Leaving Laos, back to BKK

Ghello peoples, hereby the last report from this backpack trip to Laos!

Donderdagochtend zijn we bepakt en bezakt op pad gegaan naar Vientiane, de hoofdstad van Laos (die absoluut wél mag ontbreken op je reisroute). De route was bij lange na niet zo mooi als het stuk tussen LP en Vang Vieng, maar wel weer heerlijk om weer on the road te zijn. Onderweg kwamen we, wederom in het midden van nergens, een ijskraampje tegen en we gebaarden de man vriendelijk om te stoppen. We hebben een heerlijk ijsje gekocht, even peukie gerookt en daarna weer opgestapt. Als lunch hebben we ergens in een klein gehuchtje een watermeloen gegeten en een poging gedaan tot een gezellig praatje met het uiterst vriendelijke vrouwtje dat ons ook nog een kan lekker koud water aanbood. Daarna was het nog maar een klein stuk naar de hoofdstad... Daar aangekomen is het even weer wennen aan een grote stad. Die had ik al een paar weken niet meer gezien, en ik moet zeggen dat de drukte me niet echt beviel. Na ingecheckt te hebben in het guesthouse, zijn we op een lokaal marktje wat gaan eten (too spicy) en hebben we nog een biertje gedronken. Daarna heb ik nog navraag gedaan voor een busticket naar het vliegveld van Udon Thani, aangezien ik me daar de dag erna moest melden voor mijn vlucht terug naar Bangkok. Er was echter alleen een mogelijk om errug vroeg in de ochtend opgehaald te worden in het guesthouse, om van daaruit naar het busstation in Vientiane gebracht te worden. Volgens bronnen op internet (en een Nederlands stelletje in het guesthouse) kwam het echter vaak voor dat deze bus aanzienlijk later vertrok, en aangezien er nog wat behoorlijk bus gewissel zou plaatsvinden, was de kans groot dat ik het vliegveld niet op tijd zou bereiken. Vrijdagochtend ben ik alsnog op tijd opgestaan, heb ik m'n tas ingepakt maar uiteindelijk tóch besloten om mijn bus- en vliegticket te verzetten naar later op de dag. Mocht ik het allemaal niet op tijd halen, dan zou ik namelijk de hele middag op het vliegveld moeten doorbrengen en daar had ik dus echt geen zin in. Liever wilde ik Vientiane nog even in om wat souveniertjes te kopen voor het thuisfront én een aandenken voor mezelf en natuurlijk nog een gezellige lunch met mijn reisgenoten die ik uiteraard enorm wilde bedanken voor de geweldige ervaring. Zij zijn 's ochtends hun visum voor Thailand gaan regelen op de ambassade, en ik ben allereerst een busticket gaan regelen naar het vliegveld. Bleek dat de bus van 14.00 niet ging, omdat die kapot was, maar uiteindelijk heb ik toch een geschikte route kunnen vinden (met wat meer overstappen, maar wél als einddoel het vliegveld in Udon). Daarna met een tuk tuk naar de Talat Sao market gegaan. Daar aangekomen dacht ik in eerste instantie dat het maar een miezerig, ongezellig en te westers marktje was met weinig interessant souvenier potentieel. Totdat ik ergens een meneer uit een gangetje zag komen, ik dezelfde weg nam en uiteindelijk op een gigantische indoor markt uitkwam. Poehoe, hier heb ik een hele tijd rondgelopen en ik was a bit overwhelmed door de grote hoeveel rotzooi (en veel same same) die ze hier verkochten (en tamelijk aan de prijzige kant). Na wat op en neer gewandel uiteindelijk tóch nog geslaagd en ook voor mezelf heb ik een erg mooi aandenken gevonden! Daarna een fruit shake gescoord, welke ik buiten in het zonnetje even heb opgedronken. Daarna weer met de tuk tuk naar het guesthouse, hebben we gezamenlijk nog wat gegeten, afscheid genomen en daarna ben ik bepakt en bezakt op pad gegaan.

Ik werd afgezet bij het busstation in Vientiane, alweer ik in een grote lokale bus kwam. Ik kwam naast een über aardige Amerikaanse te zitten, die met haar man en zoon een flinke rondreis door zuid oost Azië had gemaakt en zij heeft mij weten te vermaken met een horror verhaal over een zogenaamde speedboat trip van Huay Xai naar LP (waar ik de slowboat nam, maar alsnog eerder aankwam, haha). Eerst is hun eerste speedbood gezonken, en daarna hebben ze nog drie exemplaren uitgeprobeerd, die ook telkens kapot gingen. Erg vermakelijk, maar natuurlijk niet als je lijdend voorwerp in het verhaal bent, hehe. Met de bus zijn we naar de grensovergang gereden. Daar moet je allereerst aan de Laotiaanse kant de bus uit, departure kaart inleveren en paspoort laten stempelen. 100 meter verderop de bus weer in. Die rijdt dan over de brug naar Thailand, alwaar weer iedereen de bus uit moet om een visum voor Thailand te halen. Daarna weer de bus in en verder naar het busstation in het Thaise Nong Khai. Daar aangekomen werd ik meteen lastig gevallen door een paar tuk tuk drivers die met voor veul te veul geld wel in hun supersonische tuk tuk naar Udon Airport wilden brengen. Totdat er uit het niets een oudere Thaise man op me af kwam en me vroeg waar ik naar toe moest. Aangezien hij ook met de bus naar Udon moest en daarna met het vliegtuig naar BKK,stelde hij voor om met hem mee te gaan. Ik heb heb nog even goed bekeken, aangezien het even niet duidelijk was waar deze man vandaan kwam en waarom hij zo über vriendelijk was, maar hij had ook een koffer bij zich, sprak een aardig woordje Engels en zo geschiedde het dat ik een busticket voor een lokale bus naar Udon Thani kocht voor slechts 35 baht (zo'n 20 keer goedkoper dan de tuk tuk). Na nog een drankje en hapje gekocht te hebben en een peukie gerookt, in de bus gestapt. Deze zou om 16.30 vertrekken en er ongeveer een uur over doen... ZOU. Het ding reed sowieso te laat weg en bleek wel errug traag te zijn. Daarnaast werd er vooral in het begin veelvuldig gestopt en stapten er meer en meer mensen in, totdat er op een gegeven moment een grote groep van ongeveer 25 mensen instapten en de bus overgeladen vol zat (pff, even wennen na een week relaxt op de motor, hehe). Het busding vervolgde z'n weg, maar ik had al snel in de gaten dat ie zich wel erg langzaam verplaatste. Ik trok het gordijntje wat open, om van de zonsondergang te genieten en het viel me op dat auto's, tuk tuks en scooters ons met uiterst gemak inhaalden. Zelfs ik was op mijn roze pimp scootert nog sneller... Als het uiteindelijk al 17.30 is en ik besef dat we nog lang niet in de buurt zijn van Udon Thani, ga ik eens langzaam calculeren hoe aannemelijk het is dat ik op tijd op het het vliegveld aan kom (vlucht vertrekt om 18.35). Ik bedenk ook meteen even dat mocht ik die vlucht niet halen, ik ook nog een overnachting in Udon kan doen en de ochtend erna nog een vlucht naar BKK kan boeken, waarna ik meteen door zou moeten naar Dusseldorf met Air Berlin. Tight, but possible. Maar op een of andere manier heb ik een rotsvast vertrouwen in de situatie, blijf er erg kalm onder en met een grote glimlach geniet ik van de trage reis en de mooie zonsondergang. Als het inmiddels 18.10 is en er nog geen stad fatsoenlijke stad in zicht is, besluit ik aan mijn Thaise reddende engel te vragen hoe lang het nog duurt voordat we in Udon aankomen. Met z'n smartphone en routeplanner in z'n handen, stelt hij mij gerust dat het helemaal goed komt... de volgende halte moeten we eruit. Bij de volgende halte aangekomen gebaart hij echter nog eventjes te blijven zitten, het zal de volgende wel zijn (jaja, dat ken ik, op z'n Aziatisch). Om 18.15 komen we bij een grote shopping mall aan, waar we beiden uitstappen. Daar staat één tuk tuk klaar en de man overlegd in het Thais dat we naar het vliegveld willen. De driver zegt ons voor 120 baht wel te willen brengen en de Thai stelt voor de kosten te delen (kee, that's cheap, let's do!). Vriendelijk doch dringend zeg ik tegen de tuk tuk driver dat ie wel quick quick moet zijn, aangezien mijn vliegtuig over 20 minuutjes vertrekt. Met grote ogen en een brede lach kijkt hij me aan, we stappen in en zoals beloofd geeft ie vol gas. We scheuren met de tuk tuk over de snelweg en met de Thaise man heb ik nog een leuk gesprek en veel lol. Na wat ge-high-five en enkele snapshots, zie ik uiteindelijk een bord met airport. De tuk tuk drivert scheurt het terrein op en even lijkt het alsof ie zowaar het vliegveld IN rijdt. Maar hij zet ons netjes voor de deur af om 18.25... Ik betaal netjes, bedank de beiden heren en de Thaise man drukt me op het hart dat ik moet opschieten. Op m'n flip flops flaneer ik naar binnen en boven aangekomen, blijkt dat ik eerst nog een boarding pass moet halen en ow ja, ik moet m'n backpack ook nog inchecken. Dat moet beneden, maar bij de balie aangekomen zie ik een prachtig bordje met "balie closed" staan. Met een charmantje glimlach zet ik mijn backpack echter gewoon op de weegschaal en hij wordt nog netjes geaccepteerd. Na mijn boarding pass in ontvangst te hebben genomen, ga ik boven door de gate en om precies 18.27 zit ik met een lekker koud biertje uiterst relaxt te wachten tot we kunnen boarden. I knew it would al turn out right...alles lijkt de laatste week op z'n plek te vallen en goed te gaan :-) Nice, just trust and have faith, haha. Naast mij zit een overduidelijk Westerse man, die ook net een biertje opentrekt. Het is immers al weer beer o'clock, we proosten en we komen aan de praat. Een gezellig gesprek. De goede man blijkt van oorsprong Duits te zijn, maar in development cooperation te werken en momenteel gestationeerd te zijn in Vientiane. Voor het weekend gaat hij naar zijn appartement in Bangkok. Een erg gezellig gesprek, en uiteindelijk geeft hij me zijn visitekaartje en telefoonnummer nog (mocht er nog iets zijn in Bangkok, ik zin mocht hebben om iets te gaan doen, of ik nog contact met hem wil leggen over werk). Wanneer we uiteindelijk het vliegtuig instappen, blijkt ook nog eens dat ik een hot seat heb (waarschijnlijk omdat ik ontzettend laat incheckte, waren er alleen nog sjieke zetels over). Helaas is het maar een vlucht van een uur, en daar zit verder geen consumptie bij... Maar wat een lol heb ik gehad vandaag, hehe.

In Bangkok aangekomen, word ik op het vliegveld opgehaald en naar het hotel gebracht. Ik neem een heerlijke douche (eindelijk weer écht warm water), ga wat eten in het restaurant (Thaise fish cakes, mjammie) onder het genot van een Thais biertje en word ik compleet lekgestoken door mosquitos (vreemd genoeg waren die tientallen bulten op m'n benen de dag erna helemaal verdwenen). Ik val op tijd in een diepe slaap en de dag erna word ik om 10.00 weer naar boom boom airport gebracht. Das ook nog een verhaal... ik besluit mijn sneakers namelijk in te checken met de backpack, aangezien ik die vanwege de kou toch pas in Dusseldorf aan hoef en ze in het vliegtuig sowieso uit zou doen. Zo gezegd, zo gedaan, dus ik loop op mijn slippertjes het vliegveld in. Daar gaat een van de slippers echter kapot, ment to be? Ik besluit beiden exemplaren (boehoe, mijn Makro slippers...) in de prullenbak te dumpen en blootvoets betreed ik het de vertrek hal. Ik twijfel nog even of ik überhaupt nog schoeisel nodig heb, want het back to basic on blote voeten (voorbereiding voor blote voeten pad, haha) voelt heerlijk. Ik word alleen ongegeneerd door iedereen aangestaard (crazy girl, on bare feet) en besluit toch maar iets aan te schaffen (op blote voeten naar de wc in het vliegtuig lijkt me niet ideaal). In een winkeltje vraag ik of ze ergens flip flops verkopen en de verkoopsters beginnen hartelijk te lachen als ze mijn blote voeten zien. Een stuk verder op in een sportwinkel koop ik dan toch té dure en té lelijke slippers, maar tis iets (snel weer naar de Makro hoor). Ook nog snel een fles Sang Som gescoord en een broodje en daarna dan daadwerkelijk op weg naar ons koude kikkerlandje. Eventjes ben ik blij als ik in het vliegtuig ontdek dat er dit keer wél tv-schermpjes in elke stoel zitten, totdat de stewardess doodleuk verteld dat deze het niet doen. Ach ja, ik heb nog een goed boek bij me (in één ruk uitgelezen) en flink wat muziek en uiteindelijk heb ik me prima vermaakt. De vlucht verloopt voorspoedig en gevoelsmatig erg snel (prettig om overdag te vliegen!), alleen de laatste twee uurtjes trekken nog lang. Maar uiteindelijk land ik dan rond 18.45 in Düsseldorf.

Ten slotte nog een mini avontuur bij de bagageband. Ik ga er rustig op een stoeltje zitten, aangezien het nog wel even kan duren voordat de bagage komt. Als ik na bijna een uur de melding "last bag" zie staan en mijn tas nog niet heb gezien, denk ik even "huh?". Ik heb wel al enkele malen een enigszins bekende tas voorbij zien komen, maar d'r zit een band aan die niet van mij is... tenminste, zo lijkt het. Wanneer er echter geen bagage meer op de band ligt en iedereen inmiddels weg is, besluit ik even van dichtbij te gaan kijken en blijkt het tóch mijn tas te zijn. De band die erbij ligt, ligt er gewoon toevallig bij, maar zit er niet aan vast. Eind goed, al goed. Ik trek m'n slippertjes uit, sneakertjes aan en loop het koude Duitse winterweertje in...

And that's all for now folks. Backpacker on high heels destination Laos checking out...

But whoo hoo, what a ride again...!

With love,
Inge