Laatste update: Cape town & afscheid Zuid Afrika

Heeeej lieve mensen!

Al ben ik inmiddels alweer een behoorlijke tijd terug in het koude kikkerlandje, jullie hebben nog één update tegoed van me… De laatste weken Zuid Afrika én onze trip naar Cape Town. Weet eigenlijk niet zo goed waar ik moet beginnen, want de laatste weken waren quite hectic. Natuurlijk hebben we allereerst hard gewerkt om alle afspraken die we nog moesten doen geregeld te krijgen… erg spannend als er dan een afspraak weer eens niet doorgaat… dan maar hopen dat je ‘m nog op tijd rescheduled krijgt. Maar uiteindelijk is het helemaal goed gekomen en zijn we met een aantal tientallen kilogrammen aan data weer terug naar Nederland gekomen… toen restte ons alleen nog (ahum) het analyseren van de data en het schrijven van de master thesis. Het was een behoorlijke struggle, maar ofcourse is het allemaal goed gekomen. We zijn inmiddels dan ook afgestudeerd!!! Op 20 september a.s. mogen we onze MPhil titel officieel in ontvangst nemen en ofcourse hoort daar wederom een feestje bij, whoehoe!!! Maar eerst nog de laatste update…

In de laatste weken hebben we alsnog een interview gehouden met de wethouder waste. Tevens hebben we een benchmark gedaan bij Ekurhuleni Metropolitan Municipality (het vroegere East Rand). We hadden hier op een maandag een afspraak met Tony Pieterse, de executive manager van de landfill division. Aangezien we een waardeloze routebeschrijving hadden gekregen (in plaats van rechtsaf stond er linksaf en omgekeerd), heeft Tony ons telefonisch naar het kantoor in Boksburg geloodst. Daar eenmaal aangekomen kregen we meteen een petje van Ekurhuleni op en gingen we op pad. Tony heeft ons meegenomen naar 3 van de 5 landfills en we waren compleet onder de indruk hiervan. Wat een vakantieparken, prachtig. Ekurhuleni staat in de top 3 van beste landfills in Zuid Afrika en dat is te zien. Het zijn uitstekend gemanagede landfills, compleet met infrastructuur, weegbruggen, ingangscontrole, beveiliging, georganiseerde dump plekken, composting areas, etc. etc. etc. Op de meeste landfills wordt ook methaan gas onttrokken en er staat zelfs odour-control apparatuur. Dit houdt in dat als de wind in een bepaalde richting staat en de stank van de landfill hierdoor richting bewoonde gebieden trekt, dan spuit zo’n apparaatje met wat parfum-achtige vloeistof en dan ruikt het weer lekker. Echt overal is aan gedacht. Eén van de landfills ken zelfs een eigen, unieke populatie van vogels en hier heeft Tony ons op mini-safari genomen. Zelf was hij echt super enthousiast over zijn ‘kindjes’ (“some people have pictures of animals on the wall, I have pictures of landfills”… het kan je passie maar zijn) en het mag gezegd worden, de afgelopen jaren heeft hij prima werk geleverd. Het lijken net vakantieparken, omdat er ook is gedacht aan het planten van bomen en andere greening. Ja, hier kunnen ze in Emfuleni nog iets van leren!! De landfills zijn prima georganiseerd in verschillende cellen. Zo maak je het dumpen van afval ook manageable. Eerst wordt een cel gevuld en pas wanneer deze cel vol is, wordt een nieuwe cel gebruikt. Kun je nagaan dat er in Emfuleni niets een hek om de landfill staat en er is geen toegangscontrole, waardoor de gemeente dus jaarlijks gigantische bedragen aan inkomsten misloopt (en het dumpen van afval is hier alles behalve manageable). Al met al, het was een erg interessante dag. Waanzinnig ook dat Tony een hele dag voor ons uit heeft getrokken. Op een van de landfills had hij zelfs gezorgd voor een lunch, heerlijke pizza’s met wat te drinken.
Verder hebben we toen de Nederlandse delegatie begin maart in Emfuleni was onze eindpresentatie op het waste department gehouden. Natuurlijk stopte uitgerekend op deze dag onze JD ermee. We konden de sleutel niet meer omdraaien en dan start-ie nie meer hè. Aangezien we eigenlijk nog eerst naar de universiteit moesten om handouts uit te printen en om 15.30 op het waste department moesten zijn (compleet ander deel van de stad), zaten we ‘m behoorlijk te knijpen. Dit was immers onze eindpresentatie, hier gingen we vertellen wat we tot nu toe hadden onderzocht en ontdekt. Nou, toen hebben we eerst dik anderhalf uur zitten wachten totdat er iemand van de workshop uit de Vereeniging kwam. Tussendoor hadden we nog eens gebeld met Frits (die overigens alleen maar zat te lachen aan de telefoon… die gasten lachten ons elke keer uit als er wéér eens iets met JD was… dat kwam omdat die auto eigenlijk allang afgeschreven was en dus verbaasde het ze niets als er weer eens wat was, maar vonden ze het ontzettend lachwekkend omdat ze nu die twee blonde dozen de schuld konden geven of weer eens anti-feministische grappen konden maken…tsss) om te vragen waar de monteur bleef, want we hadden immers een ontzettend belangrijke afspraak die dag. Zegt die gast gewoon “relax, take a beer or something and chill”. Dussss, daar zaten we dan, op het stoepje voor ons appartement te wachten. Toen de monteurs eindelijk kwamen liepen ze naar de auto, staken de sleutel in het slot en toen deze niet om te draaien bleek, concludeerden ze heel snugger “yep, it’s broken”. Verder konden zij ook niets doen, dus zijn ze weer gegaan. Daar zaten we dan wéér. Aangezien er bij de workshop geen reserve sleutel bleek te zijn, moesten we nu wachten op een tow truck die onze JD af zou voeren. Daar weer een paar uur op zitten wachten. Uiteindelijk is iemand van de Nederlandse delegatie ons op komen halen met een politie auto. Toen waren we dus helaas wel te laat op de presentatie, gelukkig maar een half uur, maar we voelden ons behoorlijk klote… geen auto (en nog behoorlijk wat belangrijke afspraken te gaan voordat we naar Nederland konden), geen handouts en de wethouder waste, het hoofd van het waste department, allemaal superintendents, medewerkers zaten op ons te wachten. Aangezien een of andere slimmerik tegen sommige mensen had verteld dat de presentatie om 15.00 al begon, waren er dus ook mensen die al dik een uur hadden zitten wachten… Maar gelukkig ging de presentatie verder heel goed. Daarna mochten we met de Nederlandse delegatie mee uiteten. Eerst zijn we in Sharpeville in een kroegje nog wat gaan drinken. Renate en ik zaten bij de police officer in de auto. Aangezien het ook een opvallende politie auto was en daar normaal alleen mensen in uniform in zaten of boeven, vielen wij blonde dames erg op… iedereen keek dan ook verbaasd op als wij langsreden, haha. Criminelen leken we wel…

Onze laatste trip van het Zuid Afrika avontuur was naar Cape Town. Wij waren van mening dat het geen optie was om 4 maanden in Zuid Afrika te zijn en dan thuis te komen met de mededeling dat we helaas Kaapstad niet hadden gezien, dus hebben we nog 5 daagjes weten te reserveren voor deze trip. Natuurlijk zijn 5 dagen veel te kort en hebben we een programma moeten plannen met dingen die we zéker wilden doen (de rest doen we dan wel op onze volgende trip naar ZA). Dat was in ieder geval de Tafelberg op (check), Robbeneiland bezoeken (check), Cape Point en Cape the Good Hope bezoeken (check!), de bungee jump van 216m in Storms River (boehoe, niet check, maar wat een verhaal weer) en eventueel stukje wijnroute (check check!).
Op zondag zijn we dan vertrokken richting Kaapstad. Daar aangekomen werden we opgehaald door Don van het autoverhuur bedrijf (dit had onze persoonlijke reisagent Martin voor ons geregeld!). Toen zijn we naar Kaapstad gereden en hebben we gelijk een sightseeing gekregen van hem…wat een prachtige stad en omgeving. Uiteindelijk bij het autoverhuurbedrijfje onze eigen auto, Harry, opgehaald (zonder auto kun je immers niets in Kaapstad). We kregen er een map van Kaapstad bij van Don, maar volgens hem zouden we die niet nodig hebben, “Cape Town is very easy, there are only two directions to go to (huh???)… and you always have the mountain in the centre”. Maar toen Don ons naar ‘t hostel City Slickers toe wilde loodsen, verdwaalde de goede man vreemd genoeg “I’ve been living here my whole life, but this is the first time I’m lost”… dusss, ja, heel makkelijk hoor, dat Kaapstad!
In eerste instantie hadden we niet het idee dat we het in het hostel 4 nachten uit zouden houden, maar uiteindelijk zijn we toch maar blijven hangen (natuurlijk speelde de prijs van 9 euro p.p.p.n. ook een rol). Het was een beetje een luguber gebouw, met erg kleine slaapkamers en een gezamenlijke douche. Gelukkig kregen wij van de waarnemend manager Dudu de ‘honeymoonsuite’, met een twijfelaar en een luipaarddeken…kinky! ’s Middags zijn we nog gaan shoppen bij Waterfront en we hebben de tour naar Robbeneiland ook alvast geboekt. Het was immers hoogseizoen in Kaapstad (het zat er vol met Nederlanders, Amerikanen en Duitsers (getver), dus vooruit boeken was wel nodig. Op een terrasje met uizicht op de Tafelberg wat gaan eten… we vragen ons nog steeds af waarom de Tafelberg de Tafelberg heet… deze ‘berg’ heeft niet eens een top, wat voor berg heeft er nu geen top??? En waarom is deze berg nu zo speciaal… de afgelopen maanden hadden we door heel Zuid Afrika al tafel’bergen’ zien liggen. Maar goed, never mind.
Nou, maandag hebben we een personal gids geboekt om de Tafelberg te beklimmen. Ik heb ‘m uiteindelijk niet kunnen beklimmen, want ik was te ziek om deze zware tocht te volbrengen. Na twee minuten was ik al volledig buiten adem en besloot, hoe verstandig, maar terug te gaan. Ik had er trouwens even niet bij nagedacht dat er in alle reisgidsen die je leest, staat dat het niet heel veilig is bij de Tafelberg en dat je er dus niet alleen moet gaan lopen. Dus toen ik die 30 minuten terug liep naar de voet van de berg in me eentje, was het af en toe toch best spannend. Maar ofcourse, bikkel als ik ben, heb ik het gered. Ik ben toen met de kabelbaan naar boven gegaan alwaar ik een wandeling heb gemaakt over de top van de berg (stuk makkelijker als-ie plat is) en onder het genot van een wijntje heb ik zitten wachten op onze échte bikkel, Renate, want die had de berg wel bedwongen. Prachtige ervaring volgens haar, maar ze doet het nóóit meer, haha. Nadat we wat hadden gegeten, hebben we nog zitten genieten van de zonsondergang onder het genot van een flesje champagne. Dit was een prachtige ervaring… en erg romantisch. Gelukkig was onze romantische Bizarro er ook bij, dus we hebben geweldig genoten.
Dinsdag ochtend zijn we om 8.00 met de boot naar Robbeneiland vertrokken. Deze trip was echt heel toeristisch, maar wel indrukwekkend. Het is ongeveer een half uurtje varen en dan kom je op Robbeneiland aan. Daar werden we opgepikt met een bus en kregen we eerst een rondleiding over het hele eiland onder begeleiding van een gids. Deze man had een hoop interessante dingen te vertellen en bleek zelfs een ex-gevangene te zijn (politiek dan wel hè, geen grote criminelen hoor). Voor mij was het sowieso enorm indrukwekkend omdat ik in Zuid Afrika het boek van Nelson Mandela heb gelezen en nu kreeg ik dus bij alles uit het boek een echt beeld. Ow en kei grappig, op een gegeven moment liepen er gewoon pinguïns rond op het eiland. Dat verwacht je toch niet, pinguïns in Afrika! Na de bustour hebben we in de gevangenis zelf nog een rondleiding gekregen van een andere gids (ook een ex-gevangene, die nog kort iets vertelde over hoe hij was mishandeld destijds en dat hij daar nu o.a. doofheid aan een oor aan over had gehouden). We hebben ook de cel van Nelson bezocht, waar nog alle originele materialen lagen (dekens, wc, bordje en drinkbeker) maar helaas mocht je daar nu niet meer in, want er was een toerist geweest die een lepel had mee gejat uit de cel… erg jammer (maar bedenk eens hoe veel geld die lepel strakjes waard is als Nelson niet meer leeft!!). We hebben ook de luchtplaats bezocht waar de gevangen soms even mochten luchten. Ook heeft onze gids aangewezen waar Nelson ooit zijn manuscript had begraven. Hij was op Robbeneiland namelijk begonnen met het schrijven van een manuscript, maar aangezien dat verboden was, moest hij het verbergen. Dat deed hij in de tuin, totdat er op een gegeven moment een muur werd gebouwd, waarvoor fundering moest worden gestort en waardoor zijn manuscript werd gevonden. Al met al, een erg indrukwekkende ervaring. Nadat we met de boot weer op het vaste land waren afgezet zijn we ergens wat gaan lunchen. En toen zijn we aan onze tocht begonnen naar Cape Point en Cape the Good Hope. Dit is het zuidelijkste puntje van Zuid Afrika en de route ernaar toe was werkelijk adembenemend prachtig. Om de zoveel tijd stopten we dan ook even om foto’s te knippen of te genieten van het uitzicht. Echt, dit is een van de prachtigste plekken op aarde die ik ooit heb gezien. Op een gegeven moment werd het water van de oceaan gewoon turkoois van kleur, echt prachtig (helaas komt dat op de foto’s bijna niet over maar goed). Voordat je daadwerkelijk bij Cape Point aankomt moet je natuurlijk wel nog even entree betalen, aangezien het in een Nature Reserve ligt. Maar dat was zeker de moeite waard. Je moet eigenlijk nog een hele berg beklimmen, maar wij hadden geen wandelschoenen bij ons en zijn dus gewoon met de kabelbaan gegaan (luiheid). Bovenop de berg had je prachtig uitzicht, maar het waaide vreselijk hard. Af en toe had je echt het gevoel dat je van de trap of zelfs van de berg afwaaide. Maar een prachtige plek daar hoor. De Indische en Atlantische oceaan komen daar samen en als je naar het zuiden kijkt zie je… niets, haha, eigenljik gewoon niets. Ja, heul veul water en een kilometertje of 6.000 verderop ligt de Zuidpool. Maar het lijkt net het einde van de wereld, dat er niets meer is achter de horizon. Prachtig!
Cape the Good Hope hebben we wel kunnen zien, maar helaas niet meer kunnen bezoeken. Dat betekende nog een wandeling van dik anderhalf uur en dat op onze slippers. Het was tevens al laat in de middag en we wilden voor het donker al onderweg zijn, want er zou nog genoeg mooie route komen om van te genieten. We hebben daarom nog even lekker zitten lunchen daar (heb nog nooit met zo’n prachtig uitzicht zitten lunchen, haha) en toen zijn we terug gereden naar Kaapstad. Onderweg dus inderdaad nog prachtige uitzichten gezien en op een gegeven moment zaten er aan weerszijden van de weg tientallen apen, kei lief. Hele grote en hele kleintjes… die kleintjes wilden de steile bergwand ook beklimmen, maar dat lukte niet altijd even goed en dan pleurden de lieve beestjes weer naar beneden, kei zielig (en toch grappig, haha). Renate heeft dit nog op video staan, dus dat gaan jullie nog zien! Onderweg zijn we ook nog op een plek beland waar pinguïns in het wild leven, Boulders Bay. We besloten even uit te stappen en te gaan kijken naar deze bijzonderheid. Pinguïns in Zuid Afrika, in het wild!!! En zowaar kwamen we onderweg al de eerste loslopende pinguïn tegen, kei lief, die liep daar gewoon over straat. En een stukje verderop waren zijn papa en mama, zusjes en broertjes, opa’s en oma’s en alle vriendjes en vriendinnetjes. Jessus, hoe veel pinguïns kun je bij elkaar zien. Het waren er echt kei veel en wat een herrie maken die beesten zeg, met hun prrrr prrrr. Ik heb ook nog een schijtende pinguïn gezien… heel vies geluid en heel vies goedje, maar enorm grappig om te zien. En we hebben nog seksende pinguïns gespot. Natuurlijk waren we nét te laat met filmen, maar het zag er ontzettend romantisch uit…
Eenmaal terug in Kaapstad zijn we weer gaan eten bij Waterfront. We hadden een restaurantje ontdekt waar ze oesters hadden, dus die zijn we even gaan testen. Het waren enorme joekels en ze waren echt heerlijk. Nog enorm gelachen met een van de obers. Die wilde ons ervan overtuigen om de dag erna niet naar de bungee jump te rijden. Hij wilde ons wel meer van Kaapstad laten zien, want er was nog zo veel te zien. Hij vond het maar zonde, een hele dag weggooien om van een brug af te springen (ikke niet!). Uiteindelijk hebben we toch besloten de dag erna naar Storms River te rijden. We hadden diverse mensen gevraagd en de meeste zeiden dat het zo’n 5-6 uur zou duren (een enkeling dacht dat we het wel in 2-3 uurtjes konden doen, grapjas, ja met JD misschien, maar niet met Beauty. Don had namelijk een nieuwe auto voor ons geregeld die het waarschijnlijk wél zou redden zo’n lange afstand (wat een service hè). Nou, wij om 5.00 ons bed uit en om 6.00 waren we op pad.. daar gingen we dan, 12 uur rijden om in 3 minuten tijd van een 216 meter hoge brug te springen… we hadden er zin in! Het was een prachtige route (echt het is daar zoveel mooier dan in Gauteng… begrijp me niet verkeerd, we love Gauteng (we misten Vanderbijlpark ook enorm… het Newscafé in Kaapstad was niet eens zo mooi en gezellig als in Vanderbijlpark… al hadden we wel gelijk weer sjans, niet te geloven toch), maar hier was het zo veel mooier). Onderweg waren er best veel wegwerkzaamheden en op een gegeven moment was het ook kei mistig in de bergen en kon je geen hand voor ogen zien… 50 rijden dus. Nou, dat schoot niet op. Na 3 uurtjes rijden waren we dan ook pas in Swellendam. Nadat wij bij een tankstation hadden ontbeten, hebben we de mensen van de bungee jump maar eens opgebeld om te vragen of we het überhaupt nog gingen halen. Zij dachten dat het nog wel een uurtje of 5-6 rijden zou zijn vanuit Swellendam en dat we dan de bungee jump waarschijnlijk nog nét konden doen. Zij schatte dat we rond 16.00 in Storms River zouden zijn en om 17.00 gingen zij dicht. Wij redeneerden dat wanneer er dan ook maar iets fout zou gaan onderweg, dat we het dan niet zouden halen en dat we een hele dag hadden weggegooid… Na lang wikken en wegen (ik wil die bungee zó graag doen) hebben we dan toch besloten om ons om te draaien (snik, snik) en lekker een stukje wijnroute te gaan doen (ook leuk!). Dus wij weer terug richting Kaapstad en bij de eerste de beste wijnboerderij die we tegen kwamen gestopt. Gelijk raak, dit was een prachtige boerderij, Paul Cluver, in een schitterende omgeving met ontzettend lekkere wijn (en een hele gezellige hostess). Hier stonden we dan om 10.00u ’s ochtends aan de wijn: vier witte en vier rode hebben we geproefd, heerlijk! Ook maar gelijk een flesje gekocht om aan Herman cadeau te geven voor alle goede zorgen. We zijn onderweg ook nog bij Zorgvliet beland (té mooi) alleen hadden ze hier erg ranzige wijn, beetje jammer. Ook Tokara nog bezocht en hier was de wijn weer heerlijk, het uitzicht prachtig en de olijven waren ook zo lekker dat ik maar gelijk een potje heb gekocht, mmm. Daarna zijn we in Stellenbosch wat gaan eten en toen weer terug naar Kaapstad. Natuurlijk doe je zo’n wijnroute in eerste instantie voor de wijn, maar ook de omgeving is prachtig daar. De hostess van Paul Cluver had ons een map van de omgeving meegegeven en ons een mooie route binnendoor gewezen. Ow ow ow, wat hebben we genoten van deze wine-experience. Een echte aanrader! In totaal hebben we 17 wijnen geproefd en Bizarro was zo dronken dat-ie heeft moeten overgeven, maar dat verandert niets aan hoe gezellig we het hebben gehad (zie ook nog stukje film, waarop Bizarro zijn wijnkennis met ons deelt, haha). ’s Avonds zijn we voor de laatste keer nog iets gaan eten in Kaapstad en donderdag vertrok onze vlucht naar huis alweer. Kaapstad is prachtig, Kaapstad is een paradijs, Kaapstad is eigenlijk net Maastricht (net als krokodil dat eigenlijk net als kip smaakt)… alleen een beetje zonde van die rare berg, hoor. And above all… Kaapstad kan natuurlijk nooit tippen aan Vanderbijlpark, maar het is absoluut een plek om nog eens terug naar te gaan! So much more to see, so much more to do!!!

Donderdagmiddag natuurlijk weer lekker lang in de file gestaan bij Jo’burg, altijd gezellig (lang leve het file-flirten!). ’s Avonds hadden we ons eerste afscheidsfeestje bij Tiisetso. Daar aangekomen was het erg stil en Tiisetso was ‘even weg’ kregen we te horen. Toen hebben we zo’n half uurtje zitten wachten en uiteindelijk kwamen ze ons vragen of we mee buiten gingen zitten. Toen we bij de garage aankwamen deden ze plots de lampen aan en stonden daar allemaal mensen “Surprise!!!” en kregen we zowaar onze eigen “surprise-girls-we-are-gonna-miss-u-so-much”-party. Echt kei lief, de hele familie was daar. En ze hadden het helemaal leuk aangekleed en zelfs Naledi en Lerato taarten voor ons gemaakt. Echt zo geweldig. En ontzettend jammer dat we van deze lieve mensen alweer afscheid moesten nemen, boehoe. Het was een erg gezellig feestje, staat ook nog veel van op video, dus dat houden jullie nog tegoed. Na het feestje natuurlijk nog even naar het Newscafé (ah, home sweet home!). Daar werden we met open armen ontvangen. Ze dachten allemaal dat we alweer terug waren gegaan naar Nederland, omdat ze ons een paar dagen niet hadden gezien (haha, wat zegt dat over ons). Ze hadden ons zowaar gemist, kei lief. Maar we waren weer terug en dat hebben ze geweten ook. Nog even lekker genoten van een paar cocktails, maar daarna op tijd alweer naar huis. De dag erna hadden we namelijk vroeg nog een belangrijke afspraak bij het buy-back centre in Evaton, maar natuurlijk kwam de manager anderhalf uur te laat en waren wij voor noppus veel te gaar en veel te vroeg ons bed uit. Maar goed. ’s Middags zijn we nog op bezoek geweest bij het waste department, de universiteit en zo’n beetje iedereen die we in Zuid Afrika hadden ontmoet om afscheid te nemen. Dat voelde echt heel vreemd en onwerkelijk, bijna niet als afscheid (al is het natuurlijk ook maar voor even). Met Herman zijn we ’s middags nog wat gaan drinken in een kroegje (Herman wil áltijd wat met ons drinken, haha) en later kwam zijn vrouw Annemarie ook nog. Was wel weer heel gezellig. Daarna thuis lekker opfrissen en klaar maken voor onze voorlopig laatste avond Vanderbijlpark. We zijn natuurlijk eerst oesters gaan eten bij Da Romano, heul veul dit keer, het zou immers voorlopig de laatste keer zijn. De eigenaresse kwam ook nog even chatten met ons, want zij had onthouden dat dit onze laatste avond was. Dat was wel heel gezellig, we zullen haar (en de oesters en de Spier Discovery Sweet White Wine en de lekkere knoflookpizza als voorgerecht en de pizzabakker) ook echt missen. We kregen als afscheid nog een Irish Whiskey on tha house, mmm. Zo, nu waren we klaar voor ons afscheidsfeest in het Newscafè. Ik kan er kort over zijn. Het was een top feestje, zo top dat ik me de meeste foto’s niet eens kan herinneren. Maar we hebben zeker gelachen!!! Toen het Newscafé dicht ging, zijn we met z’n allen nog naar Friends gegaan. Ow, daar heb ik nog helemaal niet over verteld, haha. We hebben dus echt pas na drie maanden Zuid Afrika Friends ontdekt, een tentje in Vanderbijlpark waar ze zowaar kei vette house draaien. We waren er al een aantal keren geweest (stampen!!), heb hier zelfs een keertje Nederlanders ontmoet (“Eindhovuh de gekstuh”) en nu dan ons afscheid. Ow, wat was het een top avond (denk ik). Uiteindelijk zijn we aan het einde van de nacht (uh, begin van de ochtend) nog bij Willie thuis aan de shotjes beland. En rond 6.00 kropen we dan eindelijk moe maar zeer voldaan onze bedjes in. Zaterdag, zoals het hoort op de laatste dag, helemaal de weg kwijt. Daar was-ie weer hoor, de bang babbeles. Ow, en we moesten nog zo veel doen: koffers inpakken, sleutel inleveren en appartement betalen, auto wegbrengen naar de workshop, nog heul even shoppen (laatste souvenirtjes), eten, vervoer naar het vliegveld regelen en natuurlijk nog een voorlopig laatste cocktail in het Newscafé. Uiteindelijk hebben we ofcourse alles voor elkaar gekregen. Die gast van de workshop heeft ons gelukkig nog even naar huis gebracht vanuit Vereeniging. Nadat we klaar waren met het inpakken van onze koffers hebben we de inhoud van onze koelkast (waaronder veel bier, veel wodka en twee ontzettend lekkere Naledi en Lerato taarten) afgegeven bij onze flatgenoten/collega’s (Azumdim en Pizha die woonden een paar appartementen verderop en werkten ook voor het waste department). Zij waren zo lief om ons daarna naar het Newscafé te brengen alwaar Willie ons op zou pikken. Maar natuurlijk niet voordat we een cocktailtje hadden gehad. Toen Willie uiteindelijk aankwam vond hij dat we nog maar een cocktailtje moesten drinken… en nog een… en nog een. Uiteindelijk na vier cocktails zijn we dan vertrokken richting O.R. Tambo, Jo’burg. Boehoe.. dit betekende dan echt het einde van ons avontuur. Natuurlijk in het vliegtuig gewoon verder gegaan met ons feestje, het was immers zaterdagavond. Dus lekker aan de wijn, Bizarro was alweer aan het sjansen met de stewardess nadat zij had gezegd over hem “oooooow, wat geinig!!!” (Bizarro… player!). Uiteindelijk toch nog beetje gedut (lekker veel turbulentie gehad, heerlijk!), totdat we uiteindelijk Europa en ten slotte Nederland weer bereikten. De rest is jullie allen welbekend volgens mij…

Nou vooruit, dan nog heel even wat opzienbarende gebeurtenissen om het verhaal compleet te maken. De meesten van jullie hebben het vast al van hemzelf gehoord, maar onze Bizarro is nu echt de nationale held van Zuid Afrika. Er was eens… in het Newscafé van Vanderbijlpark een feestje. Hier was ook onze grote vriend Bizarro aanwezig die door iedereen daar werd aanbeden. Zo erg zelfs, dat-ie op een avond gewoon is gekidnapt. Wij hadden geen idee door wie. Maar toen we die avond in Friends belanden kwamen we erachter dat-ie echt zoek was. We dachten dat Joanne ‘m wel zou hebben, maar toen ze bij Friends aankwam, bleek zij ook niet te weten waar ie was. Wij helemaal overstuur. De dag erna dan ook meteen naar het Newscafé waar we weer met open armen werden ontvangen (knuffel, knuffel, knuffel) maar wij gelijk “Where’s Bizarro????” Toen kwam Sam met een heel vreemd verhaal (wat later dus waar bleek te zijn) en hij adviseerde ons gewoon rustig te blijven en ’s avonds terug te komen dan zou Bizarro er ook zijn. Dus wij ’s avonds terug, gelijk naar Johann toe en ja hoor, hij toverde Bizarro zo uit zijn broekzak, hahaha. Wat bleek nu. Bizarro was tóch gekidnapt door Joanne, maar toen ze op de snelweg reed, hebben vrienden van haar een auto ongeluk gehad. Daar is zij gestopt en polshoogte gaan nemen. Toen is ze Bizarro daar verloren zonder dat ze het in de gaten had. De dag erna besefte ze pas dat ze Bizarro kwijt was en is ze zowaar helemaal terug gereden naar die plek om Bizarro te zoeken. Deze had inmiddels wel een trauma opgelopen van al het bloed dat hij daar ’s nachts had gezien en zo. Maar hij was gelukkig wel weer terecht. Bizarro heeft dus gewoon een hele nacht aan de snelweg van Zuid Afrika doorgebracht én nog specialer, dat overleefd! Daarom is hij nu ook een nationale held (je moet ‘m zelf eens horen over dat avontuur… hij heeft zelfs roze olifanten en gele zebra’s met gouden tanden gezien… wij wijten het aan de cocktails, maar hij weet zeker dat het echt was). Hij was wel ontzettend vies en Joanne heeft ‘m dan ook in bad gedaan in het Newscafé en eens flink geboend. Omdat ie daarna nog stonk, heeft ze ‘m volgespoten met Chanel No.5 (haar eigen parfum) waar Bizarro een week lang naar heeft geroken… wij dachten dan elke keer dat Joanne in de buurt was, haha.
Tevens, na de “Renate??? Wat is er allemaal gebeurd?”-nacht, zaten we een beetje herinneringen op te halen van het feestje de nacht ervoor, totdat we ons afvroegen waar Bizarro was. Dus wij zoeken, maar nee hoor, geen Bizarro. En ik kon het me echt niet meer herinneren, maar dan had ik hem dus in het Newscafé vergeten moeten zijn… damn. Dat gaat-ie niet leuk vinden… We hoorden ‘m in de verte alweer tieren “kak man” (maar kom op, als je ergens een nacht wilt doorbrengen dan is ‘t het Newscafé toch wel!). Dus wij ons snel aangekleed en met babbeles en al op weg naar het Newscafé… maar toen we bij de auto aankwamen, bleek dat-ie daar gewoon nog in lag. Had hij samen met Chico de nacht doorgehouden. Pfff, ja schande ook, je vergeet Bizarro toch niet…
We hebben trouwens ook nog een keertje een hele gezellige avond in het Newscafé gehad (je gelooft het niet). Na sluitingstijd (wij mochten lekker altijd blijven) heb ik zelf achter de bar mogen staan en cocktails mogen maken (al heeft Steven, de eigenaar, wel een beetje geholpen). Ik heb toen de poisoned Angel uitgevonden (heerlijk!!!) en de Big-Bang-Babbeles-Bizarro moet ook nog op de markt komen.
En van onze beste vriend de reisadviseur, Martin, hebben we tot twee keer toe afscheid genomen met wodka jus. Nét voordat we naar Kaapstad gingen hebben we daar na sluitingstijd lekker zitten kletsen (o.a. over Kaapstad en reizen) onder het genot van wat hapjes en een dikke, vette wodka jus (jessus, ik heb die nog nooit zo sterk gehad). En toen we op een zaterdagochtend onze tickets op gingen halen, moesten we weer aan de wodka jus (gezamenlijke interesse hè). Martin heeft echt zo veel voor ons betekend daar en het was ook een hele aardige vent! Dus als jullie nog een goede travel agent zoeken in Zuid Afrika: Flight Specials, Vanderbijlpark en vragen naar Martin!

Nou, hier houdt het dan voorlopig echt op met mijn avonturen in Zuid Afrika. Zoals jullie waarschijnlijk wel hebben begrepen hebben we echt een fantastische tijd gehad daar. Het is absoluut waar wat ze zeggen over “The Rainbow country”… in Zuid Afrika vind je alles! Het is een prachtig land, heel divers en de mensen zijn zo ontzettend gastvrij, vriendelijk en grappig! Ik kan het echt iedereen aanraden om Zuid Afrika eens een aantal weken te bezoeken… en ik bied me vrijwillig aan als gids!!!

Nogmaals hartstikke bedankt voor al jullie medeleven en al jullie lieve mailtjes en sms-jes. Al moet ik natuurlijk ook nog even mijn studie afronden (check! Red., 9 september 2007), de komende tijd gaan we heel veel quality time inhalen.

Veel liefs en tot de volgende avonturen van Lerato en Bizarro!

Kus, Inge