Krugerpark

De route naar het Krugerpark was wederom prachtig (hebben ze hier ook niet prachtige routes?), vooral de N4 vanaf Middelburg (ja, dat hebben ze hier ook. Onderweg naar Sodwana Bay zijn we trouwens ook nog langs Amersfoort gekomen… jammer dat jullie niet thuis waren Loek en Viola, anders was ik even op de koffie gekomen). Dan rijdt je echt weer in zo’n berglandschap… adembenemend mooi!

Nadat we via de Malelane entrance gate het Krugerpark waren binnen gekomen, was het nog zo’n 12km rijden naar Berg en Dal resort, alwaar we de eerste nacht zouden doorbrengen. Gelijk bij binnenkomst stond ons een olifant op te wachten, lief hè. En onderweg nog een paar zebra’s gezien en impala’s. Maar het was al laat op de middag toen we bij het Krugerpark aankwamen, dus we zijn gelijk naar het resort gereden. Hier hebben we ingecheckt (en nog even 360 rand entrance fees moeten betalen… dat hadden ze ons niet verteld, maar bleek in de kleine lettertjes van onze boekingspapieren te staan) en daarna onze bungalow opgezocht. Het was een erg mooie locatie, ook hier liepen de apen weer vrij in het park rond. En de bungalow was ook prachtig (zie foto’s), met airco en al. ’s Avonds lekker gaan braaien in het restaurant. Rianne belde toen nog even (Rianne is lief!) en ik vond het wel heel leuk om even bij te kletsen met mijn allerliefste vriendinnetje!!! Renate en Frank hadden wederom te weinig geld bij zich en moesten de volgende ochtend dus het park weer helemaal uit om te gaan pinnen. Ik ben toen maar alleen boodschappen gaan doen en gaan ontbijten. Die ochtend was héél erg vervelend (dat leg ik nog wel eens uit) en die dag zelf hing er ook echt een vreselijk sfeertje… maar ach ja. Ik heb er maar het beste van proberen te maken… ik was toch in het Krugerpark, hè. Dus vet genoten van de omgeving en alle beestjes.

Op onze route van Berg en Dal naar Lower Sabie hebben we weinig spectaculaire beesten gezien. Wel veel impala’s. Impala’s zijn in het Krugerpark wat de zebra’s in Pilanesberg waren… alom vertegenwoordigd dus! In het Krugerpark zitten in totaal iets van 125.000 impala’s. Dus die hebben we dan ook genoeg gezien. Maar verder weinig spectaculairs (ow jawel, één leopard, maar omdat ik reed kon ik hem niet heel goed zien). Het park is ook echt zo groot, niet normaal. In de lengte is het net zo groot als Nederland. Maar de route naar Lower Sabie was prachtig. Je komt van alles tegen onderweg aan natuur. En het was warm… gelukkig niet zo heet als veel mensen hadden voorspeld (46 graden), maar onderweg hebben we de thermometer wel zien stijgen tot 40 graden (lang leve JD met z’n airco). Lower Sabie bleek een prachtig resort met geweldige accommodatie!!! Ik had hier mijn eigen (!) safaritent (zie foto’s). Ik vond dit echt de leukste plek om te zijn en was er dan ook graag nog een paar nachtjes gebleven. Mocht ik nog eens terug gaan naar het Krugerpark, dan ga op zekers hier overnachten en dan speciaal in zo’n safaritent, echt geweldig!!! De safaritent lag aan een meer en toen ik na aankomst op mijn eigen veranda wat zat te drinken met wat chippies erbij, hoorde ik allemaal gebrul. Wat bleek, er zaten allemaal hippo’s in dat meer. Er was er net eentje over aan het steken, maar toen ik mijn camera had gevonden en een foto wilde knippen was de hippo al helemaal onder water. Wel geweldig genoten van het uitzicht daar. ’s Avonds zijn we wat gaan eten in het restaurant. Onder het eten liep er op een gegeven moment een hippo voorbij en later ook nog een hyena (wat een vieze, enge beesten zeg). En toen op tijd naar bed, want we gingen de ochtend erna een morning walk doen. Om 4.15 moesten we ons melden bij het verzamelpunt, dus die nacht ging om 3.30 de wekker (pfff). Het was warempel nog donker toen ik opstond (en in Zuid Afrika moet je daarvoor echt vroeg zijn). Dus hup in de kleren, wandelschoenen aan en juh. Er waren nog drie meiden uit de USA die voor het peace corps in Mozambique zaten, en een (heel vriendelijk en gezellig) stelletje uit Engeland die al een tijd in Zuid Afrika woonden. Onze rangers heetten Steve en Irvin… een veelbelovende combinatie!! We moesten eerst nog 45 minuten rijden, voordat we aan de wandeling zouden beginnen. We hebben dus de zon zien opkomen in het Krugerpark, geweldig mooi! En rond die tijd is het ook nog niet zo ongelooflijk warm, dus dat was ook wel lekker. Via de verharde weg en een aantal onverharde wegen gingen we uiteindelijk een ‘verboden toegang’-weg in (altijd het leukste!) en uiteindelijk, in de middle of nowhere hup de auto uit. De rokers hebben toen nog even een sigaretje gerookt (onder het motto ‘we moeten weten hoe de wind staat’), de rangers hebben de ‘regels’ uitgelegd en hun shot guns geladen. Toen zagen we heel ver in de verte (lang leve de verrekijker van Euroclix!) een olifant lopen. We besloten die kant op te gaan. En daar gingen we, dwars door de bush bush, op zoek naar de olifant, haha. Vond het al meteen kei leuk. De rangers hadden wit poeder bij zich (nee, niet voor het special effect en het was ook geen lucky powder waardoor we de weg terug zouden vinden (grappige gasten, maar ze moeten niet denken dat ik blond ben of zo), maar het was reukloos poeder wat ze af en toe opgooiden waardoor ze wisten hoe de wind stond). We hebben een tijdje in rondjes (afhankelijk van de windrichting) om de olifant heen gelopen om zo steeds dichterbij te komen. En uiteindelijk waren we dan écht dichtbij… daar stond ie dan, een levensgrote olifant op steenworp afstand van ons. We moesten heel stil op de hurken gaan zitten en we mochten foto’s knippen. Hij stond gewoon relax wat te eten en volgens de rangers had de olifant geen idee dat wij er waren. Op een gegeven moment draaide hij zich om en keek-ie ons recht aan, maar weet nog steeds niet zeker of hij besefte dat wij er waren. Zag er zo schattig uit. Die grote olifant stond daar gewoon relax te ontbijten en wij zaten kei opgewonden te genieten van de ervaring om, te voet welteverstaan, zó dichtbij een olifant te zijn. Echt geweldig! Maar toen pakte Irvin op een gegeven moment al een steen en fluisterde ons toe dat als zij een teken gaven, dat we dan rustig achter de dichtstbijzijnde boom moesten gaan staan (nou ja, boom, verzameling takjes… en daar dan met z’n achten achter??). En ja hoor, op een gegeven moment had de olifant ons gezien. Volgens de rangers was de olifant banger voor ons, dan wij voor hem, omdat zij mensen blijkbaar als predators zien. Maar die olifant begon echt te blazen en de stampen met z’n voet en kwam naar ons toe lopen. Dus die twee rangers pakken hun shot gun en leggen aan en helemaal schreeuwen naar die olifant. Het geluid van metaal zou de olifant wel afschrikken, maar hij bleef toch nog echt even dreigend staan voordat-ie zich uiteindelijk gelukkig omdraaide en met de noorderzon vetrok. Jessus, m’n hart klopte in m’n keel, echt niet normaal. Dan is een olifant toch in ene groot hoor, als ie zo dreigend voor je staat (was niets vergeleken met die stier afgelopen zomer, al stond die ietsie dichterbij en waren er daar geen rangers met een shotgun, haha). Ik schat dat het zo’n meter of 15 is geweest… Ik zag de krantenkoppen alweer staan hoor ‘Groep toeristen aangevallen door olifant’ of ‘Olifant is het eerste en laatste beest dat groep toeristen tijdens morningwalk in Krugerpark ziet’.
En ik lig nog steeds kei in een deuk als ik Steve en Irvin daar zie staan. Bedenk je dat die gasten nog een halve kop kleiner waren dan ik en daar stonden ze dan met z’n tweeën en hun shotgun, tegenover een levensgrote olifant te ‘eh-en’ dat-ie weg moest gaan, hahaha. Echt, dat beeld krijg ik niet meer van m’n netvlies, dat zag er zo geweldig grappig uit. Heb er ook kei spijt van dat ik niet moedig genoeg was dáárvan een foto te knippen, maar ik was, stoer als ik ben, heel snel achter de breedste man in de buurt gaan staan, hahahaha. Wat een briljante ervaring… dit ga ik echt niet snel vergeten. Het is, wederom, onbeschrijflijk om zó dichtbij een olifant in het wild te staan. Helemaal geweldig. Daarna zijn we gewoon wat rond gaan lopen, op zoek naar beesten. Waarschijnlijk was er ook nog een neushoorn in de buurt, maar grote kans dat die ons op een gegeven moment heeft geroken (het draaien van de wind heb je niet in de hand), want we hoorden een beest keihard weg rennen. Erg jammer, maar van de andere kant is een neushoorn niet echt een beest dat je in het wild op de voet tegen wilt komen volgens de rangers. Wel grappig trouwens, dat je op een gegeven moment ook echt ruikt dat er een beest in de buurt is, zo’n sterke geur verspreiden zij. En dan gaat je hartje ook wel even sneller kloppen hoor, als je dat ruikt.. Uiteindelijk niet veel grote dieren meer gezien. Wel nog allemaal leuke weetjes te horen gekregen over poep (hoe leuk kan info over poep zijn, haha), over planten, over karkassen die we vonden, over sporen die we tegenkwamen en over beetles (hoe sterk zijn die beesten! Niet normaal. Ik heb er eentje vast gehad en als je dan je hand sluit, dan kan-ie ‘m bijna openduwen. Zij hebben echt een enorme kracht). We hebben ook nog midden in het park, geen idee waar we precies waren, zitten lunchen. Was ook wel een heel aparte ervaring, want normaal mag je je auto niet eens uit in het Krugerpark. De rangers waren ook erg grappig, echt helemaal in een deuk gelegen met ze. Daarna zijn we weer langzaamaan terug gelopen naar de auto. Maar wat een geweldige ervaring was dit zeg! Echt, ik heb er een nieuwe hobby bij hoor. Ik zou weer om 3.30 m’n nestje uitkomen om lekker te gaan morningwalken. Ik hoop ook echt dat ik de kans nog een keertje krijg hier, dan ga ik het absoluut doen! Ben er helemaal verslaafd aan geraakt (ondanks het verhaal van Irvin van de hippo die hij eens heeft moeten doodschieten, omdat-ie anders z’n collega had verslonden en het verhaal van de neushoorn die in hun bijzijn een koe doorboorde). Ik vond het geweldig!
Daarna zijn we van Lower Sabie naar ons volgende kamp gereden, Satara (waar de grootste populatie leeuwen van het park zou zitten). Onderweg eindelijk beesten tegengekomen, maar dan gelijk ook heel veel. Natuurlijk heel veel impala’s, maar ook écht veel olifanten, groot en klein (hoe klein kan een olifant écht zijn, maar goed). Op een gegeven moment ook nog met de auto héél dicht naast een olifant gestaan (nog dichterbij dan ‘s ochtends). Echt, als ik m’n arm uit het raam had gestoken had ik ‘m aan kunnen raken. Maar je voelt je toch wel iets veiliger in een auto, al blijft het een enorm indrukwekkend beest hoor. We waren dan ook wel steeds heel voorzichtig, maar het was geweldig om zo dichtbij te kunnen komen. Ook nog buffalo’s, wildebeesten, kudu’s, steenbokken, waterbucks, impala’s, veel gekleurde en soms ook erg grote vogels, zebra’s en een paar giraffen (geweldig lieve beesten ook) gezien. ’s Avonds zijn Renate en ik de sunset drive nog gaan doen. Was wel heel leuk dat we voorin mochten zitten bij de ranger. We hebben nog best veel giraffen gezien (ik heb één foto gemaakt, die vind ik zelf echt zo briljant goed gelukt!!) en wat impala’s (alweer? Je stopt er op een gegeven moment al niet meer voor, haha), steenbokken, waterbucks, wildebeesten, konijn-achtige beesten (scrub hares) en hippo’s. Maar helaas, geen leeuwen. Het laatste uurtje van de sunset drive was het donker en konden de mensen in de open wagen met grote bouwlampen speuren of ze ergens beesten zagen (of eigenlijk zou je dan alleen de ogen kunnen zien). Tot een paar keer toe riepen ze dat ze wat zagen, de ranger reed dan een stukje terug, weer vooruit, weer terug totdat je wat zou moeten zien. Wij helemaal vol verwachting, maar het was op één keer na (en dat was slechts een genet) alle keren vals alarm (één keer waren het zelfs gewoon de camping ligths, stumpers, haha). Ook deze ranger heeft ons nog een paar leuke weetjes verteld. Zo weet ik nu dat je bij een giraffe aan de horentjes kunt zien of het een vrouwtje of een mannetje is (vrouwtjes hebben er haartjes op, mannetjes zijn kaal). En hippo’s hebben bijvoorbeeld de oren, ogen en neus op dezelfde hoogte zitten, zodat ze helemaal onder water kunnen en alleen hun oortjes, oogjes en neusje boven water kunnen laten uitkomen. Tevens kunnen deze beesten zo’n 7 minuten onder water blijven, maar zwemmen kunnen ze niet, ze moeten wel gewoon lopen. En rennen kunnen deze bakbeesten met zo’n 45 km/u. Het was wel een leuke ervaring, die sunset drive, maar ik vond toch de morning walk het aller- allerleukste van alles in het Krugerpark!!

Verder in het Krugerpark ook geen neushoorns gezien, maar die hadden we gelukkig wel al gezien in Pilanesberg. Al met al, de Big Four kan ik afstrepen, maar number 5 (los leonos) dus helaas nog niet, boehoe.

Maar wat een geweldige ervaring om een paar dagen in dit park rond te brengen. Dit wil ik absoluut nog eens gaan doen… Misschien een idee om dit te combineren met onze duikvakantie in mei in Sodwana Bay?!?!

Lieve vriendjes en vriendinnetjes. Ik mis jullie en zou mijn ervaringen héél graag met jullie willen delen. Maar helaas gaat het nu alleen op deze manier…

Ik denk aan jullie en mis jullie allemaal heel erg.

Knuffels en xxx, Inge