Oe he he... cut the cake,cut the cake,cut the cake

Heeej lieve mensen en een speciale heeej voor Noëlle!

Hier is dan weer een update uit Zuid Afrika. Zoals jullie hebben kunnen lezen, hebben we afgelopen maandag onze eerste échte negatieve ervaring in Zuid Afrika gehad: telefoons gejat, de Zuid Afrikaanse en mijn Nederlandse (boehoe…die mis ik écht! Vooral nu Noëlle is geboren, want bellen met de Zuid Afrikaanse telefoon is echt niet normaal duur). Gelukkig zonder geweld en heel fijn dat we nog een ontzettend leuke middag op het politiebureau hebben gehad (was een leuke agent en wel apart om te zien hoe de bureaucratie in Zuid Afrika werkt. Meneer agent (Patrick Pretoria en we hebben z’n nummer!) vertelde al dat het wel even kon duren voordat er een proces verbaal op was gemaakt… dat bleek niet zozeer te liggen aan de hoeveelheid formulieren die moest in worden gevuld (ik heb hem nota bene nog geholpen met invullen), maar meneer agent kon niet zo heel goed en snel schrijven, hihi. Tevens waren ze met z’n drieën (!) meer geïnteresseerd in Nederland en in ons (snap ik). Maar bikkels als we zijn gaan we ons niet focussen op negatieve zaken, vandaar dit keer een leuke update.

Vorige week zondag hebben we Rob van het BAT (Brabants Afval Team) van het vliegveld in Jo’burg afgehaald (ik ben inmiddels vaker op dat vliegveld geweest dan op Schiphol). Aangezien Rob meer weet van waste collection dan wij, is hij een weekje mee komen neuzen. We zijn die week begonnen met veldonderzoek in Bophelong. De afspraak met de ward councillor hebben we drie keer moeten verzetten (we zijn er inmiddels wel aan gewend hoor); de ene keer was hij de afspraak vergeten, de andere keer was een van de andere ward councillors overleden en moest er veel geregeld worden, maar uiteindelijk hebben we dinsdagochtend dan toch veldonderzoek kunnen doen. In Bophelong zijn er zowaar nog meer illegal dumps dan in Evaton-West en er bestaan minder recycle initiatieven. Ook de afvalophaaldienst blijkt er erger aan toe te zijn: de vuilniswagen wordt geleverd door een private onderneming, maar deze doet niet echt aan duurzaam personeelsmanagement (geen beschermende kleding voor de vuilnismannen en ze moeten gewoon achter de vuilniswagen aanrennen) of aan onderhoud voor de truck. Het ding is oud en versleten en wanneer hij bijvoorbeeld kapot is of er is geen geld meer voor benzine, dan wordt er gewoon geen vuilnis opgehaald, met als gevolg dat mensen hun troep gewoon ergens dumpen (logisch). Om te voorkomen dat er bij elke windvlaag vuilnis van de illegal dump in de overigens erg mooi verzorgde tuintjes van mensen terecht komt, zetten ze de dumps overdag of ’s nachts gewoon in de fik (en dat stinkt!!!). Ja, gezonder komen we niet terug uit de Vaal (schijnt een van de meest vervuilde (lees: goorste) gebieden op de wereld te zijn. Dit komt ook voor een groot gedeelte door de staalindustrie (als je de stad in rijdt, zie je de gore staalrook al als een deken boven de stad hangen). Renate en ik grapten al dat we eigenlijk voordat we vertrokken longfoto’s hadden moeten maken, en dan nog een keer wanneer we terug zijn. Wedden dat je verschil ziet!? Wij vinden dan ook dat we nog een keer naar een kuuroord in Zwitserland moeten om te detoxen. Sommige mensen vertelden ons dat wanneer je in de Vaal woont, dat het gelijk staat aan 10 sigaretten per dag roken. Ja, ik hoest wat af hier, voel me weer net een roker.
Verder hebben we Rob afgelopen week aan veel mensen voorgesteld: de wethouder, het hoofd van de waste department, mensen van de buy back centres en mensen die zich bezig houden met recycle initiatieven. Ook hebben we met Oupa alle drie de landfills in Emfuleni bezocht: Palm Springs, daar waren we al eens geweest. Ik moet zeggen dat het er nu al een stuk georganiseerder uit ziet dan in november, maar er valt nog veel te verbeteren (er is nog geen omheining, geen beveiliging, geen weegbrug, etc. Maar de reclaimers op de landfill zijn geregistreerd en worden veel beter gefaciliteerd). Ook hebben we Waldrift bezocht. Dit is een landfill die behoorlijk ver buiten de stad ligt en om die reden zijn hier ook geen reclaimers te vinden. Het gevolg daarvan is wel dat alle troep die je je kunt bedenken daar ligt, ook de waardevolle recyclables. Verder zal deze landfill binnen 2 jaar vol zijn en gesloten worden. Tenslotte hebben we voor het eerst Boitshepi bezocht. Dat was echt confronterend. Op deze landfill lopen zo’n 400 tot 500 ongeregistreerde reclaimers rond, sommigen wonen er zelfs. Het is echt gevaarlijk om daar rond te lopen, vandaar dat wij blij waren dat Oupa erbij was. Er hangt een behoorlijk onheilspellend sfeertje, het stinkt er enorm (ik heb me echt de hele dag ranzig gevoeld) en het is schrikbarend om te zien hoe die mensen daar leven en werken. Hier zal Amnesty niet blij mee zijn… Op deze landfill worden mensen dus ook om een paar recyclables (lees: om niets) neergestoken of neergeschoten, we hebben er al genoeg verhalen over gehoord. Rob liep op een gegeven moment foto’s te maken en ik zag een van de reclaimers naar een andere seinen dat hij een fototoestel zag. Ook werden Renate en ik af en toe nagefloten. Bikkels als we zijn, hebben we dan ook de hele tijd dicht in de buurt van Oupa gelopen…

We zijn die avond door de eigenaren van de German Club (say no more… gelukkig heet het nu nog alleen zo en hangen er geen Duitsers meer rond, maar toch) uitgenodigd om het optreden van Hugo bij te wonen, de Grad Damen van Vanderbijlpark. De dochter van de eigenaren, ongeveer net zo oud als wij, was helemaal blij dat we waren gekomen (buitenlanders zijn bijzonder in Vanderbijlpark, komen niet veel voor hier!) en stelden Renate en mij voor als haar Hollandse vriendinnen (“These are my Dutch friends…uhm…what was your name again??”), terwijl we haar die dag voor de tweede keer zagen. Verder wilden haar vriendinnen ons nummer hebben, zodat we ook een keer met hen konden afspreken (kennelijk zijn Hollandse mensen hier heel bijzonder!). Ze hebben ons wel kennis laten maken met heerlijke shooters (Jagerbomb, das een shooterglas Jagermaister in een glas red bull… heerlijk! En de suit case (die hadden we op de Eindejaarsfunksie van de Universiteit ook al eens gehad). En we hebben wederom behoorlijk wat nieuwe vrienden gemaakt. Op een of andere manier zijn we behoorlijk populair hier, waar we ook komen (ow, dat ga ik nog missen in Nederland, haha). Enkele voorbeelden: een man bij de workshop voor onze JD gaf ons het telefoonnummer van zijn Nederlandse ouders, die hier in het bejaardenhuis zitten, voor als we een keer de behoefte kregen om Nederlands te praten (dusssss). Als we één cocktail bestellen krijgen we er drie voor onze neus gezet (eentje was van die man aan de bar daarachter (hij heeft het zelfs al een aantal avonden achter elkaar gedaan… van die blauwe smurfen troep shooters), de andere kregen we van de manager cadeau). Het is ook al voor gekomen dat we een persoonlijke waiter krijgen die ons vertelt dat we kunnen drinken en eten wat we willen; de rekening wordt betaald door die rijke stinkerd buiten. Die gast begon trouwens wel heel origineel “If two such beautiful ladies as you are out on their own… I’ve lost faith in mankind!” En ze dulden geen nee hoor. Hij verwachtte er verder ook niets voor terug, dus ach ja, als zuunige Nederlander ga je dan maar netjes op zijn aanbod in (zo zijn we wel hè). En daar zaten we op een gegeven moment, op advies van de ober, aan de Flaming Lamborghinis: das een martini glas met strohrum. Dat wordt in de fik gezet. Dan moet je met een rietje gaan drinken en dan worden er één voor één nog vier andere shooters in gegooid. En dan maar drinken als een gek ("suck, suck, suck!!!")! Op de cocktail kaart staat bij deze cocktail “parental guidance adviced” en ik snap nu waarom. Kortom, wat een avond. We waren echt zat, maar hebben gigantisch gelachen (maar helaas wel een enorme kater ook, jessus). Ook worden we door Jan en alle man uitgenodigd voor braaien, boottochten (de welbekende booze cruises op de Vaal die nog goorder is dan de Maas) en sight seeings. Jaja, we vervelen ons geen moment hier hoor.

We hebben Rob ook nog meegenomen naar een echte braai bij Tiisetso thuis. Lerato (nee, niet ik, ja ik ook, maar ook nog een andere Lerato, uit Evaton-West) hadden we ook uitgenodigd (Tiisetso vond dat erg leuk, want hij was nog nooit bij haar thuis geweest). Aangezien Lerato geen auto bezit, moesten we hem in Evaton-West op gaan halen op de parkeerplaats bij Evaton Plaza. Uiteraard hebben we anderhalf uur staan wachten (het blijft Zuid Afrika), maar we hebben ons prima vermaakt. We hebben de deuren van de auto opengezet en toen “Sister Bethina” op vol volume aangezet. Dit is een nummer (jullie gaan het nog wel horen) waar alle Zuid Afrikanen helemaal gek van zijn en vooral als wij het draaien gaan ze helemaal uit hun dak. Dat komt dan voornamelijk door de tekst… het schijnt extreem schunnig te zijn, maar tot op heden heeft niemand de hele tekst voor ons willen vertalen, wat leidt tot het feit dat we de tekst wel mee kunnen zingen, maar geen idee hebben WAT we zingen! Maar iedereen vindt het hilarisch en je hebt gelijk allemaal mensen om je auto heen die meezingen en dansen (dus ook op het tankstation, waar we onderweg naar Tiisetso even gingen tanken… iedereen werd gek, Rob incluis (zie foto). Eenmaal bij Tiisetso aangekomen werd besloten dat het wel erg lastig was, twee Lerato’s (Renate en ik heten in Tiisetso’s huis geen Renate en Inge, maar we worden voorgesteld en geroepen als Naledi en Lerato), dus vonden ze dat de echte Lerato een Hollandse naam moest krijgen. We hebben Lerato dan ook omgedoopt tot Henk! De moeder van Tiisetso, onze Afrikaanse oma, wilde nu Lerato Henk heette, ook een Hollandse naam, dus hebben we haar Marietje genoemd, heel grappig, ze was er helemaal blij mee! Verder was de braai erg gezellig en lekker. Tenslotte hebben we Henk/Lerato nog naar huis moeten brengen, dus dan rijdt je daar weer, midden in de nacht in een township. Maar echt, het went. Ik voel me er al bijna thuis. Henk/Lerato wilde op eigenlijk nog even sigaretten halen, want hij moest roken voordat ie ging slapen. Dus toen zijn we de hele township door moeten rijden op zoek naar een tavern die nog open was. Ik met hem naar binnen daar, maar helaas geen sigaretten. Toen we bij die tavern weg wilde rijden, stond er in een keer een zatte neger voor Renate’s raam, zij merkte dat pas op bij het wegrijden en ze schrok zich dan ook helemaal dood (“hellup, een neger!!!” en dat midden in de donkere nacht in een township). Ow ow ow, wat hebben we in een deuk gelegen.

Vrijdag zijn we nog op stap geweest met Mbuso en Rasta (haha, z’n echte naam weet ik eigenlijk niet, maar Rasta zegt genoeg toch) en nog een paar vrienden van hen. We zijn eerst naar een ‘blank’ tentje geweest (we hoorden hier zowaar dezelfde housemuziek als in Nederland… we waanden ons weer even thuis), waar we een beetje hebben gepooled. Squeeze en ik hebben gewonnen (wat ben ik toch goed hè)!!!! In dit tentje waren zij de enige donkere mensen (zo, nu waren de rollen eens omgedraaid). Maar al snel daarna dingen we naar de Salsa club in de township Sebokeng, waar Renate en ik wederom de enige blanken waren. De jongens letten erg goed op ons hoor (hoe vaak kun je op een avond vragen “Are you fine? Are you okay?” en veel mensen vroegen ook “Are you not scared?” Ik zo “why??” Zij zo “it’s full of black people here”). Maar het levert vaak ook erg leuke reacties op hoor. Toen Renate en ik op een gegeven moment (ofcourse onder escorte) naar de wc gingen, stond daar een groepje meiden te wachten. We werden eerst van top tot teen aangestaard, totdat we vriendelijk naar hen lachten (want je wilt natuurlijk geen ruzie hè). Vanaf dat moment stormden de meisjes op ons af, omhelsden ons, bleven ons maar vasthouden en roepen hoeveel ze van ons hielden, dat ze ons nummer wilden en dat ze het zo leuk vonden dat we daar waren. Ondertussen kwamen er steeds meer mensen op ons af, vroegen ons nummer en trokken aan onze armen. We kwamen er gewoon niet meer weg! Rustig naar de wc gaan was er ook niet meer bij, want ze kwamen gewoon naar binnen gestormd om je nog eens te omhelzen, echt niet normaal! We zijn zo’n 45 minuten bezig geweest, de jongens stonden het van een afstandje lachend te bekijken, snapten er helemaal niets van en vroegen nog “what the hell did you say to those girls?” Maar echt, wij doen niets! Wel een erg gezellig avond gehad wederom. Deze aandacht zullen we in Nederland echt wel gaan missen hoor.

Zaterdag was dan eindelijk de “cutting of the cake wedding party” van Tiisetso en Johnie. Zij zijn drie maanden geleden getrouwd (in november volgens mij, net voordat wij hier aankwamen) en de cake werd dus afgelopen zaterdag pas aangesneden (!). Wij hadden de taart al eens in de woonkamer in dozen zien staan (het stof lag er vinger dik op!!) dus wij hadden al allemaal smoezen proberen te bedenken waarom dat we die cake niet zouden hoeven eten. Toen ze de cake aan gingen snijden bleek dat-ie zo kei hard was geworden, dat ze er niet eens doorheen kwamen (en toch hebben bijzonder veel mensen de cake zitten eten, ieuw). Gelukkig hoefden Renate en ik niet te eten, want de wedding cake mag alleen worden gegeven door getrouwde mensen! Het geluk was wederom aan onze zijde! Het feest zelf was heel leuk (en de braai wederom heeerlijk), we werden aan iedereen voorgesteld en we moesten aan iedereen onze Afrikaanse dance moves laten zien (wat wel grappig was, want een zo’n move heet ook “cut the cake”, die hebben we dan ook zo’n 1000 keer moeten laten zien! Echt overal waar we die doen, wordt iedereen helemaal hilarisch. Het is voor ons dan ook erg gemakkelijk om gezelligheid en schreeuwende mensen te creëren, want we hoeven maar drie seconden de cake te cutten en dan juh!). Dus er werd gedurende het hele feest “cut the cake, cut the cake, cut the cake, come on Lerato, do your move, sakka sakka sakka, Naledi, do the move, do the move, do the move, oehèhè, cut the cake, cut the cake, yebo yebo, do the ‘sakka-Renate’, sakka sakka sakka, oehèhè, come on, come on, cut the cake, cut the cake, cut the cake, imunati, imunati, oehèhè, do the move, do the move, do the move, yebo gogo, sakka sakka, cut the cake, cut the cake, cut the cake, Lerato, cut the cake, Lerato…Naléeedi, sakka, sakka oehèhè” geroepen. En wij maar voor iedereen demonstreren, wat ons weer tientallen ‘friends for life’ opleverde! Was wel heel gezellig, vooral met “cut the cake” en “oehèhè” hebben we veel succes (maar als ik het in Nederland aan jullie voordoe, zullen jullie niet snappen waarom, want wij voelen onszelf ook voortdurend voor schut staan, maar hier vinden ze het geweldig!!).

Afgelopen zondag hebben we Rob weer op het vliegtuig naar Nederland gezet en maandag hadden we een afspraak bij het CSIR in Pretoria (het Zuid Afrikaanse TNO). Het was een erg interessante afspraak, ze weten daar verdomde veel over waste management, de problems en challenges en wat werkt en wat niet werkt. Zo blijkt er hier in de buurt (nog iets dichterbij Jo’burg dan Emfuleni) een gemeente te liggen waar de waste management erg goed is georganiseerd. Hier gaan we binnenkort dan ook even benchmarken! Na ons gesprek wilden we Pretoria nog even in om te gaan lunchen (we hadden hongerrr). Ook hadden we ons laten vertellen dat we het Union Building moesten gaan bekijken. Hier is dus helemaal niets van terecht gekomen. We dachten dat we het Union Building hebben gezien (staat zelfs op de foto), maar dit bleek achteraf gewoon een bank te zijn. Dus, het resultaat van een middagje Pretoria was: NIETS gezien, twee telefoons gejat, hele middag op het politiebureau gezeten, met honger de stad weer uit gereden en als klap op de vuurpijl ook nog behoorlijk lang in de file gestaan bij Jo’burg (al was dat wel weer erg gezellig, het file flirten kennen ze hier ook!).

Op Valentijnsdag wilden Renate en ik romantisch gaan uiteten. We hadden namelijk behoorlijk wat te vieren.. niet alleen Valentijnsdag, maar ook de geboorte van Noëlle. Maar elk restaurant waar we kwamen, bleek fully booked te zijn (zelfs in de restaurants waar we vaste klant zijn, kwamen we er écht niet in...snappen jullie het? Het is een hele hype hier, Valentijnsdag). We zijn dus uiteindelijk bij Ocean Basket terecht gekomen (en everything happens for a reason, want wat een heerlijk eten hebben ze daar. Allerlei soorten seafood, echt mijn tentje! Daar zullen we de resterende weken dan ook nog veel gaan komen!). Maar daar heb ik voor het eerst in mijn leven oesters gegeten… en hop, ik heb er weer een verslaving bij hoor. Ik kan er niets aan doen, het gaat vanzelf, maar ik loop hier in Zuid Afrika allemaal verslavingen op! Ow ow ow, wat zijn die dingen lekker… en ze hebben nog een bijzonder prettige uitwerking ook (haha). Ik vond ze zo lekker dat we ze donderdag als lunch zijn gaan eten en dan zo’n hele oester platter (en Bizarro heeft ook nog even mee mogen genieten)…mmm. We hadden de sushi bij het Newscafé al ontdekt, maar dit is nóg veel lekkerder. Het is echt zo zonde dat dit eten in Nederland zo duur is, dus daarom gaan we er nu nog maar even van genieten.

Ja, we maken wat mee hier. Maar helaas zit het er bijna op (boehoe, ik vind het hier veel te leuk!!). Maar no worries, al zijn er wel een aantal redenen om hier te willen blijven (!!!) ik heb ook genoeg redenen om snel terug naar Nederland te komen (en één heeeeeel belangrijke reden!!! Noëlle natuurlijk!!!!). We hebben nog geen idee wanneer we precies terug komen, maar het wordt zeker pas het einde van deze maand.

Dit was het weer even voor nu. Wij gaan weer een erg leuk weekend tegemoet!! Als het goed is gaan we eindelijk leeuwen zien, whoehoe. En daarna gaan we bowlen in Emerald. En er zal vast ook nog wel gestapt gaan worden. De update volgt ofcourse z.s.m.

Veel liefs, xxx Inge

PS Voor de geïnteresseerden: ons research colloquium ging echt goed!!! Het was druk, iedereen was kei enthousiast en geïnteresseerd. Pieter (van die lekkere steaks) had zelfs z'n dochter uitgenodigd om te komen luisteren. Echt heel leuk. De directeur was er ook bij. En Herman liet nog even weten dat we echt kei hard werken (dat we zelfs vaak langer op de uni zitten dan wie dan ook) en dat we eigenlijk geen echte 'buitenlanders' meer zijn, maar collega's. Echt heel leuk. Ow en Pieter (van die lekkere steaks) die heeft na ons betoog tijdens de braai besloten te gaan recyclen. Dus we hebben nog invloed hier ook!

PS1 Lieve Noëlle… welkom! Ik kan niet wachten tot ik jou in mijn armpjes kan sluiten!! Tot die tijd moet je het nog even doen met alle spannende verhalen van tante Inge in Zuid Afrika. Maar daarna ga ik je zoooo verwennen!

PS2 Lieve kersverse papa en mama! Nogmaals gefeliciteerd met de geboorte van jullie prachtige dochter! Geniet er maar van… en over een paar weekjes kunnen we er samen van genieten!

PS3 Loeki en Viola, hoe was jullie wintersport? Ik neem aan dat jullie hebben gezorgd dat je op tijd terug bent voor de carnaval?! Violaaaaaaaaaaaaa!!! Knuffelen????!!!!!!!!

PS4 Papa en mama: alles goed op de Klaproos? Zeker druk met het werk? Vinden jullie het al tijd dat ik terug kom?? Backpacken eerste week van mei… is dat niet de duikvakantie week?! Ow en Roosjeborg… uhm… Inge Rosenbaum wordt heel gemakkelijk Roosje Ingebaum… en aangezien ik voluit Ingeborg heet, wordt het dan Roosjeborg Ingebaum (jaja, de cocktails hebben zo hun uitwerking).

PS5 Mark: ik vind het echt heel erg dat ik mijn telefoon kwijt ben, want nu krijg ik al die lieve en doldwaze sms-jes van jou niet meer, boehoe. Als ik weer in Nederland ben, dan ga ik een super mooie telefoon uitzoeken en dan kunnen we weer sms-en.

PS6 Ik mis trouwens sms-jes van iedereen hoor (Rianne, Cindy, Loeki en Viola, Arjan, Daisy, etc. etc. boehoe).

PS7 Heey Cindy! Leuk hè, een meisje erbij. Lekker tutten en zo, rokjes aan, roze dingetjes kopen, haartjes doen, make-upje op, met de poppen spelen (al doet Lauran dat ook hè, haha). Wanneer zullen we de eerste Ladiesnight organiseren?! We hebben er nu weer een chickie bij toch! Doe je die jongens van jou trouwens heel veel groetjes van me!!

PS8 Heeeey Sander en Monique! Hoe bevalt het in het bruisende Colmschate?! Het wordt volgens mij tijd dat ik terug kom hè, dan kunnen jullie een housewarming gaan houden en dan kunnen we Colmschate onveilig gaan maken, hihi. Ik heb trouwens gehoord dat pa en ma de eerste week van mei gaan backpacken in South East England… maar dat is toch de duikvakantie week?? Ik ga zekers mee op duikvakantie hoor… Sodwana Bay!? Heb er nu al zin in! En dan stel ik jullie gelijk ook even voor in Vanderbijlpark. Doen jullie Robert heel veel groetjes van me! Ow en Sander, hoe bevalt je nieuwe werk? Nog geen spijt dat je bent overgestapt. En Monique… wat doe jij nu eigenlijk?

PS9 Hey Tom, ik hoor dat we in de Cosmo staan… hahaha! Ben heel benieuwd! Onze prachtige foto erbij zeker, hihi. En hoe erg hebben ze het verhaal gemaakt?

PS10 Karl… boehoe, nu kunnen we niet meer midden in de nacht zatte sms-jes naar elkaar sturen. Is wel heel jammer hoor, want we maken hilarische dingen mee hier. Kun je niet even een nieuwe telefoon voor mij uit gaan zoeken en die opsturen!? Mis je me nog of begint het te wennen? Ik mis jou wel hoor, geniet dan ook erg van die knappe koppies van ons die aan de muur hangen (foto Simple festival). Leven de planten nog? En hoe bevalt de nieuwe huisgenoot, is het wat? Kan-ie ook een beetje draaien? En issie gezellig? Kan-ie lekker koken? Doet-ie z’n poetsbeurten (of doen jullie dat momenteel allemaal niet meer)?

PS11 Hey tante Anni! Heeft u inmiddels alle verhalen al kunnen lezen? Of hebben pap en mam ze nog niet uitgeprint? Of weer vergeten thuis (hihi)? Bij deze heel veel groetjes vanuit het warme Zuid Afrika. Als ik weer terug ben in Nederland zal ik de foto’s komen laten zien!!!

PS12 Hey opa! Houdt u nog steeds alle verhaaltjes bij? Heel veel groetjes en knuffels vanuit Zuid Afrika!