show aan de rivier (die ondanks het overlijden van de Cambodjaanse koning, tot ieders verbazing, tóch door ging) en een té slechte (doch hilarische) playback show van een paar travestieten. Op de planning stond ook nog het bezoeken van de killing fields, net buiten Phnom Penh, maar door omstandigheden (wij houden nu eenmaal niet zo van de grote stad; vooral niet in Azië) hebben we de volgende dag de stad weer verlaten (en heb ik helaas geen bezoek meer kunnen brengen aan de stichting van Leon).

Na Phnom Penh en de heftige operatie van Shokoofeh hebben we een paar dagen doorgebracht in Kep en aansluitend wat gechilled op het bounty eiland Koh Tonsay a.k.a. Rabbit Island (week 1 dat ik op een eiland geen seconde van het water kan genieten, maar daarover later meer). Daarna was het alweer tijd om ons richting grens te begeven, aangezien ons visum spoedig zou verlopen. Onderweg naar de grens ben ik nog geveld door een flinke voedselvergiftiging, opgelopen door een omelet met varkensgehakt die ik niet eens had besteld, maar uit fatsoen toch heb opgegeten. Voedselvergiftigingen zijn NIET leuk. En uiteindelijk kwamen we dan, een dag later dan gepland, aan bij de grensovergang naar Thailand. Na het nodige papierwerk en de standaard border dance, zijn we op 18 november weer aangekomen in Thailand.

In een volgende update, welke hopelijk sneller gaat komen dan d’n dezen, praat ik jullie met alle liefde bij over al onze avonturen van de drie maanden die we in Thailand hebben doorgebracht.

En last but not least: ik mis jullie! Denk veel aan mijn lieve vriendjes en vriendinnetjes en hoop dat het leven (en de winter) jullie goed behandeld!

Luv,
Cuki