Curly eyes, early bear...

Heeeej lieve mensen!

Hoe staat het leven in Nederland? Is het al warm genoeg voor ons om terug te komen (het verschil moet natuurlijk niet te groot zijn, want dan worden we ziek en dat wil oma Marie niet hoor)? Hier is het de laatste weken echt superrr warm, het koelt ook ’s nachts nog geen halve graad af. Dus we puffen en zweten wat af hoor, jessus.

Zijn jullie de eerste voorbereidingen voor mijn welcome back party al aan het treffen? Zoals jullie inmiddels wel begrepen zullen hebben, ben ik hier aan een aantal dingen verslaafd geraakt. Om de culture shock zo klein mogelijk te laten zijn, is het daarom misschien wel een goed idee om in een aantal van die verslavingen te voorzien op het feest! Zo noem ik: cocktails (Psycho Jacks, Multiple Screaming Orgasms, Faithful Bitches, Cosmopolitans, Strawberry Mojito’s, Original Mojito’s… eigenlijk alle mojito’s, etc. etc. en natuurlijk doet de vodka met whatever het ook nog steeds goed! We hebben hier de red fruit juice ondekt, smaakt heerlijk met wat vodka en ijs! Ow en whiskey ben ik ook niet vies van… met appelsap of gewoon met water en ijs), spicy buffalowings (wordt misschien een probleem aangezien we in Nederland geen buffalo’s hebben, maar ik vertrouw op jullie inventiviteit) en seafood: shrimps/prawns in alle soorten en maten, maar vooral: OESTERS!!! Heul veul OESTERS!!! En dan liefst van die lekkere grote (of kleinere, maar dan wel méér natuurlijk). Verder zou het erg leuk zijn als een paar van onze Zuid Afrikaanse vrienden over zouden kunnen komen, maar ik kan me voorstellen dat dat lichtelijk problematisch wordt. Dus daar verzin ik dan wel iets anders op…

Onder het motto “business before pleasure” zal ik eerst even vertellen hoe het met ons onderzoek gaat… GOED!

Nu verder met alle leuke avonturen…

Nee serieus, ik zal eerst even vertellen waar we de afgelopen weken mee bezig zijn geweest en wat we nog moeten doen voordat we terug komen. Sinds Rob (de BATman) is vertrokken, hebben we niet stil gezeten. Zo zijn we dus bij het CSIR in Pretoria geweest, hebben we nog een aantal gesprekken gehad bij Collect-a-Can. Dit is een organisatie die vooral, je raadt het al, cans (blikjes) inzamelt en daar behoorlijk succesvol in is. Ze kopen zowel van individuele reclaimers (bijvoorbeeld op de landfill of in townships) als in grotere hoeveelheden. Nu is het zo dat Collect-a-Can een initiatief is van Mittal Steel (een van de grotere luchtvervuilers… uhm, staalbedrijven in de Vaal) en daar nog steeds door gesubsidieerd wordt. Hierdoor kunnen zij een vaste prijs bieden voor de cans, waardoor de kleine reclaimer dus niet de dupe wordt van prijsstijgingen of -dalingen in de markt. Toen het bedrijf net was opgericht moest het nog veel gesubsidieerd worden, maar omdat het zo’n succes is, is dat nu bijna niet meer nodig. De million dollar question blijft waarom Mittal Steel zich niet bezig houdt met andere recyclables, maar zij stelt dat dit niet haar core business is. Toch zonde. We hadden bijna nog met de directrice van Mittal Steel Frankrijk om de tafel gezeten om haar de vraag te stellen waarom Mittal Steel zich niet op alle recyclables ging richten (als je het hebt over reputatie is het natuurlijk geweldig om aan de hele wereld te kunnen laten zien dat je zo social responsible en poverty alleviating bezig bent dat je besluit je als staalbedrijf te gaan verbreden), maar helaas hadden we een andere belangrijke afspraak die dag.
Mittal Steel is eigenlijk het enige bedrijf in de Vaal en misschien wel in heel Zuid Afrika dat aan maatschappelijk verantwoord ondernemen doet en social responsibility hoog in het vaandel heeft staan. We weten nu ook waarom… hoewel het bedrijf zich, zoals het een echte Zuid Afrikaan betaamt, niet houdt aan de milieuwetten met betrekking tot luchtvervuiling e.d., cut de regering some slack omdat het sociaal verantwoordelijk bezig is. Quid pro quo.. one hand washes the other… maar daarmee is de Vaal nog steeds de ranzigste regio in Zuid Afrika. En dus na dik 3 maanden Vaal, denk ik dat ik 5 jaar korter zal leven…

Verder hebben we ook nog veldonderzoek gedaan in Bophelong. Hier waren we al met ward counsillor Eric van ward 7 geweest. Maar Justina voelde zich benadeeld en wilde ons ook ward 6 laten zien (de derde ward counsillor van ward 23 is een tijdje geleden overleden, dus daar zoeken ze nu een vervanger voor.. en natuurlijk gaat dat op z’n Zuid Afrikaans). Dus wij een afspraak met haar gemaakt en met goede moed weer naar de bieb in Boph. Wij beginnen al aardig te integreren, want we waren te laat voor onze afspraak, maar hadden er wel voor gezorgd dat we zo min mogelijk te laat waren (dus flink doorgereden). Maar natuurlijk zijn de Zuid Afrikanen beter in het Zuid Afrikaan zijn, en Justina kwam nog veel later aanzetten. Maar toen toch aan het onderzoek begonnen. Ze heeft ons eerst haar ‘kantoor’ laten zien. Dat was eigenlijk gewoon een klein huisje met een tafel, wat stoelen en een toilet. Daarna nam ze ons mee naar een huisje waar een aantal vrouwen een naaiproject hadden. Zij maakte daar onder andere schooluniformen voor kinderen. Daar een tijdje met die vrouwen staan praten, maar zij dachten volgens mij dat wij even geld kwamen doneren. We snapten sowieso niet zo goed waarom Justina ons daarmee naar toe nam. Dus later in de auto legden we haar uit dat we onderzoek deden naar waste management en vooral geïnteresseerd waren in recycle initiatieven. Daarop zijn we naar het resource center in Bophelong gereden, waar onder andere een orphan project was. Hier werd vroeger wel het een en ander aan recycling gedaan, maar wegens gebrek aan transport waren ze daarmee opgehouden. Toen vroegen we of er misschien nog een andere initiatief was op het gebied van recycling. Nou, er was er nog wel een, maar die was er ook mee op gehouden. Met andere woorden, er waren helemaal geen recycle projecten in ward 6. Daar stonden we dus, met ons goed gedrag. En toen kregen we de mededeling “you know how to get out of here, right?” en waren we ‘dismissed’. Justina wilde wel nog weten of we nog gingen eten met z’n allen, maar we vertelden haar dat we broodjes bij ons hadden en naar een volgende afspraak met Bias op Vaaltech moesten. Toen we Bophelong uitreden kwamen we onderweg nog een vuilniswagen tegen (“dat vind ik zoooo mooi”) en dit was er een met het logo van Emfuleni erop. Aangezien wij dachten dat er in Bophelong alleen een truck van een private onderneming reed, stopten we om de vuilnismannen eens flink aan de tand te voelen. Dus wij staan daar midden in Bophelong met de vuilnismannen te praten over wie zij waren, voor wie zij werkten en wie hen betaalde e.d. Stopt er in een keer een dikke auto met twee blanke mannen, die draaien het raampje open, kijken ons met grote ogen aan en zeggen “are you normal or what? What are you doing here? Are you girls okay???” waarop ik antwoord “ow yes ofcourse, no problem, we’re doing research for the municipality, we know these guys, no worries”. Maar die gasten snapten er helemaal niets van, bleven maar vragen of we okay waren en zaten een beetje afkeurend te kijken “you shouldn’t be here” en toen reden ze weg. Op zich natuurlijk wel lief bedoeld dat ze zich zo’n zorgen maakten, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik nog steeds echt niet bang ben in de township (vooral niet overdag) al zegt (bijna) elke blanke Zuid Afrikaan dat we dat wel moeten zijn. Wat zijn we toch ook bikkels, hè.

Daarna zijn we naar Evaton-West gereden om Bias op te pikken. Bizarro was ontzettend blij om Bias weer te zien en dus werd er behoorlijk wat afgeknuffeld. Op Vaaltech vooral een ontzettend gezellig gesprek gehad, was een enorm leuke gast. Maar wat ie nu precies van ons wilde, is ons nog niet helemaal duidelijk. Hij wilde in ieder geval informeren of Vaaltech misschien de implementatie van ons onderzoek kon gaan monitoren en begeleiden. Ook wilde zij opnieuw contacten leggen met Tilburg University en of wij daarmee konden helpen. We hopen in ieder geval wel nog een gesprek te kunnen hebben met een of andere assistent van de directeur, want die kan ons meer vertellen over het stimuleren en betrekken van SME’s (of zoiets).

Verder hebben we een workshop van Gauteng Province in Suikerbosrand bijgewoond. Deze was georganiseerd door the Department of Agriculture, Conservation and Environment en we zijn daar samen met Maureen (weet je wel, van de Rotary Club) naar toe geweest. Het ging over de nieuwe minimum requirements voor waste management. Dit zijn wettelijke standards waar iedere gemeente en waste organisatie zich straks aan moet gaan houden. Het was een volledig dagprogramma, wat overigens veel sneller had gekund, maar goed, het blijft Zuid Afrika. We begonnen al een uur te laat en toen moesten alle aanwezigen zich kort even voorstellen (zie je het al voor je, een collegezaal half vol en dan om de beurt vertellen wie je bent en waar je vandaan komt en de meeste mensen verstond je niet eens, hihi). Toen ging de gespreksleider de agenda punt voor punt doornemen (lees: voorlezen). Jaja, het beloofde een lange dag te worden. Maar het was wel ontzettend interessant. We hebben ontzettend veel geleerd, veel interessante mensen leren kennen (o.a. ook Peter Legg van Jarrod Ball, zie onder) en het was ook ontzettend fijn dat alle bevindingen die wij hadden onderzocht de afgelopen maanden hier werden bevestigd. Het is dan wel weer zonde als je je realiseert dat je de eerste maanden ook aan andere zaken had kunnen besteden, aangezien alle problemen en challenges al meerdere keren volledig in kaart waren gebracht. Maar wij worden hier totaal niet over dat soort zaken geïnformeerd door niemand niet; we moeten echt overal zelf achter komen.

Tevens hebben we nog een gesprek gehad met die gast van de workshop waar we elke maandag en vrijdag onze JD moeten laten zien (als bewijs dat-ie nog leeft). Hij is een consultant die is ingehuurd om de fleet management wat efficiënter en moderner te maken (doet overigens erg goed werk). Hij is een van de eerste mensen waar we echt een interview op niveau mee konden hebben en waarbij we er ook vanuit konden gaan dat de informatie die hij ons gaf betrouwbaar is (echt Europeaans zeg maar). Dit was een erg interessant gesprek. Aan het einde van het gesprek liet de goeie man weten dat-ie het wel leuk zou vinden om ons ook eens op een wat meer informele manier te leren kennen, omdat we elkaar eigenlijk alleen maar onder werktijd zagen. Dus stelde hij voor om cocktails met ons te gaan drinken en dat gaan we volgende week dan ook doen (waarom wil iedereen toch cocktails met ons drinken???).

Ook zijn we nog op gesprek geweest bij Peter Legg. Hij heeft voor Jarrod Ball & Ass. in Jo’burg gewerkt (heet nu inmiddels Golder Consultancy) en heeft een aantal jaren geleden een feasibility study uitgevoerd voor het waste department. Eigenlijk is dat onderzoek een beetje hetzelfde onderzoek als dat wij doen (jaja), alleen is het geval dat het onderzoek geupdate moet worden omdat er inmiddels veel is veranderd. Maar de gemeente Emfuleni blijkt daar geen geld voor te hebben, dus het rapport is in de la beland en met de adviezen is nooit iets gedaan. Het was voor ons wel een erg interessant gesprek (en wederom werden veel van onze bevindingen bevestigd) en we gaan volgende week nog een keer naar Jo’burg. We hebben van hem alle achtergrond informatie gekregen die hij destijds heeft verzameld, waaronder ook veel financiële informatie (welke wij heel hard kunnen gebruiken!) en nadat we alle spullen goed bestudeerd hebben, zullen we nogmaals met hem om de tafel gaan zitten om eventuele onduidelijkheden te bespreken (ow en natuurlijk is het mooi meegenomen dat de koffie daar erg lekker is, in tegenstelling tot alle andere koffie hier).

Tenslotte hebben we nog een aantal keren met Thinus om de tafel gezeten, hebben we een 3 uur durend interview met het hoofd van de waste department gehad (mrs Ludidi), hebben we al met een paar supervisors en superintendents gechat en hebben we het buy back centre in Evaton nog eens bezocht om daar met de supervisor en met de manager te praten. Zo en wie gaat er nu nog beweren dat we hier niet hard werken… don’t even go there! By the way, probeer in Zuid Afrika trouwens maar eens efficiënt te werken, jessus. Deze week zijn wederom 4 afspraken niet door gegaan (en dat krijg je pas te horen wanneer je al op locatie bent). Tevens lijkt het met sommige mensen onmogelijk een afspraak te plannen. En je wordt ook nog van het kastje naar de muur gestuurd…heb je ergens een afspraak om informatie te vergaren, wordt je door die persoon doorverwezen naar een ander, waar je dan eerst maar eens een afspraak mee moet zien te krijgen en dan blijkt op die afspraak (als de afspraak al door gaat) dat ze die informatie toch niet hebben, wat inhoudt dat je weer verder op zoek moet, etc. etc. etc. Zo rijden we dus van hot naar her om te proberen een beetje informatie te pakken te krijgen (en wanneer je deze informatie hebt is het nog maar de vraag hoe betrouwbaar die is). Lang leve wetenschappelijk onderzoek doen in Zuid Afrika! Amen, halleluja, praise the Lord!

Zo, en dan nu de rest…

Vorige week hebben we ook de campus van North West University in Potchefstroom bezocht. Herman en Johan stonden erop dat we die nog zagen voordat we naar Nederland gingen. Hier heb ik ook Zak weer ontmoet (die gast uit Sodwana). Echt een hele gezellige middag gehad, maar we hebben eigenlijk alleen maar in de après ski bar zitten eten en drinken. Het is echt niet te geloven hoe veel alcohol je daar kan kopen en hoeveel studenten er dus ook daadwerkelijk de halve dag keihard zitten te tanken… wat een leven. Maar het was heel gezellig, natuurlijk heeft Herman zich er na zijn vergadering ook bijgevoegd. We hebben ook nog heel even over de gigagrote campus gelopen, welke overigens heel gezellig was. Hoewel hier maar iets meer studenten zitten dan op de UvT (zo’n 14.000) leek het er veel drukker, overal liepen mensen en op veel plekken stond keiharde muziek aan, waren studenten aan het sporten of aan het picknicken of whatever. Maar het was erg vreemd om te zien hoeveel blanken er hier waren. Ik heb nog nooit in mijn leven (in Zuid Afrika dan) zoveel blanke mensen bij elkaar gezien. Als je toch ook een periode in Zuid Afrika gaat studeren en je ziet alleen die campus, dan krijg je zo’n vertekend beeld van het land. Nee, dan geef mij maar het échte Zuid Afrika!

Verder zijn we ook nog een paar keer gaan bowlen bij Emerald (waar we overigens nog steeds geen leeuwen hebben gezien, want die bleken caged te zijn en dan hoeft het voor mij niet hoor). Eerst met Mbuso, 22ka en Rasta, kei lachen. Maar de jongens bleken toch net iets sterker dan de meiden (al gaan we natuurlijk voor revanche… ow en wij hebben natuurlijk weer andere kwaliteiten). De tweede keer hadden Renate en ik Bias en Lerato uitgenodigd om mee te gaan bowlen (in het kader van sociale contacten onderhouden) en dat bleek een goeie zet (Lerato had z’n vriendin ook maar meegenomen, want die kon immers niet alleen thuisblijven). Die twee hadden elkaar al lang niet meer gezien, maar bleken vroeger erg goede bekenden/vrienden te zijn geweest. Ze vonden het erg leuk om elkaar weer te zien dus en het is een hele gezellige avond geworden. Dit maal blonken de meiden echter uit… de eerste keer heb ik vet gewonnen (écht vet, met 138 punten of zo en de rest zat zo’n beetje allemaal onder de 90) en de tweede keer won Renate en was ik tweede. Maar we hebben echt gelachen. Want dan wel weer zonde is (wat zijn ze toch ook bekrompen hier, stumpers) is dat de mensen het nog steeds niet normaal vinden als ze twee blanke meiden met een paar zwarte mensen zien. Iedereen bleef maar staren en fluisteren, echt te zielig.

Afgelopen zondag zijn we dan eindelijk naar de kerk geweest, jaja. We hebben het lang uitgesteld, aangezien het op zondagochtend was en we dan over het algemeen niet zo fit zijn (zie hier understatement van het jaar). Maar nu was het dan toch zo ver. Met Tiisetso en de kids zijn we naar een kerk in een township van Rust-ter-Vaal geweest. Kerken in townships zijn tenten hier (er staat ergens op de site al een foto van een kerk). We zouden om 8.30 bij Tiisetso moeten zijn, dus om 7.00 de wekker gezet (op zondagochtend mensen!). Aangezien we pas laat in bed lagen zaterdagnacht, hadden we een erg korte nachtrust gehad en draaide de wereld nog een beetje toen we opstonden. Toen Renate net onder de douche uitkwam, kregen we een sms van Tiisetso dat we pas om 9.30 hoefden te komen. Dus toen nog maar een uurtje op bed gaan liggen, kater uitslapen (al weten we dat dat geen zin heeft, maar goed, slapen is altijd lekker). Nou, om 9.30 waren we bij Tiisetso, bleek zij zelf weg te zijn. Dussss… daar zaten we weer. Zo fit als een hoentje (ahum) te wachten en te wachten en te wachten (deja vu, weten jullie nog met die bruiloft vorig jaar…pfff). De mis zou om 10.00 beginnen, maar pas om 10.30 kwam Tiisetso thuis en dus kwamen we een half uur te laat (het zal ook eens niet). Bij de kerk aangekomen, kwamen de pastoor en zijn vrouw ons gelijk een hand geven en werd meteen de eerste rij voor ons vrijgemaakt, daar moesten wij maar gaan zitten. Dus daar zaten we, in de kerk in Rust-ter-Vaal, op een zonnige zondagochtend, onze zonden te overdenken, haha. De mis was natuurlijk helemaal in Sotho, maar gelukkig werden sommige delen wel vertaald in het Engels. Er was een pianist die de hele mis op een gammel keyboardje wat zat te pingelen, een koortje dat zo vals als een kraai zong door microfoons die het de helft van de tijd begaven, natuurlijk gingen er weer allemaal mobiele telefoons af en op een gegeven moment mocht je ook je zonden komen delen met iedereen. Dus dan stond er zo’n vrouwtje bij het “altaar” en die stond in het Sotho wat te vertellen; er gingen er ook een paar huilen en sommigen hebben wel 20 minuten hun hart uitgestort. Ja, het was een hele ervaring. Uiteindelijk duurde de hele mis dan ook 3 uur (ja, 3 uur!!!!!!!) en de hele mis werd zo’n beetje aan ons opgedragen. We zijn wel 5000 keer gezegend en er werd een heel verhaal verteld over Lerato en Naledi… Op een gegeven moment werd er ook nog gebeden… dan stonden er een paar mensen op een rijtje, met hun armen in de lucht en dan kwam de pastoor een voor een bij de mensen langs. En dan zei die gast wat en sommigen van hen gingen huilen en enkelen vielen zo maar pardoes op de grond (weet je wel, zo’n Jomanda-achtig Emiel Ratelband gebeuren). Was een heel raar gezicht hoor, maar later vertelde de pastoor dat dan de kwade geesten werden verdreven of zoiets. Na dit alles had de pastoor even snel een braai voor ons in elkaar geflanst, want we waren immers speciale gasten van overseas. Dus toen stonden we binnen no time lekker in de kerk te braaien, het was heerlijk. Renate en ik hebben nog een hele tijd met de twee pastoren zitten kletsen, dat was wel heel leuk. We hebben ook hun adressen nu en we hebben beloofd dat we contact gaan houden (ze willen o.a. foto’s uit Nederland ontvangen, ze willen het liefst geld voor een nieuwe geluidsinstallatie en ze willen wel een keer naar Nederland komen om daar te prediken). Na de braai werd er natuurlijk weer keiharde muziek aangezet (ja, m’n gehoor gaat er ook aan onderdoor hier in Zuid Afrika) en er moest worden gedanst. Dus toen liepen we daar in een kringetje te dansen, lalala en in een keer knal ik keihard tegen een paal aan, doink (ik kon de afstand nét niet goed genoeg inschatten). Dusss… ja, dat krijg je ervan als je met een kater in de kerk aan het dansen gaat, hahaha. Renate en ik lagen echt helemaal in een deuk, vooral als je bedenkt dat de tent (ow sorry, kerk) al eens eerder bijna was ingestort… was echt een grap geweest als-ie nu helemaal in elkaar was gestort (weer echt zo’n Inge actie, hè), maar dat was gelukkig niet. Het liep met een sisser af, haha. Nou, uiteindelijk dus de hele dag in de kerk doorgebracht (zie ook vooral de foto “Inge het heilige boontje”… dat is dus de bijbel die ik vast heb!!!) en toen we vertrokken moesten we natuurlijk nog even bij een paar vrienden en familieleden op bezoek, daar ook weer naar binnen, ons voorstellen, we zijn nog zo’n 300 keer gezegend (er kan nu echt niets meer fout gaan in mijn leven hoor!)… en toen mochten we dan eigenlijk naar huis! Maar al met al, een erg interessante ervaring hoor!

Ow, we weten nu trouwens ook waarom de katers hier zo heftig zijn (ja, we richten ons hier niet op één onderzoek). Dat heeft natuurlijk niet te maken met de hoeveelheid alcohol die wij nuttigen, want die is niet significant groter dan in Nederland (ahum), maar het blijkt te maken te hebben met de hoogte waarop je hier zit. Wanneer je namelijk in bijvoorbeeld Kaapstad (of ons laag gelegen kikkerlandje) zit, kun je veel meer alcohol hebben en wordt je niet zo snel dronken. Tevens hangt je kater dan wél af van de hoeveelheid alcohol die je hebt genuttigd. Hier in het immer bruisende, “the city that neva sleeps” Vanderbijlpark, South Africa, zitten we echter behoorlijk hoog en dat verklaart dan waarom je gedurende de gehele day after duizelig en draaierig bent. Al schijnt het wel te wennen… maar daarvoor zijn we waarschijnlijk te kort hier (ow, en drinken we natuurlijk niet genoeg).

Ow ja… in de categorie “verkracht een liedje” hebben we een gedeelte van Freek U omgedoopt van het originele “hazel eyes, curly hair” tot “curly eyes, burly hair” en nog veel erger “curly eyes, early bear, wanna say my my my…” (en toen was ik niet eens dronken!). En “I know you got some ass, I like the way you shake that class…”. In het Newscafé (waar we inmiddels officieel van customers zijn omgedoopt tot regulars) loopt namelijk ook een gast rond met hazel eyes en curly hair, dus altijd wat te lachen als die gast weer voorbij loopt (uhm… misschien had je erbij moeten zijn…).

Ow, en deze moeten jullie ook even horen! Het zit zo.. met een beetje geluk gaan we heel misschien de president (Mbeki) nog ontmoeten. Hij komt namelijk in maart een paar dagen naar Emfuleni en sommige collega’s van het waste department zullen daarbij zijn. Aangezien dat ons ook wel een hele vette ervaring leek (wie kan nu zeggen dat ie de president van Zuid Afrika heeft ontmoet) heb ik de stoute schoenen aangetrokken en aan mrs Ludidi gevraagd of het misschien mogelijk zou zijn dat wij daar ook bij zijn (ze moet alleen nog steeds navragen of het kan, maar dat gaat natuurlijk, je raadt het al, op z’n Zuid Afrikaans…goh). Maar op de universiteit vertelden we tegen Pieter (die met die lekkere steaks) dat we Mbeki misschien gingen ontmoeten. Renate “we just wanna give him a hand… nothing more, just five minutes or something”... need I say more? Wij lagen echt helemaal in een deuk, wie zegt nu zoiets over de president (of is er serieus iemand van jullie die ‘m niet snapt?).

Ten slotte zijn er natuurlijk weer behoorlijk wat gratis cocktails voorbij gekomen (heel gek, als we één cocktail bestellen, staan er vaak zomaar ineens 4 voor je neus), was er een man die met een paar Chinezen in de Emerald zat te eten die ons een fles wijn aanbod en hij stond er daarna op dat-ie onze rekening betaalde (en ow jee, wij hadden kei hard aan de oesters gezeten dus daar zal-ie daarna wel spijt van gehad hebben). Ook hebben we een super vet optreden van gekke Henkie in het Newscafé meegemaakt. Wij dachten dat die vent best hot zou zijn, maar om een of andere vage reden waren Renate en ik (en Bizarro natuurlijk) de enigen die na elk liedje applaudisseerden (wat hij zelf trouwens wel kon waarderen).

Nou, dat was weer een nieuwe update. We zitten de dagen nu echt af te tellen hier… we moeten nog een aantal belangrijke mensen spreken. Maandag bijvoorbeeld gaan we benchmarken in Ekuhurleni, we moeten nog een paar supervisors en superintendents spreken en we gaan nog een keer met Mr. Masindi om de tafel zitten. Afgelopen woensdag hadden we eigenlijk een afspraak met de MMC (je weet wel, de moeder van), maar toen we op het waste department aankwamen, bleek ze “not available” te zijn (het zal ook eens niet). Dus we hopen dat we die afspraak volgende week kunnen doen, want het is echt belangrijk dat we haar nog spreken. Maar het blijkt erg moeilijk met haar een afspraak te krijgen. Misschien is het trouwens een idee om gewoon nog een keertje op een informele manier met elkaar om de tafel te gaan zitten, onder het genot van… of draaf ik nu door?! Ook gaan we nog een presentatie geven over onze bevindingen op het waste department. Ben benieuwd wie daar allemaal op komt dagen (en wie niet). En voordat we in het vliegtuig naar Nederland stappen, gaan we nog heel even snel naar Kaapstad, met haaien zwemmen, naar de Tafelberg, naar Robbeneiland en spring ik nog even van een 216m hoge brug af (met een elastiek wel te verstaan). Als dan alle afscheidsfeestjes achter de rug zijn (eentje bij Tiisetso, eentje bij Herman en eentje in het Newscafé) dan komen we toch echt terug naar Nederland… so be prepared!

Tot snel lieve mensen!

Heel veel knuffels en kusjes,
xxxxxxx Inge


PS 1 Lieve Noëlle! Ik hoor dat het weer beter met je gaat, dat maakt mij heel blij. Ik hoor ook dat je dikke vriendjes bent met Gigi en dat komt goed uit, want Zwelgje en ik zijn ook hele goeie vriendjes, dus dan kunnen we strakjes met z’n allen vriendjes worden. En tante Inge komt snel naar huis hoor lieve meid en dan gaan we heeeel veel knuffelen!!! Tot snel prinsesje van me… je ziet er trouwens prachtig uit op de foto en ik hoor ook alleen maar goeie verhalen over je!

PS 2 Lieve ultrahippe, moderne en vooral gigasnelle computer van me! Ik mis je… Als ik weer thuis ben, gaan we samen héél veel tijd doorbrengen!!!

PS 3 Lieve, lekkere, sterke, Hollandse koffie! Ik heb jou ook zoooo gemist hier. Wanneer ik weer in Nederland ben, gaan we even wat quality time inhalen, kee?!

PS 4 Had ik al verteld dat onze JD homo is??? Hij is dan eindelijk uit de kast gekomen. Vorig week had ie zo’n vreemd stemmetje dat we het hem gewoon om de ‘man’ af hebben gevraagd… en ja hoor. Hij vond het een hele opluchting. Maar nu heeft wel zo’n homo-achtige stem (ja, hij is nu toch uit de kast hè) en dat zorgt af en toe voor rare taferelen (en dan te bedenken dat JD eerst de auto van de mayor en madam speaker was). Wat ook erg vervelend voor JD onze homo Benz is, is dat afgelopen week zijn ster is gestolen… en dat lijkt me erg onpraktisch voor een homo, is het niet!?

PS 5 Heeft er nog iemand een voorkeur voor een bepaald souveniertje? (ik zet ‘m lekker tussen alle andere ps-en, dan kan ik ook checken of jullie de site eigenlijk wel écht lezen)

PS 6 Vorige week zijn we behoorlijk veel op de Golden Highway geweest en volgens mij was het de hele week “nationale steek een illegal dump in de fik”-week. Echt, als je daar rondreed leek door alle rookwolken wel of er complete townships in de fik stonden. Ow en het stinkt zo, het is echt zooo ranzig. Weer 5 jaar minder…

PS 7 Ik heb een nieuw horloge.. .kei mooi ding, van Fossil. Had al besloten om ’m te gaan kopen (o.a. met het geld dat ik nog had van Viola, Loek en Roy van mijn “bye bye Inge is going to Africa”-party) en wonderbaarlijk genoeg, toen ik ‘m af ging rekenen, bleek ie nog maar de helft van de prijs te zijn, whoehoe!

PS 8 Toedoedoedoe, toedoedoedoe, toedoedoedoedoe… Toedoedoedoe, toedoedoedoe, toedoedoedoedoe… Toedoedoedoe, toedoedoedoe, toedoedoedoedoe… “Hello?”… “Ow, it’s for you”!!

PS 9 Bizarro is verliefd!!! Ons kleine groene monstertje heeft zowaar hartjes in z’n kleine, bolle rode oogjes… Afgelopen zaterdag (toen het behoorlijk uit de hand is gelopen in het Newscafé: tequila was de boosdoener (say no more), hebben Bizarro en Renate sex gehad (al beweert Renate er niets meer van te weten)!!! En nu is onze kleine Bizarro dus verliefd!!! Hahaha, je moet ‘m eens zien…

PS 10 Gaan jullie wel massaal weer leuke reacties op deze geweldig lange update geven... please!!!!!?!