Breathtaking adventures in Victoria Falls (Zimb)

Heeej allerliefste vriendjes en vriendinnetjes! Hier een update van wat mij betreft het most exciting adventure van de hele trip...

Dag 1: maandag 15 januari 2007

Oh oh oh… deze trip was wat mij betreft echt de slagroom op de taart (of hoe zeg je dat, haha). Op het moment dat ik dit stuk typ, zijn we net een paar uurtjes terug uit Zimbabwe en ik zit er echt nog helemaal vol van. Ik vond het geweldig (en had ook nog lang niet willen gaan)! Ik dacht van te voren dit doe ik één keer in m’n leven en daarna nooit meer, geniet er dus maar van. Echt zo’n once in a lifetime experience. Maar als ik ergens nog een keertje naar terug wil, dan is het Victoria Falls wel. Wat een geweldige plek! We zijn dus maandagochtend vroeg naar Jo’burg Airport vertrokken alwaar we met South African Airlines naar Victoria Falls Zimbabwe zijn gevlogen. De vlucht duurde ongeveer 1 uur en 45 minuten. Eenmaal in Victoria Falls aangekomen moesten we nog een dik uur of zo in de rij staan om een visa te kopen (er stond een gigantisch grote groep Koreanen voor ons). Voor 30 US$ hebben we uiteindelijk een visa kunnen bemachtigen. Bij de uitgang van het (kleine) vliegveld werden we welkom geheten door een paar mannen die zongen en dansten (blijft een heerlijk warm welkom, al willen ze natuurlijk vooral geld). Daarna zijn we door iemand van het Kingdom Hotel opgehaald en zijn we naar het hotel gereden (zo’n 20 minuutjes rijden). Victoria Falls zelf is slechts een klein stadje, maar wat een aantrekkingskracht heeft deze plek zeg. Onderweg kon je op een gegeven moment het opspattende water van de falls al zien en dan besef je je dat je iets heel indrukwekkends te wachten staat. Het hotel was te belachelijk decadent. Het was een gigantisch groot complex (leek op zo’n resort in Las Vegas) en het lag op loopafstand van de Victoria Falls (ongeveer 500 meter). Vanuit sommige kamers kon je dan ook het opspattende water al zien; ik had daarentegen prachtig uitzicht op het zwembad, ook heel mooi. Nadat we hadden ingechekt en de kamers, onder begeleiding ofcourse, hadden opgezocht, hebben we met een ‘activiteitenbegeleider’ besproken welke activiteiten we allemaal wilden gaan ondernemen. We hadden immers een adventure package geboekt, welke recht gaf op een sunsetcruise (a.k.a. tha booze cruise) en twee activiteiten naar keuze. Hier heeft een change of plans plaatsgevonden… die olifant, dat zag ik niet zo zitten, niet genoeg actie. Dus heb ik gekozen voor de white water rafting op de Zambezi river (“the biggest, meanest white water in the world”) en de helikoptervlucht (“flight of angels”). Daarna zijn we even gaan lunchen bij, jawel, de Spur (die lag in het Kingdom complex). We hebben toen aan den lijve ondervonden, iets wat ons niet van te voren was medegedeeld door wie dan ook, dat de prijzen in Vic Falls belachelijk hoog liggen. Natuurlijk zijn wij al een tijdje gewend aan Zuid Afrikaanse prijzen (kost allemaal geen hol), maar zelfs in vergelijking met Europese prijzen was dit echt duur. We hebben een lichte lunch gehad voor 40 US$ voor 3 personen, pfff. Er blijkt ook iets heel vreemds aan de hand te zijn (wat ik nog niet helemaal snap), maar de zimbabwese dollar is geen hol waard, en als je US$ wilt omwisselen voor Zimbabwese dollars dan kan dat bij de bank voor 1:250 en op de zwarte markt voor 1:2000 (de medewerker van het hotel bood al aan dat ik via hem wel geld kon wisselen voor 1:2000. Ik moest hem dan aanspreken en dan zou hij naar mijn kamer komen, zodat we het secretly konden regelen… ahum… ik heb het risico niet durven nemen). Hoe dan ook, wij durfden het allemaal niet aan om geld om te wisselen en hebben dus in US$ betaald (je krijgt dan zogenaamd 85% korting, maar je betaalt nog handen vol geld). Het is in ieder geval een vreemd verhaal, maar het komt er op neer dat alles echt overdreven duur is en je wordt belazerd en afgezet waar je bij staat. Maar goed, dat heeft de pret niet mogen drukken. ’s Middags zijn we in het stadje wat rond gaan lopen om een leuk eettentje te zoeken (in het vliegtuig had ik van iemand een Lonely Planet geleend en hierin stonden een paar leuke tentjes waar je vanaf 1US$ kon eten). Niet dus… allemaal kei duur. Uiteindelijk besloten dat het toch het voordeligst was om in het hotel voor 35 US$ het buffet te nemen. Hier kun je bunkeren tot je erbij neer valt… en aangezien het hoogseizoen voorbij was (er zaten slechts 70 mensen in het hotel, terwijl er bijna 300 kamers waren), hadden we volop keuze. ’s Avonds lekker zitten eten hier en daarna al naar bed gegaan. Ik ging immers de dag erna raften en zou om 7.50 bij het hotel worden opgepikt (Renate en Frank zijn wel de Elephant Back Safari gaan doen).

Dag 2: dinsdag 16 januari 2007 - surviving the mighty Zambezi River

Zoals afgesproken ben ik opgehaald bij het hotel en toen ben ik eerst naar het ‘honk’ van Shearwater in het dorpje gebracht. Hier zat al een groepje mensen te wachten op het rafting avontuur. Onze kostbare spullen konden we hier achter laten en na een glaasje drinken zijn we richting rivier gereden. We waren met een groep van 6 mensen en nog een groep medewerkers van Shearwater (echt, als je ooit in Vic Falls komt, go Shearwater!!! They’re the best!): één meisje uit Australië (Margo), een vader en zoon uit Zimbabwe (Robert en Bruce) en een stelletje uit Zuid Afrika (Julia en Greg). Het was echt een hele leuke groep en we hadden al meteen veel lol. Die gasten van Shearwater waren ook echt heel grappig (“so how long are you doing this?” “Ah, this is my second day” ). Toen zijn we via een dirt road naar het startpunt van de raft aan de Zambezi river gereden alwaar we een korte briefing kregen. Daarna onze life jackets aangetrokken, helmen op, peddel in de hand en een 220 meter hoge berg afklimmen (écht klimmen hè, er waren geen paden of zo, het was stijl, glad, rotsig, met professorisch vastgezette boomstammetjes hier en daar die als soort van trap dienden)… al met al, een levensgevaarlijk en gigantisch zware tocht. Op een gegeven moment gaan je benen ook verzuren en als je stil staat gaan ze helemaal trillen en zo (maar niet zeuren, het is de moeite allemaal vet waard geweest!). Beneden aangekomen lagen de raften al klaar en er waren ook al wat jongens van Shearwater, waarvan sommigen met een kleine kano mee zouden gaan. Nou, toen gelijk het rubberen bootje in en even gaan oefenen (slow forward, fast forward, hold on (je moest dan in de boot duiken, peddel buitenboord en je stevig vasthouden aan de lijn langs de boot)… en bij "ow shit, just pray for your life!”). Bij “hit the water” dacht ik dat die gast een grapje maakte, maar we moesten dus inderdaad het water in. Gelijk zeiknat. En deze kleine blonde avonturier had geen shorts, alleen een ¾ jeans… en geloof me, dat is niet ideaal wanneer je gaat raften, hahaha. Wordt loodzwaar, zuigt zich vol met water en ik kon niet alleen de boot inkomen, omdat ik door de zware broek als het ware het water werd ingezogen. Daarna zijn we van start gegaan. Het eerste gedeelte was lekker kalm (appeltje, eitje zou je denken) en de omgeving was werkelijk breathtaking. Van die hoge bergen aan weerszijde van de bochtige rivier, het was er doodstil, je hoorde alleen wat dierengeluiden hier en daar…en uiteindelijk hoorde je van om de hoek wel het water kolken… dus dan wist je dat er wat stond te gebeuren. Voor de eerste rapid vroegen we onze gids nog wat voor level die rapid had… “no idea”, zei die gast “let’s find out” (grapjas). Het bleek een level 3 te zijn, welke we prima door zijn gekomen. Maar wat een ongelooflijke kick geeft dat! Je voelt je ook meteen een echt team, want je moet samenwerken om de rapid veilig te doorstaan. Maar de eerste was gelukt (whoehoe, teamclap). Daarna weer een rustig gedeelte. En toen ging het gebeuren hoor… er zouden vier rapids achter elkaar komen “The Three Ugly Sisters” (ugly sister 1, ugly sister 2 en ugly sister 3) en “The Mother In Law” (geen idee of die ook ugly was). Deze waren wel even wat anders. Ze zagen er al verdomde heftig uit en als je vroeg uit de boot zou vallen (long swim dan, dus wanneer je je niet meer aan de boot vast kon houden) dan moest je de andere rapids waarschijnlijk zwemmend door (en geloof me, das geen plezier). Vol goede moed gingen we de eerste ugly sister in (gelukkig stond één van die gasten dit te filmen, leuk materiaal!)… toen we vlak in de buurt waren schreeuwde de gids “hold on”, dus wij duiken die boot in, houden het touw stevig vast, maar voor we er erg in hadden werden we door een heftige golf getroffen en sloeg de boot om… en ja hoor, ik zat eronder. Jessus, wat een paniek. Een kort moment had ik echt het gevoel dat ik verdronk, heel eng. Ik had echt het gevoel dat het water met de liters via mond, neus en oren naar binnen kwam. Je moet dan snel weer helder gaan denken, niet in paniek raken, want je moet onder die boot vandaan. Maar je merkt pas echt wat voor kracht dat water uitoefent als je erin zit. Die kracht is echt onvoorstelbaar heftig. Mijn peddel werd helemaal weggezogen door de waterkolken, ik kon me ook niet meer vasthouden aan het touw, want ik werd helemaal meegezogen, maar gelukkig ben ik daarna onder de boot uitgekomen (het leek een eeuwigheid te duren). Die lag toen nog op z’n kop, dus de tweede ugly sister zijn we zwemmend doorgegaan (en door de heftige golven krijg je wederom behoorlijk wat water binnen). Toen als een gek gezorgd dat we die boot weer goed kregen en elkaar in de boot geholpen. De derde ugly sister weet ik eigenlijk niet hoe we die precies zijn doorgekomen; bij de mother in law zaten we gelukkig allemaal weer in de boot. Maar elke keer als ik adem probeerde te halen (ik was echt volledig out of breath) dan leek het alsof ik water ademde en geen zuurstof, echt een heel bizarre ervaring. Na deze sectie kwam er gelukkig weer een rustig stuk en konden we even op adem komen. Het was gelijk een goede doop hoor, deze kennismaking met het raften. Maar het gaf wel een ongelooflijke kick om er uiteindelijk toch met z’n allen, levend, door te zijn gekomen. Daarna konden we weer even kalm genieten van het uitzicht en de rust en hebben we even lekker wat gedronken. De rest van de tocht zijn we gelukkig niet meer omgegaan. Wel nog een paar keer bijna, want er zaten nog een aantal heftige rapids bij (alleen de namen al “surprise surprise”, “the washing machine” (daar moet je echt niet om gaan!), “terminator 1” en terminator 2: judgment day” a.k.a. “double trouble”, “oblivion” en “the last straw”). In het eerste gedeelte van de raft (van 1 t/m 10 welke begint bij de Victoria Falls, onder de brug waar ik mijn donderdagochtend avontuur heb meegemaakt; wij hebben 11 t/m 24 gedaan) zit er ook eentje die heet “commercial suicide” en de naam zegt het al… geen goed idee om dit met ongeoefende toeristen te doen, want dan gaat het gegarandeerd fout en dat is natuurlijk geen goede reclame, haha. Maar het was een geweldig avontuur en ondanks mijn bijna-dood ervaring zou ik het zo weer doen… er zijn ook 2,5 en 5 daagse rafting trips (wie gaat er mee?)!!! Na rapid 21 hebben we een heerlijke lunch gehad, aan de Zambezi river, in the middle of nowhere hadden een paar gasten een heerlijke lunch bereid, met braai en al (dit is trouwens ook een plek waar je kampeert bij de meerdaagse rafting trips). Tijdens het raften zaten er ook nog een aantal boten achter ons, van andere maatschappijen, waar we een beetje me hebben liggen dollen. Een van die gidsen was op een gegeven moment naar ons toe komen zwemmen en kwam even buurten. Ook de jongens uit de kano meerden zo nu en dan even aan. Die gasten waren echt allemaal even grappig en we hebben echt enorm in een deuk gelegen. Die kanoërs vonden het trouwens ook gewoon kicken om in een rapid even lekker op de kop te gaan hangen, onder water dus. Pfff. Ziet er wel heel heftig uit. We hebben ook een paar rapids short swim gedaan (dan lig je in het water, buiten de boot, hou je je vast aan het touw en ga je zo de rapid door). Dit is ook wel heel erg kicken (en gegarandeerd Zambezi river water drinken). Al met al, een geweldig avontuur. Maar aan het einde kwam het dan… ik had al van een paar mensen gehoord dat dit het heftigste van de hele trip zou zijn… je bent namelijk helemaal uitgeput van het raften, maar aan het einde van de tocht moet je nog omhoog… met life jacket, helm, peddel (en een zeiknatte jeans, haha)… dit was de zwaarste way up van het hele parcours. 220 meter stijl omhoog, route was nog een tikkeltje waardelozer dan de climbing down. Je moet echt klimmen, gewoon lopen is geen optie. En het was inmiddels ook behoorlijk warm en in Zimbabwe is het tevens erg humid… dus dit was echt kapotmakerij. Jessus, hoe zwaar. Onder het motto “the best way of knowing is experiencing” was dit wel een échte beleving... en we wisten dat er boven bier stond te wachten, dus je hebt iets om naar uit te kijken. Maar er kwam geen einde aan. Die gasten van Shearwater waren een tijd later aan de klim begonnen, maar haalden ons op een gegeven moment in (terwijl zij nog kei veel spullen mee sjouwden, maar het schijnt te wennen). Heb ook nog even een koud water douche gehad; een van die gasten had nog een jerrycan water bij zich en hij was zo vriendelijk dat even over me heen te gooien. Uiteindelijk, wonder boven wonder, de top gehaald. Hier genoten van het prachtige uitzicht (je voelt je echt on top of the world hier), onder het genot van een koud biertje. En wat waren we trots op onszelf en op elkaar. Voelde me nu een échte bikkel hoor! Daarna zijn we moe en voldaan via een dirt road door de binnenlanden van Zimbabwe terug gescheurd naar het hotel (was nog best een lange tocht, zo’n 45 minuten). Ook dit was een prachtige route, waar we wat van het échte leven in Zimbabwe hebben kunnen zien. Dorpjes van 3 huizen, veel ezels en geiten, echt heel grappig (en toch weer net een tikkeltje anders dan Zuid Afrika). Daarna zeiknat naar het hotel, alwaar de bewakers me al lachend stonden op de wachten… “how was the rafting, girl?” Zag er niet uit: een kei chique hotel en daar dan zo binnen komen slenteren. De rest van de dag heb ik echt nog last gehad van die 100 liter Zambezi river water die ik in m’n systeem had, was er helemaal wappie van. Ik voelde het overal en ik proefde het zelfs nog steeds. Verder ook nog 3 dagen spierpijn gehad en niet zo’n beetje ook… kan nog steeds amper trap lopen (spierpijn in m’n benen is van de climb down en up, die in m’n armen is van het raften zelf). Maar dat heet dan nagenieten, hè. Daarna heb ik een tijdje met de poolboy staan praten. Hele aardige gast die me wat meer heeft verteld over het leven in Zimbabwe, was echt heel gezellig. Om 17.30 zou in de Wild Thing Action Bar de dvd van het raften worden getoond, dus daar ben ik maar even gaan kijken. Hele vette dvd geworden, die heb ik dus ook maar gekocht! Hier ook nog een tijde zitten klesse bessen met die gasten van Shearwater en wat jongens die het raften ook al twee keer hadden gedaan (waarvan twee zelfs meerdere keren een bijna-dood ervaring hadden gehad… zij waren eruit gevlogen in de washing machine en het duurde even voordat ze boven water konden). Jaja, ga in ieder geval oefenen op het langer onder water blijven, want het is wel echt handig als je dat kunt. Maar wat een geweldige ervaring!! Zo voel je wel dat je (nog) leeft (en waardeer je dat ook des te harder, haha).
Daarna zijn we met z’n drieën wat gaan eten in het restaurant van het hotel. Onder het eten werd er nog door een groepje mannen Zulu gedanst en gezongen. Eén van die gasten zat gigantisch te flirten (voor de tweede avond al) en ik moest op een gegeven moment dan ook mee gaan dansen, zo’n knots in me hand en juh. Hahaha, lag kei in een deuk. Achteraf heb ik ook maar een cd’tje gekocht van ze, want zingen konden ze wel echt goed hoor. En wie wil zo’n unieke cd nu niet hebben… dusssss.
Daarna had ik afgesproken met een van de jongens van Shearwater (die van die andere boot, die ons onder het raften even was komen opzoeken), welke ik ook in de Wild Thing Action Bar weer had getroffen. Hij wilde me mee uitnemen en kennis laten maken met het Zimbabwese (slash toeristische) uitgaansleven. En daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen. Vooral niet aangezien Renate en Frank al vroeg naar hun kamer gingen. Dus wij er lekker op uit. Zijn we naar de Croc Rock Sports bar geweest, daar lekker aan de vodka-Mr Juicy gezeten (en eindelijk eens normale prijzen, want die gast had wat US$ voor me omgewisseld in ZIM$). Het was echt een hele gezellige avond, veel mensen leren kennen, kei in een deuk gelegen (de mensen daar zijn zowaar nog grappiger dan de Zuid Afrikanen). Om 5.30 zocht ik dan ook pas m’n bedje op, zat maar voldaan. En 2,5 uur later ging de wekker alweer, pfff (de katers komen hier nóg harder aan dan in Zuid Afrika).

Dag 3: woensdag 17 januari 2007 - visiting the mighty Victoria Falls

Even ontbeten en nu zouden we dan eindelijk de Victoria Falls gaan bekijken. Je moest dan natuurlijk wel eerst nog even 20 US$ neertellen om het national park in te mogen (het blijven afzetters!). En daar hebben we een 2-3 uur durende wandeling gemaakt door de regenwouden bij de Vic Falls… ja, wat kan ik hier over vertellen. Dit is pas echt onbeschrijflijk. Het is er prachtig, de watervallen zelf zijn echt een natuurwonder. De kracht waarmee het water naar beneden dendert is echt niet voor te stellen. Het maakt ook gigantisch veel herrie en het water spettert ook weer even hard naar boven, waardoor je bijna continue een douche krijgt (en dus erg voorzichtig moet zijn met foto’s knippen). Ja, ik kan hier wel een pagina over vollullen, maar bekijk de foto’s en geniet… of nog beter, ga het zelf zien (en neem mij dan asjeblief mee)!!! Echt, het is daar zoooo prachtig. We zijn helemaal doorgelopen naar het einde van het Zimbabwese stuk, Danger Point. Van daaruit zie je ook de brug van waaraf de bungi jump plaatsvindt. En toen wist ik het zeker! Ik zou en moest die jump doen, anders zou ik er zeker spijt van krijgen!! Wat een prachtige plek om te bungi jumpen (en de één na hoogste jump van de wereld, hè, 111 meter of African air). Op de terugweg naar de uitgang van het park ben ik nog zeiknat geworden. De shower van de Vic Falls was iets heftiger geworden; het leek net of het gewoon regende. Kwam op een gegeven moment nog een stelletje tegen die kei hard begonnen te lachen toen ze mij zagen “Look at you, you’re soaking wet” Ik zeg “I know… and you’re going that way, so you’re gonna get wet too, hahaha”. Al met al, een geweldige ervaring.
Daarna naar het hotel, even douchen, droge kleren aan en toen hadden we de sunsetcruise, a.k.a. als de booze cruise (die rafter in de Wild Thing Action Bar, Gordon, had hier al over verteld, moest echt geweldig zijn… twee uur lang gratis eten en drinken). We zijn toen om 16.05 opgehaald bij het hotel en daarna nog even wat andere mensen opgepikt. Hier bleek die Gordon met z’n vrienden ook bij te zitten (die gingen de cruise gewoon nóg een keer doen, haha), en het stelletje dat ik tijdens het raften had ontmoet was er ook bij. Ook nog een gezin (vader, moeder en twee (of drie) dochters… kan ook één vriendin bij zijn geweest). En nog een groep van 4 saaie vogelspotters, die we eigenlijk de hele cruise niet hebben gehoord. Maar het was een hele gezellig tocht. We hebben zowaar ook nog olifanten en hippo’s gezien, maar vooral veel gedronken (het eten was minimaal, wel lekker, maar gewoon weinig. We hadden van te voren ook niet gegeten, dus de drank sloeg goed aan). Begonnen met Zambezi, Zimbabwees bier, en daarna ben ik overgestapt op de wodka-jus (maar dan die aanlengtroep met orange smaak (zonder aan te lengen)… dit houdt dus in dat je veel wodka kan gebruiken, aangezien die zoete troep dat toch ‘neutraliseert’. Dus gelijk goed aan de gang gegaan. Onze ‘food and beverage manager’ (en de schipper en de gids meteen ook maar), wisten me over te halen lekker veel wodka te gebruiken (ik was het vrouwtje van de wodka-juutjes), dus de mixen waren heerlijk sterk. Sow, en dan slaat het aan hoor. We waren dan ook al snel door het bier heen, en de orange juice was snel op, dus toen over op de roze aanleng limonade, welke ook prima smaakt met wodka (wat smaakt er niet met wodka?). Op advies van de papa ook nog kennis gemaakt met Mainstay, lijkt een beetje op wodka (alleen zit hier meer smaak aan) en wordt vaak met cola gedronken. En tenslotte nog even de Jack Delicious geprobeerd. De tijd vloog om en toen moesten we alweer van boord. Zonde, want deze booze cruise was errug leuk. Op de terugweg nog even gestopt bij Shearwater alwaar ik, tot groot genoegen van die gasten, nog even een bungi jump voor de volgende morgen heb geboekt (whoehoe, ik ga het écht doen!!!). Toen zijn we met z’n drieën wat gaan eten bij Mama Africa Eating Shop, een tentje in het dorp dat ook in de Lonely Planet stond. Al waren de prijzen behoorlijk gestegen, we hebben hier erg lekker gegeten en het was er heel gezellig. Er speelde ook zo’n lokaal bandje en dat klonk er goed. Je kwam er echt helemaal van in de Zimbabwese sferen (al speelden ze ook covers). Na het eten gingen Renate en Frank weer terug naar het hotel en ik heb de bar weer opgezocht. Onderweg kwam ik Gordon en vrienden nog tegen en die zijn ook meegegaan. We zijn weer naar de Croc Bar gegaan. Daar was Taka ook weer (ja, Jan en Piet kennen ze hier niet hoor). Daar nog even beetje zitten chillen en kletsen en daarna ook nog wat andere kroegjes opgezocht. We hebben ook nog ergens staan poolen (volgens Nederlandse spelregels heb ik gewonnen, volgens Zimbabwese regels niet… maar ik was opmerkelijk goed, snap het ook niet).Uiteindelijk hebben we er maar een Zimbabwese kroegentocht van gemaakt en uiteindelijk hebben we ook nog twee pubs in de township bezocht. Wel heel leuk om ook hier in contact te komen met de locals hoor. De poolboy van het hotel ook nog tegengekomen en wat gasten van Shearwater (“you’re gonna do the jump tomorrow, eh”), Het was wederom een erg gezellige night out in Victoria Falls Zimbabwe en ondanks dat ik met mezelf had afgesproken om op tijd naar huis te gaan en niet dronken te worden (who needs a hangover when jumping off a 111 metre high bridge… wie springt er überhaupt vrijwillig van een brug af?????), lag ik rond 2.30 in m’n bedje.

Dag 4: FIVE, FOUR, THREE, TWO, ONE… BUNGI !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

De wekker ging weer veel te vroeg en de kater kwam weer veel te hard aan. Maar (verstandig als ik ben zonder te ontbijten!) ben ik dan om 8.30 te voet richting grens gelopen (het eerste gedeelte weer onder begeleiding van de toeristen politie.. die heb je hier echt nodig om al die gasten van de af te houden die óf iets willen verkopen, óf iets willen ruilen… “nice shoes, my sister would like that shirt, you wanna trade those pants?”). De brug waar de jump plaatsvindt ligt namelijk in Zambia (onder het raften zijn we ook al even in Zambia geweest!).Bij de brug aangekomen ook nog even in No-man’s-land geweest en met zo’n gast staan bekijken hoe hoog die brug eigenlijk is (aaargh)… Nadat ik een video had bekeken en wederom een verklaring had moeten tekenen (if you die, we take no responsibility) was het dan echt zover…ik was de eerste springer van die dag. Er kwam op een gegeven moment een stelletje toeristen langslopen. Toen zij hoorden dat ik ging springen, wilden ze wel even blijven kijken (kwam goed uit, want zij hebben ook wat foto’s kunnen maken!). Nou, en dan krijg je twee dikke handdoeken enorm stevig om elke enkel gedraaid, waar het elastiek aan vast wordt gemaakt. Verder nog een hesje voor je lichaam en dan mag je “in the office” komen (dat is dat kleine hok, waar het plateautje aan vast zit waar je dan op moet gaan staan). Binnen hebben die gasten alles nog een keertje gecontroleerd. En dan mag je op de richel gaan staan… vooral NIET naar beneden kijken, want dan blokkeer je. Gewoon naar de horizon kijken! Maar ik moest op een gegeven moment nog een stuk naar voren lopen, zodat m’n tenen over de richel zouden steken… maar ik kon dus niet kijken of ik goed stond, want dan kijk je ook meteen naar beneden… dus ik kei voorzichtig naar voren schuifelen en die gast “nog een klein stukje, nog een beetje, ja bijna”. En daar sta je dan… vanaf toen ging het allemaal heel snel. Sta je daar op die richel, het voelt al bijna of je zweeft, want je ziet niets om je heen). En dan tellen die gasten af “FIVE, FOUR, THREE, TWO, ONE… BUNGI” en dan moet je springen, hè. Ik had wel gedacht dat je een klein duwtje kreeg, maar dat was dus niet. Maar bikkel als ik ben, verstand op nul en springen… ik heb nog NOOIT in m’n leven zoiets onnatuurlijks gedaan. Gewoon van een 111 meter hoge brug afspringen. Echt, die fractie van een seconde dat je beseft dat je moet springen is zo ontzettend raar en tegennatuurlijk (ik bedoel, kom op, wie springt er nou vrijwillig van een brug af, ik begrijp het nog steeds niet)… maar geeft tegelijkertijd zo’n ontzettende kick. Oh, wat was dat gaaf. De vrije val was lang, maar wat een fantastisch gevoel!!! Daar vlieg je dan, vogel vrij richting aardbodem met 120 km/u, whoehaha. Totdat het elastiek op is en je terug veert. Ik heb nog NOOIT van m’n leven zo’n krachten op en in m’n lichaam gevoelt… HEERLIJK! Het doet geen pijn, daar was ik wel bang voor, maar je voelt het in je hele lichaam… en daar ga je weer omhoog. Je hele oriëntatie ben je kwijt, het enige dat je ziet is water onder je, bergen aan de zijkant en de Vic Falls achter je (ja, je tolt namelijk nogal wat rond). Oh, oh, oh, wat was dit vet… ik zou het zo weer door (ik wil die 200 nog wat hoge jump in de buurt van Kaapstad doen!!!!!!). En wat een prachtige plek om dit te doen… dit was het geld dubbel en dik waard. Ow, ow, ow!!!! Loeki, weet je nog na het parachute springen? Als je er weer aan terug denkt, beleef je het weer helemaal opnieuw. Dat heb ik nu dus ook… echt ik zie mezelf die sprong keer op keer maken… hoor je die gasten schreeuwen “FIVE, FOUR, THREE, TWO, ONE… BUNGI” en dan GAAN! Op deze rush kan ik wel weer een tijdje vooruit, al zou ik gelijk wéér zijn gesprongen.

Daarna als een gek terug naar de grens gelopen, want ik zou daar opgepikt worden voor die helikopter vlucht en wat was ook die prachtig!!! Je vliegt een kwartiertje rond maar zo krijg je wel echt een goed overzicht van de vallen. Wat een natuurwonder, wat een prachtig geschenk van moeder natuur!!! En daarna als een gek naar het vliegveld, want onze vlucht terug naar ‘huis’ stond klaar. Al met al… een fantastisch avontuur. Echt, helemaal verslavend dat mooie plekje daar in Zimbabwe.

En nu zijn we weer thuis en moeten we aan het werk. En hard ook. Maar ik weet zeker dat we nog veel leuke dingen gaan meemaken, al denk ik dat Vic Falls en Sodwana Bay wel met stip op nummer één blijven staan.

Jullie horen snel weer van mij.

Veel liefs, xxx Inge