Eindelijk chillen in Luang Prabang

Sabaidee lieve vriendjes en vriendinnetjes (let even op het verschil in groet...Thais (vorige bericht) en Laotiaans hier...ha, zo leren jullie ook nog wat!!),

Zo. Ben vandaag aangekomen in Luang Prabang (Laos) en vind eindelijk de rust om jullie weer eens te informeren over het wel en wee hier in het oosten.

Had ik trouwens al verteld dat het helemaal niet zo warm is hier (tenminste, BKK viel "tegen"; morgen even kijken hoe het hier is). Ja, natuurlijk kan ik overdag wel gewoon de straat op met über zomerse kleding en m'n flip flops (love it!!), maar tis bij lange na niet zo klamme-deken-snikheet als in november twee jaar geleden. Winter noemen ze dat hier :-) Maar 's avonds trek ik echt wel de lange broek aan en een warm(er) truitje. Op zich trouwens wel erg lekker deze temperaturen zo! Dat je je niet bij elke ademhaling of stap helemaal de pleuris zweet...

Goed, waar was ik gebleven? Chiang Khong. Het guesthouse was echt een aanrader. Niet duur en allemaal goed verzorgd (en wifi, al werkte die alleen als ie er zin in had). De slow boat trip naar Luang Prabang werd hier ook aangeboden, maar prijs was hoger dan ik verwachte volgens bronnen op internet (al zat er dan wel ontbijt & transfer naar de 'haven' bij). Ik bedank vriendelijk voor het aanbod (mede omdat er een grote groep jonge, luidruchtige backpackers heeft geboekt, waar ik gewoon ff geen zin in heb). Die allerliefste eigenaar biedt wel aan me tóch mee te nemen naar de haven, aangezien ik in zijn guesthouse verbleef. Dus om 8.00 vertrekken we (hou deze tijd even in de gaten), maar niet voordat ik nog even snel een paar pasfoto's laat maken voor het visum. Bakkie volgepropt met backpackers én backpacks en juh. Het is maar een kleine 3 minuten rijden en we stoppen bij het meest primitieve pre-visum hok dat ik ooit heb gezien (zie foto's). Een paar minuutjes later lopen we bepakt en bezakt naar de Thaise grens. Hier is het aansluiten in de rij en wachten tot je officieel "uitlogt" uit Thailand. Je departure kaart wordt ingenomen en op naar de volgende etappe: een klein slow bootje dat ons de Mekong overbrengt naar Laos. Daar een minuutje later aangekomen, mag je allereerst enkele papieren invullen en daarna wederom in de rij aansluiten. Nou ja, rij. Een grote chaos hier. De Laotiaanse douane beambten nemen alle tijd en grote hordes toeristen staan kris kras door elkaar te wachten totdat hun paspoort door maar liefs 4 mensen is bekeken, beschreven, bestempeld en een visum is opgemaakt (jeuj, numero 1 van mijn nieuwe paspoort!). Door wat slinkse schijnbewegingen (en de illusie dat mijn charme wellicht ook heeft gewerkt), krijg ik m'n paspoort en Laotiaans visum na een minuutje of 30 weer terug! Daarna nog even ticket scoren voor de slowboat (en ja, slimme actie want ik bespaar toch zo'n kleine 200 baht) en ik mag van het überaardige mevrouwtje meteen met de bus mee naar de slowboat haven. Meneer de chauffeur is gevleid dat blonde Hollandse dame bij hem voorin komt zitten en is helemaal blij als ik het grappige toeristen boekje met do's en don't's in Laos geïnteresseerd zit te bestuderen. Na een korte rit komen we bij het haventje aan (zie foto's) en ik kom er achter dat ik me in een grote groep Duitsers bevind...zucht. Ik scoor nog even een lekker baguetteje chicken en wat te drinken voor onderweg en we nemen plaats op de boot (de 20 personen versies bestaan blijkbaar niet meer, dus het is toch de 70+ versie geworden). Om 11.00 zou de boot vertrekken, maar aangezien alles hier in slowmotion gaat, is de uiteindelijke vertrektijd 12.30 (!!!). Tegen de tijd dat we vertrekken, heb ik dus al pijn aan mijn derrière...gelukkig nog maar zo'n 6 uurtjes te gaan. Een andere slowboat zit trouwens volgepropt met feestende en zuipende jongeren, waaronder grote groepen Australiërs die met kratten gekoeld bier aan komen zeulen. Ben ik even blij dat ik daar niet tussen zit, totaal geen zin in.

Dan vertrekt de boot en zo'n 6 uurtjes later komen we dan eindelijk aan in Pak Beng (tja, weet even niet wat ik jullie kan vertellen over de boot trip... uitzicht is ge-wel-dig mooi, al moet ik wel zeggen dat ik erg ben verwend en dat de trip qua natuur niet kan tippen aan de Zambezi river in Zimbabwe (al is ie absoluut wel mooi hoor). Maar wat deze trip zo bijzonder maakt is natuurlijk de famous Mekong (been there, done that, no t-shirt yet), maar vooral het leven van de Laotianen dat zich op en aan deze rivier afspeelt. Je ziet kindertjes spelen, vrouwen de was doen én goud zoeken (jaja, goud. Misschien kan ik zelf nog eens mijn geluk beproeven), bootjes aan alle kanten voorbij varen, dieren lopen, mensen werken en zeulen met vanalles. Kortom, continu vanalles te zien en beleven. Tis echt bizar als je ziet waar de huisjes van de locals zich bevinden. Midden in de jungle, op een berg. Soms slechts een enkel huisje, soms kleine dorpjes. Prachtig om te zien (en moeilijk te beschrijven...ik zou zeggen ga een keertje mee!). Al met al een bijzondere trip. En nét als mijn billetjes er helemaal klaar mee lijken te zijn, verschijnt er als uit het niets een klein, doch duidelijk toeristisch dorpje (uhm, één straat) aan de oever van de Mekong: Pak Beng).

De backpacks worden uitgeladen en bepakt en bezakt moet je dan een behoorlijk steil bergje opsjouwen (geen trap, gewoon over de rotsen...kijk, dit noem ik avontuur). Het guesthouse ligt gelukkig nét boven aan de berg en na het inchecken besluit ik 'even' een dutje te doen...waarna ik om 22.30 weer wakker word. Wederom in totale coma gevallen, dus eten zit er niet meer in (in Pak Beng is het allemaal afgelopen na tienen), maar gelukkig heb ik ook geen honger). Was gewoon gesloopt en moet zeggen dat ik m'n mojo nog niet helemaal had gevonden (ik miste mijn vriendje zo erg, dat ik nog even niet kon genieten... Jaaahaaa lieve kijkbuiskindertjes. Ik hoor nu op sommige plekken KOT (kop op toetsenbord)...dat hadden sommigen van jullie natuurlijk niet zien aankomen... ?). Maar ook deze ervaring is dan ook nu al waardevol te noemen...

Aangezien ik behoorlijk wat uurtjes heb geslapen, ben ik om 5.00 al weer wakker. Ik draai nog even op het andere oor en daarna spring ik onder de douche, pak m'n spullen vast in en ga even lekker ontbijten: kopje koffie, omeletje ham en baguette (ja, die Fransen hebben hun sporen achter gelaten in Laos). Om 9.00 vertrekt de slow boat weer en je moet uitkijken dat je niet de verkeerde pakt, want dan zit je over 6 uurtjes weer in Huay Xai. Wederom hebben wij de slowste boat van de slowboat, want we vertrekken weer als laatste. En helaas zitten enkele van de schreeuwerige, zuipende Australiërs én Engelsen vandaag bij ons op de boat. Na een uurtje varen gaat de muziek aan (het jong gespuis is dan al een uur kei hard aan het zuipen) en hey-wat-fijn, ze hebben toevallig ook nog een big ass versterker aan boord en een van de Laotiaanse meiden heeft een laptop met boem boem muziek bij zich. Gevolg: zo'n 7 uur lang kei en kei harde house muziek en een select groepje bier en whisky zuipers die de boot to-taal op z'n kop zetten. Al heb ik er af en toe best om kunnen lachen (vooral ook omdat een van de Laotianen het zo leuk vond, dat ie ook maar mee deed in het feestgedruis en net zo hard de ene fles beer lao na de andere achterover tikte...de overige bootsmensen bekommeren zich om zijn bijna twee jaar oude te schattige dochtertje wanneer hij even te druk met het bier en met nieuwe vrienden maken is), de dames en heren werden met het half uur zatter en luidruchtiger en de kopjes gingen er steeds beroerder uit zien. Had hier niet vrijwillig voor gekozen, het verpest de serene rust van een boottrip over de Mekong, maar goed, het hoort erbij (laat de kinders maar even, hahaha). Ik heb alleen zelf totaal geen zin om er aan mee te doen, dus na één blikje bier (dat is de helft van de zelf opgelegde toegelaten hoeveelheid voor de "gewoon-omdat-het-kan-bier/drank-momentjes") hield ik het voor gezien (okay, okay, ik geef toe... Ik heb mijn doorzak momentje deze vakantie wél al gehad. De laatste avond in Bangkok, zoals het hoort, met Leon aan de sang som. Is een beetje traditie geworden, en dit keer was het wél errug gezellig, maar kon ik de dag erna zonder kater in het vliegtuig stappen (in tegenstelling tot twee jaar terug, toen ik er absoluut een paar te veel op had, en zwoer dat ik nóóit meer zou drinken nie...). Al met al heb ik er dus wél van geleerd ?. En zoals jullie allemaal weten (maar sommigen nog steeds niet geloven), kijk ik op de gemiddelde backpack vakantie slechts één maal (te) diep in het glaasje. Dus dat heb ik alvast gehad... ?

En na zeven uur op de party boat komen we dan eindelijk aan in Luang Prabang. Tis inderdaad niet te vergelijken met Thailand, maar wat een ontzettend relaxt en fijn sfeertje hangt hier. Met m'n baggage klouter ik (wéér) een berg omhoog en aangezien deze dame een über last minute had geboekt en dus nog NIETS gepland of uitgezocht had, word het zoals het een echte backpacker betaamt rond struinen op zoek naar een geschikte slaapplaats. Het lot is me dit keer uiterst goed gezind, want ik kom na een 15 minuutjes banjeren in een te schattig, geweldig straatje met zo'n zelfde guesthouses. Velen zijn helaas al vol, maar bij Seng Phet Guesthouse is nog een erg mooi kamertje vrij (en er is wifi!!!). Aangezien ik maar liefst twee volle dagen wifi loos ben geweest, maak ik meteen van de gelegenheid gebruik om even het wereldwijdeweb op te reizen en wat achterstallig onderhoud uit te voeren. Daarna kom ik aan de praat met een Londonse meid en haar moeder die samen op reis zijn en daarna fris ik me op en ga de buurt verkennen (en wederom honger dus op zoek naar eten...voel me als backpacker soms net een Afrikaanse bosjesman...altijd op zoek naar voedsel, de hele dag door ?). En wat een cadeautje: ik zit nog op een top locatie ook. Loop het straatje uit en zit meteen op de night market (te relaxt deze, ook heel anders dan die über drukke markten in Thailand...ook hier hangt zo'n heerlijk, relaxt sfeertje...feels good!). Ik verwen mezelf met een tweetal kleine cadeautjes (een enkelbandje en een dagboekje (had er geen meegenomen, maar mis 'm toch wel. Wil gewoon zo nu en dan lekker van me afschrijven en de ouderwetse met-de-pen-op-papier-methode bevalt me dan tóch beter). Eten doe ik lekker op straat bij een "buffet". Voor 10.000 kip (één eurootje) mag je je bordje volscheppen met allerlei Laotiaanse specialiteiten. God, wat heb ik dit gemist...heeerlijk!!!! Asian street food: back to basic en toch heb je nog nooit zo lekker gegeten.

Op de terugweg wil ik nog even pinnen, maar helaas lukt dat niet (had op internet al gelezen dat het best dramatisch kan zijn om hier kippen uit de muur te trekken met een Europese pas...ja lieve mensen, in Laos betalen ze namelijk met kip). Maar met mijn zelfoplossend vermogen komt ook dat goed; morgen gewoon even op pad (en voorlopig kom ik nog wel even vooruit met de Thaise baht die ik voor de zekerheid had ingeslagen, want die accepteren ze op veel plekken ook). Aangezien ik echter al 5 dagen in Azië ben en nog niet één massage heb gehad, besluit ik mezelf daar ook nog op te trakteren. OMG. Morgen weer!!! Lao massage echt wel nóg lekkerder dan Thaise. Pff. Ben er zooo ontzettend relaxt en ontspannen van geworden...had ik écht ff nodig. Gelukkig kost het ook geen drol, dus hier ga ik de komende weken lekker ongegeneerd een gewoonte van maken (ah kom op, dat zouden jullie ook doen). Ik denk dat ik de komende week maar het hele massage menu ga afwerken ?. Tja, wil toch als herboren terugkomen en met frisse moed en opgeladen batterij aan de nieuwe uitdaging beginnen.

Nu lekker naar bedje en morgen gezond weer op. Ga dan denk ik de stad eens verkennen, de kookcursus alvast boeken (owww, zin in!), kijken waar die sun bears nu precies zitten (tip van Leon en Lolita) en uitzoeken wat ik allemaal nog meer wil/kan doen hier.

For now, sweet dreams en ik denk aan jullie!!

Liefs, xxx
Inge