The new adventures of Lerato and Naledi... !!!

Hee lieve mensen!

Hier wederom een update uit het immer warmer wordende Zuid Afrika (pfff, veegt zweetdruppel van voorhoofd). Ik zal beginnen met de hoogtepunten van vorige week en daarna uitgebreid vertellen over mijn verjaardagsweekend (goed idee van Renate, niet een verjaarDAG maar een verjaarWEEKEND!). Ja, je moet het toch gezellig maken, aangezien je je verjaardag niet met je familie en vrienden kunt vieren, hihi.

Vorige week maandag is de dag begonnen met iets afgeven op het waste department. We moesten een kopie van onze rijbewijzen afgeven, zodat we vrijelijk met JD konden rondrijden. Om even een beeld te krijgen van het Zuid Afrikaanse tempo… we hebben daar dus in totaal 4 uur gezeten, bam, ochtend om. Duurt allemaal zo lang. En dan komt die weer binnen, zit je daar weer mee te kletsen, moet die weer iets, vertelt die over wat er gisteren bij Oprah allemaal gebeurde, etc. We hebben nu gelukkig wel ook een streetmap van Vanderbijlpark (en Vereeniging en omstreken), dus das wel fijn (kunnen we niet verdwalen, ahum). Verder weinig bijzonders die dag. Dinsdagochtend, zoals verteld, hebben we onze JD dus met pijn in ons hart moeten achterlaten bij de workshop, omdat de bumper geplakt zou worden. We zijn toen opgezadeld met Chico, welke toch best iets voor ons heeft kunnen betekenen (al is het natuurlijk bij lange na geen JD: handmatig schakelen, geluid van een tractor, weinig powert en geen airco… ja, ramen open, maar met deze temperaturen maakt dat weinig uit… alleen dan dat het een stuk onveiliger aanvoelt, zo met de ramen wagenwijd open rondrijden… komen allemaal die indianenverhalen ook weer boven hè). We moesten Chico ook eerst voltanken, want er zat volgens mij nog geen halve liter meer in. Dus wij naar de fire department in de buurt (aangezien het high season is, is er namelijk nergens meer benzine te krijgen bij de normale tankpunten van de gemeente (jaha, wij hoeven onze gasoline niet zelf te betalen, goed hè). Daar kwamen gelijk een aantal brandweermannen op ons af, als bijen op honing… (eentje had trouwens een erg lekker kontje in z’n brandweermannenpakje). Nou, Chico volgetankt… maar dan ook écht vol hè. Want die gast vond dat er nog best 2 liter bij kon, dus hij kei hard met die auto schudden (en wij als ijs met aardbeien in een milkshake op een neer schuddend), zodat er nog een paar liter bij kon. Maar Chico zat nu wel vol genoeg om de zware beproevingen die hem te wachten stonden aan te kunnen.
Door al het gedoe bij de workshop en de fire department (waar dus ook een Zuid Afrikaans tempo wordt gehanteerd) kwamen we te laat bij de kapper. Gelukkig konden we ’s middags nog terecht en tot die tijd hebben we dan maar even zitten werken op de uni (hoe vervelend, maar het moet ook gebeuren hè). Daarna dus lekker naar de kapper, en we zijn allebei geweldig leuk geknipt. Er is bij mij een flink stuk vanaf gegaan, maar dat is wel lekker met dit weer (en makkelijker met stylen hè). En die meid heeft me echt fantastisch geföhnd. Ik weet niet hoe ze het voor elkaar heeft gekregen, maar ze heeft met alleen föhnen mijn haar briljant glad en stijl gekregen. Dus wij helemaal opgetut en blij weer op pad. Wij zijn nog even bij een reisbureau langs geweest om te bespreken wat we in januari als Frank (Renate’s vriend) komt allemaal kunnen gaan doen. Herman had ons deze man aanbevolen, en hij heeft ons inderdaad heel leuk geholpen. We hebben daar echt een paar uur zitten kletsen en aangezien hij al ontzettend veel had gereisd in zijn leven (niet alleen Zuid Afrika) heeft hij ontzettend smeuïge verhalen verteld, om bij weg te dromen. We hebben echt super zin om lekker te gaan reizen strakjes en leuke dingen te gaan doen. We weten nog niet precies wat, maar in ieder geval zullen we de eerste week van januari vooral dagtripjes gaan doen (picknicken in Parys, bezoeken Jo’burg, Pretoria en Lesedi Cultural Village, souveniertjes shoppen bij Hartbeespoortdam, etc). Daarna zullen we waarschijnlijk in één of twee dagen richting Mozambique rijden, en dan onderweg wat mooie plekjes bezoeken. Ons uiteindelijke doel is Maputo (on the beach… daar gaan we als alles mee zit a.s. weekend ook naar toe, whoehoe…aan de malariapillen!). Daarna zullen we op de terugweg, vanaf 10 januari (want dan is het dure hoogseizoen voorbij), een paar dagen in Krugerpark verblijven (alwaar we natuurlijk lekker beesten gaan spotten en knuffelen). We willen eigenlijk op verschillende plekken in het park overnachten, zodat we zoveel mogelijk kunnen zien (en hopelijk ook bij sunrise). De week daarna willen we of een paar dagen naar Cape Town of naar de Victoria Falls in Zimbabwe/Zambia (één van de zeven wereldwonderen!!!). Wat we van deze twee mogelijkheden die week niet gaan doen, willen Renate en ik dan misschien de laatste week dat we hier zijn gaan bezoeken (want we willen het wel allebei zien hoor…we zijn d’r nu toch hè). We moeten nog even kijken of we ook nog naar Durban gaan, maar waarschijnlijk gaan we dat een keer een weekend doen. Maar jullie horen het allemaal nog wel! In ieder geval genoeg ambitie, niet!?

Dinsdagavond dus opgetut en wel naar Emerald Casino bij Da Romano gaan eten. Voordat we daar naar toe gingen zijn we nog even onze PattyPatty (de GPS) gaan afgeven bij de Spur. De manager, Bertie, vroeg of we nog even iets wilden gaan drinken, waar we natuurlijk geen nee tegen zeggen. Onder het genot van een wijntje nog even gezellig zitten kletsen met die gast, was wel heel leuk (al is het een erg apart exemplaar hoor). Daarna wederom verrukkelijk gegeten bij Da Romano, maar helaas was vanavond alleen het lelijke personeel aan het werk, haha (zonde zonde, we zagen er zo appetijtelijk uit, al zeg ik het zelf). Maar wij hebben ons goed geamuseerd met het eten en de Spier Discovery Sweet (mmm).

Woensdag begon het échte échte werk. We hebben die dag (en donderdag) voor het eerst fieldresearch in de township Evaton-West gedaan. Op de plaatselijke head office van de gemeente hebben we Lerato getroffen, al waren we wel wat laat (wat ik zeg, we passen ons goed aan hier). Het volgende was het geval. Wij waren natuurlijk wat te verzekerd van onszelf dat we de weg naar de township wel wisten. Gewoon richting waste department, en dan ergens (!) rechts en dan zit je op de Golden Highway alwaar je vanzelf (!) een afslag naar links krijgt naar Evaton-West. En wij rijden en rijden, op een gegeven moment nog te vroeg een verkeerde afslag genomen, maar ons snel weer hersteld. Uiteindelijk de volgende afslag rechts genomen, waardoor we op een gegeven moment een township inreden. Het kwam ons allemaal erg bekend voor, maar we twijfelden erg hard of dit wel de goede weg naar Evaton-West was… nee dus. We zaten nu midden in Sebokeng en daar rijd je dan… twee blondjes in een Chico met de ramen wagenwijd open (het was écht warm, dat kon niet anders). Het was wel een groot voordeel dat er een grote sticker van de municipality op onze auto zat, maar het voelde alles behalve vertrouwd aan daar. Bij het tankstation de weg naar de Golden Highway gevraagd. Die gasten gaven aan dat we dan bij de volgende robot naar links moesten en dan konden we dwars door een ‘woonwijk’ in die township naar de Golden Highway. Vol goede moed zijn we aan die shortcut begonnen, Renate vloog met Chico nog over een zogenaamde ‘verkeersdrempel’ (lees: levensgevaarlijke, maar van te voren niet echt duidelijk zichtbare, dertig centimeter hoge betonnen drempel)… hup, met vier vielen los van de grond (ahum, ik overdrijf een beetje, maar het vloog goed!). Maar we kregen toch wel een erg onprettig gevoel toen we dieper in de township reden… iedereen keek ook zo raar, vreemd hoor. Zullen wel gedacht hebben “dat zijn vrouwen met lef”, haha. Dus we hebben ons op een gegeven moment op een druk kruispunt toch maar opgedraaid en met de staart tussen onze benen (of eigenlijk Chico onder onze kont) zijn we terug gereden naar de waste department om daar de weg te vragen. Daarna 1,5 uur te laat bij Lerato aangekomen en daadwerkelijk aan de slag gegaan. Het was een bijzonder indrukwekkende dag, want zo leer je het leven in de township pas écht kennen. We hebben een aantal mensen bezocht, in verschillende extensions (wijken) die zich op enigerlei wijze bezighouden met recycling. Erg leuk hoe vooral alle kindertjes je ontzettend vrolijk en enthousiast ‘welkom’ heten; ze roepen en ze zwaaien, heel schattig. Maar het is extreem om te zien in wat voor armoede die mensen leven. De eerste plek waar we mensen hebben ontmoet was bij een vrouwtje achterin de tuin. Samen met nog een vijftal andere mensen uit die extension houden zij zich bezig met het verzamelen van recyclables (troep welke enigszins geld op kan leveren). Zij doen dit door de illegal dumps af te gaan, en daar uit de ranzige vuilnisbuiltjes spullen te pikken die geld op kunnen leveren (glas, plastic, staal, blik, etc). Dit dus zonder enige vorm van safety of handschoenen of zo, zo tussen de troep graaien. Verder vertelden vele mensen dus ook dat ze echt volledig afhankelijk zijn van de inkomsten van die recyclables, maar de opbrengst moeten ze dan wel met z’n zessen delen (de recyclables leveren bijvoorbeeld eens in de 3 maanden ongeveer 120 rand op… dat is zo’n 12 euro, wat dan met 6 mensen gedeeld moet worden… dat is dus 2 euro voor 3 maanden (waarvan sommigen een heel gezin moeten onderhouden). Een van de vrouwtjes was erg ziek, dat was te zien, maar Lerato vertelde dat ze geen geld had om naar de dokter te gaan, waarop dit vrouwtje begon te huilen. Echt zo zielig. Op een andere plek vertelden de vrouwtjes waarmee we spraken dat ze pas geleden toen ze een vuilniszak openden om er recyclables in te zoeken een dode baby hadden gevonden. Ik had al een dode hond, in kranten gepakt, zien liggen op de landfill Palm Springs, een dood varken op een van de illegal dumps in de township, maar dit verhaal greep me wederom erg aan. Ik kreeg het er echt even koud van, tranen in mijn ogen…wat een shock. Wat erg voor deze mensen dat zij zo in armoede leven (iemand zei pas geleden eens “ach ja, die mensen zijn het gewend”, maar dat is dus echt de grootste stierenstront die ik hier tot nu toe heb gehoord). De meeste mensen geven ook aan dat ze echt geen (GÉÉN!!!) eten hebben, tenzij ze op een of andere manier (bijvoorbeeld door het verkopen van recyclebare spullen) geld kunnen krijgen. Het is erg confronterend wanneer je dit de mensen zelf hoort vertellen; je ziet ook dat het ze erg verdrietig maakt en dat ze er erg hopeloos en demotivated van worden… De omgeving waarin de mensen leven is echt ranzig, op sommige plekken echt te erg (hele straten liggen vol met afval en op de meeste straathoeken is wel een illegal dump te vinden). Kindjes spelen ook in deze omgeving, op de illegal dumps en overal ligt gebroken glas, waar de kinderen met blote voetjes in spelen. Renate en ik hadden het ook over het feit dat, statistisch gezien, 30% van de mensen die wij ontmoeten HIV besmet moet zijn… dat is ongeveer 1 op de 3 mensen. Ook dat is een erg confronterend besef. Bij sommige mensen zie je dat wel duidelijk hoor… ze zien er erg ziek uit, vooral in hun gezicht (veel vlekken, een man zat helemaal onder de blaren, en erg veel mensen zijn hier de hele tijd grieperig en verkouden). Als je met deze mensen praat dan schreeuwen ze figuurlijk gezien echt om hulp.. heel zielig, zeker omdat wij natuurlijk ook geen beloften kunnen maken. Maar hier moet echt iets aan gebeuren!!! Ik vind het niet normaal dat er anno 2006 nog mensen zijn die zo moeten leven (sterker nog, het grootste gedeelte van de wereld leeft zwaar onder de armoede grens). We hebben enkele demografische cijfers ontvangen van de gemeente Emfuleni (welke overigens niet kloppen, want er wonen veel meer mensen, maar velen van hen zijn niet geregistreerd), waarin staat dat zo’n 47.000 mensen van de 190.000 van 0 (lees: NUL) rand per maand moeten rondkomen. Dat is een kwart van alle mensen hier... need I say more…

Tevens lijken veel van de mensen hier ook uitgebuit te worden door de buyers, de mensen die de recyclables opkopen en dan verkopen aan verwerkingsbedrijven. De tweede dag dat we fieldresearch deden in Evaton-West (donderdag) spraken we met een man die vertelde dat de man die de recyclables altijd komt oppikken bij hem (een blanke man), 60 rand transportkosten rekent. Dus mocht je een erg goede maand hebben en bijv. 120 rand kunnen verdienen, moet je daarvan de helft al weer afgeven. Ook lijkt deze gast echt té weinig te betalen voor de spullen. Al met al waren het twee erg indrukwekkende dagen (we feesten hier niet alleen hoor… dit is de andere kant van de medaille). Maar ik voel me wel bevoorrecht dat ik deze kant van Zuid Afrika ook mag leren kennen. Want hoe arm, ziek en vaak hongerig de mensen ook zijn, ze blijven ontzettend gastvrij, warm, hartelijk en grappig. En die lachende, lieve kindjes maken ook een hoop goed!!!

Donderdagavond zijn we weer bij Herman en Annemarie gaan eten. We hadden voor kleine Herman een Winnie de Pooh bal gekocht. We hebben heerlijk gegeten en gedronken (ofcourse… moest van Herman, haha). Loeki belde ook nog (hartstikke leuk moppie, maar bel je de volgende keer wel op het Zuid Afrikaanse nummer svp, hahaha). Vond het echt gezellig dat je belde, heel leuk (Loeki is lief!)! Dit keer lekker doorgezakt. Herman had er ook zin, zoop ook lekker door (deed me denken aan onze eigen professor Pat K. in Noorwegen, toen hij de barman in de cocktailbar vriendelijk doch dringend verzocht wat meer whisky in zijn cocktail te doen). Om midnight was het immers mijn verjaardag, dus dat moest gevierd worden. Pa en ma belden ook nog even (verbinding was errug slecht, dus ik hoorde in het begin niet eens goed dat zij het waren). Joehoe, toch erg leuk, contact met thuis (papa en mama zijn lief!). En toen we ’s nachts thuiskwamen, belde Viola en Loek (Viola en Loek zijn lief!)… en Viola was ook flink aangeschoten (ben trots op je!!). Zo gezellig…alsof we toch een beetje samen waren. Het was wederom een erg gezellig avond bij onze collega. En zij gaan a.s. dinsdag op vakantie voor een week en, hoe lief, dan hebben wij een week lang hun huis (met zwembad!!!) tot onze beschikking… hoe decadent!

Vrijdagochtend konden we JD weer gaan ophalen (I got a Mercedes for my birthday!!!). Hij was ontzettend blij om ons weer te zien, we waren Chico dan ook snel weer vergeten (al heeft-ie heel goed werkt afgeleverd in de township, waar de wegen af en toe echt heel slecht begaanbaar waren). Daarna gesprek gehad op de uni met mr. Masindi (alle namen hier klinken als namen uit de Lion King, hahaha). Hij werkt op de waste department, maar is ook aan het promoveren in de waste management aan de North West University. Was een erg interessant gesprek en hij zal ons nog veel kunnen helpen (en wij hem). Daarna zijn we gaan verjaardaglunchen (chickenburger met honey mustard saus en frietjes en een naughty by nature). ’s Middags belden Rianne, Cindy, Lydia en Lauran nog op en begonnen een liedje voor mij te zingen, whoehoe (Rianne, Cindy, Lydia en Lauran zijn lief!). Na een welverdiende powernap zijn we naar Tiisetso gegaan, alwaar we de nacht zouden doorbrengen (zij woont trouwens erg chique, in Rust-Ter-Vaal of zoiets). Zij had, heel lief, een soort van surpriseparty georganiseerd voor mijn verjaardag. De hele familie was uitgenodigd (en die zijn groot hier!) voor de braai en ze had speciaal een fles brandy voor ons gekocht. De familie ging nog gospelzingen (echt niet normaal prachtig), bidden en nog meer zingen en dansen. Er was ook nog een uitgebreide speech voor de birthday girl en natuurlijk moest ik ook terug speechen, haha (staat op video, dus jullie kunnen meegenieten). Het was echt een hele speciale verjaardag. Jong, oud, alles door elkaar en we hebben heerlijk gegeten en genoten en vooral erg veel gezongen en gedanst (had ik al gezegd dat het niet normaal is hoe mooi die mensen hier kunnen zingen). Wie maakt dit nu mee? Renate en ik hebben ook nog onze eigen Zuid Afrikaanse naam gekregen… de mijne is Lerato (which means LOVE… Ja, die komt jullie bekend voor hè). En Renate heet Naledi (which means star, omdat ze zo groot is en tot de sterren reikt). De dag erna hebben we de hele ochtend zitten kletsen en kaartspellen zitten doen met de kinderen van Tiisetso. Sheron (13) en Kennedy (7), echt schatten van kinderen. Tiisetso kwam een ‘beetje’ laat terug van de kapper… om 5.30 was ze vertrokken en om 14.00 was ze terug (terwijl de bruiloft om 12.00 zou beginnen). Dus wij vonden het al kei vreemd. Maar nu blijkt dus dat het hier niet hip is om op tijd te komen… als de bruid op tijd komt wordt dat zelfs als belediging gezien, haha. Dus toen wij om 15.00 aankwamen daar, was er nog niets begonnen, de bruid was er zelf nog niet eens. Wel een super grote tent opgezet, midden in de straat. Maar bruiloft begon pas rond 15.30. Renate en ik hebben nog meegedaan aan de weddingstep, een dansje dat traditioneel wordt gedaan. En ja dansen, dat kunnen we wel hè. In het kort, het was een erg vage bruiloft. Er werd wel weer erg mooi gezongen (de hele tent zingen hè, meerstemmig en zo, en allemaal even mooi!) en er werd gebeden (en gebeld… overal waar wij komen en waar wordt gebeden, daar gaat wel een mobieltje af… en dan gewoon opnemen ook hè). Het bruidspaar zat er erg gelukkig en geïnteresseerd bij… NOT, hahaha!!! Ze zaten ook gewoon te bellen tijdens de ceremonie, wij kwamen echt niet meer bij. Al met al, heel apart om mee te maken. De champagne was trouwens wel errug lekker!!! Renate en ik hebben ook nog meegedaan aan de poging bruidsboeket vangen. Helemaal in een deuk gelegen! Zaten van die fanatieke meiden bij die niet zo blij waren met de lengte van Renate, hihi. Sorry mensen, ik heb ‘m niet gevangen (hoe jammer, ahum).
Daarna was het party night. 22ka en Bonga (die gast, hahaha) zijn ons op komen halen en toen onder het genot van een whisky sprite naar vrienden van hen in de buurt gereden. Hier waren twee jongens en twee meiden, en hebben we op het balkon lekker zitten chillen en kletsen. Was heel gezellig (en 2pac was er ook bij!). Daarna binnen nog even staan dansen (stonden toch geen meubels in de woonkamer, dus we konden lekker los). Hebben ze ons nog wat Afrikaanse pasjes geleerd (echt te eenvoudig, maar iedereen gaat hier helemaal uit z’n dak als wij zo dansen!). En daarna zijn we naar onze favoriete, dirty dancing nachtclub in Vereeniging gegaan. Daar hebben we ‘m heerlijk doorgetrokken, het was wederom erg gezellig en we hadden zo vrienden gemaakt ;) Zo’n gast ook helemaal z’n best doen, ik zeg “sorry, I am not interested”, waarop hij zegt “yes, you are”. Lopen echt een stelletje randdebielen rond hier, joh. Maar gelukkig zorgen onze vrienden echt goed voor ons. Die zorgen er wel voor dat ze ons met rust laten. Maar ook leuke mensen leren kennen hoor. En heel veel meiden zijn kei enthousiast als je lekker met hun mee los gaat (en dat kunnen we!). Kortom, een top avond en lekker dronken weer (drank kost hier ook echt geen hol)!!!

Daaag lieve mensen, dit was het weer voor nu. Blijf vooral reageren op de site, en sms-en en skypen!

Ik denk aan jullie en geniet!

Liefs, x Inge

PS1 Renate heeft inmiddels al 8 (!!!) kaarten gehad én een pakketje met allemaal leuke spulletjes… Ik loop onderhand erg achter mensen, wordt moeilijk om dat nog recht te trekken! (hint again)

PS2 Ik had nog niet verteld hoe ranzig de lucht hier is, hè. Maar hier hangt dus allemaal troep in de lucht van de staalindustrie en houtverbandingsovens in de buurt. Toen we terugkwamen van Pilanesberg en Evaton inreden, reden we echt een smogwolk in… BAH. Af en toe stinken we ook, niet normaal (we douchen wel hoor). We zullen ervoor zorgen dat we in ieder geval schoon weer terug komen naar Nederland!